Όπως ερχόταν η παλίρροια,ο Ολλανδός Τουλίπας στάθηκε απέναντι στη θάλασσα:
"Συνδέει,επανενώνει,φαρμακώνει,συγκαλύπτει,αποκαλύπτει.Κοίταξε τον,όπως έρχεται και φεύγει,παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του".
"Ποιος?" τον ρώτησα.
"Ο ωκεανός",είπε ο Ολλανδός. "Αυτός,κι ο χρόνος".
Δεν πρέπει να γυρνάς στις σελίδες του παρελθόντος,νομίζω.
Είναι σαν το λιβάδι των παιδικών μου αναμνήσεων.Το πράσινο μεγάλο λιβάδι.Τα παιχνίδια που έκανα.Κάθε φθινόπωρο ξάπλωνα στην πλάτη του και διάβαζα βιβλία και έκανα πικ νικ,μαζί με τα σπουργίτια.Την άνοιξη έτρεχα πάνω κάτω σαν το πιο ελεύθερο πλάσμα, κάνοντας κολωτούμπες,ρόδες,κατακόρυφα. Έφτιαχνα μαγιάτικα στεφάνια από τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες που το στόλιζαν με τα χρώματα και τα αρώματα τους.Και το καλοκαίρι,κάτω από το φως του ήλιου,ψιθύριζα στα στάχυα,τα πιο βαθιά μου μυστικά. Και ταξίδευε το μυστικό από στάχυ σε στάχυ,μέχρι να γίνει άνεμος και να χαθεί.
Και το χειμώνα έφευγα.... Ώσπου μια μέρα ήρθε ένας ψηλός κύριος με γκρι γένια και με μια μαύρη καπαρντίνα.Και με πήρε απ'το χέρι και μου μίλησε με τα μάτια του."Μεγάλωσες". Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ,έκανε την εμφάνιση του.
Μεγάλωνα,άλλαζα,νόμιζα ότι ωρίμαζα.Ο καιρός περνούσε.Άλλα πράγματα μπήκαν στη ζωή μου.Έφυγα από την πόλη μου,πήγα να ζήσω τη ζωή μου πιο μακριά.Ή έτσι με έκανε ο χρόνος να πιστεύω.Ξέχασα.Ξέχασα το λιβάδι. Όχι τελείως όμως. Το θυμόμουν στις αναμνήσεις μου και γελούσα.Πόσο ωραία περνούσα τότε.Τόσο ξέγνοιαστα,τόσο ελεύθερα.
Μια μέρα έμαθα ότι το λιβάδι,το κατασπάραξε η πλημμύραΚαι τότε το ξανά θυμήθηκα.Δεν είναι άδικο για το λιβάδι αυτό?Να το θυμάμαι μόνο όταν κάτι κακό του συμβαίνει?!
Και γύρησα πίσω.Πήγα να το επισκεφτώ.Καθώς κατά βάθος το αγαπούσα πολύ.Και ήθελα να ξανα ζήσω όλα αυτά που έζησα εκεί. Ήθελα να επαναφέρω αυτή τη σελίδα στη ζωή μου.
Όμως το λιβάδι δεν ήταν πια τόσο ίδιο. Το χορτάρι είχε σκληρύνει.Ο πόνος βλέπετε. Δέντρα είχαν φυτρώσει και οι λατρεμένες μου μαργαρίτες και παπαρούνες είχαν αντικατασταθεί από κυκλάμινα και χαμομήλια.Παρ'όλα αυτά ακόμα μπορούσα να διαβάζω βιβλία και να κάνω πικ νικ.Να φτιάχνω μαγιάτικα λουλούδια και να ψιθυρίζω τα βαθιά μου μυστικά. Μα δεν ήταν το ίδιο. Το λιβάδι είχε αλλάξει.Δεν θα ήταν ποτέ ξανά το λιβάδι ,ΜΟΥ.
Και ένιωσα περίεργα. Ξαφνικά έχασα την όρεξη μου.
Άτιμος ο χρόνος.Άπαξ και τον αφήσεις να μπει στη ζωή σου,τίποτα δεν θα είναι ίδιο.Και εγώ του έχω ανοίξει την πόρτα τόσες πολλές φορές.Τώρα καταλαβαίνω τί έχω χάσει. Να μην είμαι άδικη όμως πολλές φορές εγώ τον προσκαλούσα. Για να μου πάρει τον πόνο μακριά,για να με κάνει να ξεχάσω.
Μα θα προτιμούσα να πονάω παρά να χάσω όλα αυτά και όλους αυτούς που αγάπησα.
Εξάλλου ο πόνος σε ωριμάζει.
Έτσι λοιπόν πήρα το μάθημα μου.Το μάθημα νούμερο 327.Μην γυρνάς σελίδες προς τα πίσω, Δανάη. Όσο και αν αγαπάς ανθρώπους και τους θες ξανά στη ζωή σου. Όσο και αν θες να δημιουργήσεις νέες χημικές αντιδράσεις με τα στοιχεία παλιών.Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις ΙΔΙΕΣ καταστάσεις,δεύτερη φορά,δυστυχώς. Έτσι είναι. Το κάνουν αυτό,για να μάθουμε να εκτιμάμε τις αρχικές.Και να τους δίνουμε τη σημασία που τους αξίζει!Πράγμα που εδώ και καιρό σταμάτησα να κάνω.
Μη γυρνάς σελίδα λοιπόν.Προχώρα στην επόμενη,ζήσε την επόμενη,δώσε της την αξία που χρειάζεται. Βρες τους ανθρώπους που σε τριγυρίζουν αυτή τη στιγμή και απόλαυσε τις στιγμές μαζί τους.Ζήσε την τρέλα σου,γέλασε όσο πιο πολύ μπορείς,αγάπα τους.Άνοιξε το μυαλό σου σε νέες εμπειρίες,νέες γνωριμίες,νέα ταξίδια. Άρπαζε τις ευκαιρίες όταν σου εμφανίζονται.
Γιατί αν κοιτάς πίσω,κάποια στιγμή θα τους χάσεις και αυτούς.Και όσο για τα πράγματα που περιμένεις να σου έρθουν....Θα έρθουν. Θα έρθουν αν κάνεις βήματα προς τα μπροστά.Όλο ευθεία.Ακολούθησε το μονοπάτι που χαράζεις.
Τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
Όσο για τον χρόνο.Χρόνος είναι,θα περάσει.
https://www.youtube.com/watch?v=4NZdggNUvq0
"Συνδέει,επανενώνει,φαρμακώνει,συγκαλύπτει,αποκαλύπτει.Κοίταξε τον,όπως έρχεται και φεύγει,παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του".
"Ποιος?" τον ρώτησα.
"Ο ωκεανός",είπε ο Ολλανδός. "Αυτός,κι ο χρόνος".
Δεν πρέπει να γυρνάς στις σελίδες του παρελθόντος,νομίζω.
Είναι σαν το λιβάδι των παιδικών μου αναμνήσεων.Το πράσινο μεγάλο λιβάδι.Τα παιχνίδια που έκανα.Κάθε φθινόπωρο ξάπλωνα στην πλάτη του και διάβαζα βιβλία και έκανα πικ νικ,μαζί με τα σπουργίτια.Την άνοιξη έτρεχα πάνω κάτω σαν το πιο ελεύθερο πλάσμα, κάνοντας κολωτούμπες,ρόδες,κατακόρυφα. Έφτιαχνα μαγιάτικα στεφάνια από τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες που το στόλιζαν με τα χρώματα και τα αρώματα τους.Και το καλοκαίρι,κάτω από το φως του ήλιου,ψιθύριζα στα στάχυα,τα πιο βαθιά μου μυστικά. Και ταξίδευε το μυστικό από στάχυ σε στάχυ,μέχρι να γίνει άνεμος και να χαθεί.
Και το χειμώνα έφευγα.... Ώσπου μια μέρα ήρθε ένας ψηλός κύριος με γκρι γένια και με μια μαύρη καπαρντίνα.Και με πήρε απ'το χέρι και μου μίλησε με τα μάτια του."Μεγάλωσες". Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ,έκανε την εμφάνιση του.
Μεγάλωνα,άλλαζα,νόμιζα ότι ωρίμαζα.Ο καιρός περνούσε.Άλλα πράγματα μπήκαν στη ζωή μου.Έφυγα από την πόλη μου,πήγα να ζήσω τη ζωή μου πιο μακριά.Ή έτσι με έκανε ο χρόνος να πιστεύω.Ξέχασα.Ξέχασα το λιβάδι. Όχι τελείως όμως. Το θυμόμουν στις αναμνήσεις μου και γελούσα.Πόσο ωραία περνούσα τότε.Τόσο ξέγνοιαστα,τόσο ελεύθερα.
Μια μέρα έμαθα ότι το λιβάδι,το κατασπάραξε η πλημμύραΚαι τότε το ξανά θυμήθηκα.Δεν είναι άδικο για το λιβάδι αυτό?Να το θυμάμαι μόνο όταν κάτι κακό του συμβαίνει?!
Και γύρησα πίσω.Πήγα να το επισκεφτώ.Καθώς κατά βάθος το αγαπούσα πολύ.Και ήθελα να ξανα ζήσω όλα αυτά που έζησα εκεί. Ήθελα να επαναφέρω αυτή τη σελίδα στη ζωή μου.
Όμως το λιβάδι δεν ήταν πια τόσο ίδιο. Το χορτάρι είχε σκληρύνει.Ο πόνος βλέπετε. Δέντρα είχαν φυτρώσει και οι λατρεμένες μου μαργαρίτες και παπαρούνες είχαν αντικατασταθεί από κυκλάμινα και χαμομήλια.Παρ'όλα αυτά ακόμα μπορούσα να διαβάζω βιβλία και να κάνω πικ νικ.Να φτιάχνω μαγιάτικα λουλούδια και να ψιθυρίζω τα βαθιά μου μυστικά. Μα δεν ήταν το ίδιο. Το λιβάδι είχε αλλάξει.Δεν θα ήταν ποτέ ξανά το λιβάδι ,ΜΟΥ.
Και ένιωσα περίεργα. Ξαφνικά έχασα την όρεξη μου.
Άτιμος ο χρόνος.Άπαξ και τον αφήσεις να μπει στη ζωή σου,τίποτα δεν θα είναι ίδιο.Και εγώ του έχω ανοίξει την πόρτα τόσες πολλές φορές.Τώρα καταλαβαίνω τί έχω χάσει. Να μην είμαι άδικη όμως πολλές φορές εγώ τον προσκαλούσα. Για να μου πάρει τον πόνο μακριά,για να με κάνει να ξεχάσω.
Μα θα προτιμούσα να πονάω παρά να χάσω όλα αυτά και όλους αυτούς που αγάπησα.
Εξάλλου ο πόνος σε ωριμάζει.
Έτσι λοιπόν πήρα το μάθημα μου.Το μάθημα νούμερο 327.Μην γυρνάς σελίδες προς τα πίσω, Δανάη. Όσο και αν αγαπάς ανθρώπους και τους θες ξανά στη ζωή σου. Όσο και αν θες να δημιουργήσεις νέες χημικές αντιδράσεις με τα στοιχεία παλιών.Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις ΙΔΙΕΣ καταστάσεις,δεύτερη φορά,δυστυχώς. Έτσι είναι. Το κάνουν αυτό,για να μάθουμε να εκτιμάμε τις αρχικές.Και να τους δίνουμε τη σημασία που τους αξίζει!Πράγμα που εδώ και καιρό σταμάτησα να κάνω.
Μη γυρνάς σελίδα λοιπόν.Προχώρα στην επόμενη,ζήσε την επόμενη,δώσε της την αξία που χρειάζεται. Βρες τους ανθρώπους που σε τριγυρίζουν αυτή τη στιγμή και απόλαυσε τις στιγμές μαζί τους.Ζήσε την τρέλα σου,γέλασε όσο πιο πολύ μπορείς,αγάπα τους.Άνοιξε το μυαλό σου σε νέες εμπειρίες,νέες γνωριμίες,νέα ταξίδια. Άρπαζε τις ευκαιρίες όταν σου εμφανίζονται.
Γιατί αν κοιτάς πίσω,κάποια στιγμή θα τους χάσεις και αυτούς.Και όσο για τα πράγματα που περιμένεις να σου έρθουν....Θα έρθουν. Θα έρθουν αν κάνεις βήματα προς τα μπροστά.Όλο ευθεία.Ακολούθησε το μονοπάτι που χαράζεις.
Τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.
Όσο για τον χρόνο.Χρόνος είναι,θα περάσει.
https://www.youtube.com/watch?v=4NZdggNUvq0
