Μακάρι να υπήρχε αυτό το χρυσαλιφούρφουρο.
Είναι από τα φανταστικά πράγματα,που εύχομαι να υπήρχαν στα αλήθεια. Να υπήρχε ένας τρόπος εκτός από την ομιλία να πω σε όλους αυτούς που ερωτέυτηκα,εκείνη τη δύσκολη λέξη.
Και να μάθαινα και εγώ,αν τελικά,όντως κάπου κάποιος μ'αγαπά.
Ένας αόρατος μανδύας,μια χρονομηχανή και ένα παγωτό που δε λιώνει.Αόρατος μανδύας για τις στιγμές που θέλω να μείνω μόνη. Χρονομηχανή για τις στιγμές που θέλω να διορθώσω (βέβαια ο πόνος που προκαλούν τα λάθη,είναι πολλές φορές σημαντικός στη ζωή μας."Ο πόνος απαιτεί να τον αισθανθείς"),στιγμές που θέλω να ξαναζήσω. Και το παγωτό που δε λιώνει γιατί έτσι.Μία μικρή απόλαυση,στη ζωή μας,είναι πάντα δεκτή.
Οι στίχοι από το Χρυσαλιφούρφουρο και καληνύχτα.
Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.
Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα το την Άνοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σαν φτερό και πούπουλο,
κάποιος σ’ αγαπάει και δεν το ξέρεις.
Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του
και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.
Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη,
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.