Είμαι στο εξωτερικό εδώ και δύο μήνες.
Ανυπομονούσα τόσο μα τόσο πολύ να έρθω έξω,να ζήσω αυτή τη καταπληκτική εμπειρία που λέγεται "Εράσμους" ,να κάνω νέους φίλους,να δεθώ μαζί τους και στο τέλος να μην θέλω να φύγω.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχα φανταστεί.
Η πόλη είναι καταπληκτική και μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ. Γνώρισα κάποιους ανθρώπους αλλά με κανέναν δεν δέθηκα τόσο ώστε να συμβούν τα παραπάνω. Έχω ανθρώπους να βγω το βράδυ. Αλλά δεν έχω ανθρώπους να πάμε καμιά βόλτα ή σε κάποιο μουσείο ή να κάνουμε ταξίδια μαζί.
Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι η απογοήτευση μετά τον ενθουσιασμό.....
Η ζωή μου εδώ δεν εξελίσσεται όπως την είχα φανταστεί και αυτό με στεναχωρεί.Όλοι οι ερασμίτες εδώ έχουν κάνει φίλους,περνάνε καλά,κάνουν πράγματα. Ακόμα και να πάω μια βόλτα μόνη,θα βρω ανθρώπους που να μου υπενθυμίζουν την κατάσταση μου.Και έχω και πολύ δουλειά για το πανεπιστήμιο και δύσκολα πράγματα,που πρέπει να τα βγάλω και δεν έχω ιδέα πως.
Και δεν ξέρω αν είναι αυτό που με προβληματίζει και σκέφτομαι αρνητικά ή αν όντως με ενοχλεί που δεν έχω κάποιον εδώ να κάνουμε τις τρέλες μας.
Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος τελικά.Δε ξέρω,δε ξέρω.
Πίστευα ότι θα ερχόμουν έξω και θα ήμουν αυτό ακριβώς που αισθανόμουν σε ένα μέρος μαγικό. Αλλά τελικά ίσως να μην εκτίμησα ποτέ ούτε την πόλη μου,ούτε το περιβάλλον μου και να το πληρώνω τώρα με το χειρότερο τρόπο.
Τη μοναξιά....
Ανυπομονούσα τόσο μα τόσο πολύ να έρθω έξω,να ζήσω αυτή τη καταπληκτική εμπειρία που λέγεται "Εράσμους" ,να κάνω νέους φίλους,να δεθώ μαζί τους και στο τέλος να μην θέλω να φύγω.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχα φανταστεί.
Η πόλη είναι καταπληκτική και μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ. Γνώρισα κάποιους ανθρώπους αλλά με κανέναν δεν δέθηκα τόσο ώστε να συμβούν τα παραπάνω. Έχω ανθρώπους να βγω το βράδυ. Αλλά δεν έχω ανθρώπους να πάμε καμιά βόλτα ή σε κάποιο μουσείο ή να κάνουμε ταξίδια μαζί.
Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι η απογοήτευση μετά τον ενθουσιασμό.....
Η ζωή μου εδώ δεν εξελίσσεται όπως την είχα φανταστεί και αυτό με στεναχωρεί.Όλοι οι ερασμίτες εδώ έχουν κάνει φίλους,περνάνε καλά,κάνουν πράγματα. Ακόμα και να πάω μια βόλτα μόνη,θα βρω ανθρώπους που να μου υπενθυμίζουν την κατάσταση μου.Και έχω και πολύ δουλειά για το πανεπιστήμιο και δύσκολα πράγματα,που πρέπει να τα βγάλω και δεν έχω ιδέα πως.
Και δεν ξέρω αν είναι αυτό που με προβληματίζει και σκέφτομαι αρνητικά ή αν όντως με ενοχλεί που δεν έχω κάποιον εδώ να κάνουμε τις τρέλες μας.
Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος τελικά.Δε ξέρω,δε ξέρω.
Πίστευα ότι θα ερχόμουν έξω και θα ήμουν αυτό ακριβώς που αισθανόμουν σε ένα μέρος μαγικό. Αλλά τελικά ίσως να μην εκτίμησα ποτέ ούτε την πόλη μου,ούτε το περιβάλλον μου και να το πληρώνω τώρα με το χειρότερο τρόπο.
Τη μοναξιά....
