Ήμουν στο λεωφορείο και πήγαινα στο σπίτι της Κλάρας. Την είχα ξανα κάνει αυτήν την διαδρομή την θυμόμουν. Τα ονόματα των στάσεων μου περνούσαν απ'το μυαλό σαν τις φωτεινές επιγραφές των μαγαζιών στη Νέα Υόρκη. George Pompidou, Place de Montparnasse δύο απ'τις στάσεις πριν από την δικιά μου. Δεν θυμόμουν που ακριβώς έπρεπε να κατέβω γιατί την προηγούμενη φορά είχα παρέα μου την Ολυμπία και μιλούσαμε.
Μέσα στο λεωφορείο όλοι μιλούσαν γερμανικά και κανονίζαμε για μία μονοήμερη που θα κάναμε. Η εικόνα εναλλασσόταν συνεχώς. Τη μία ήμουν σε ένα κανονικό λεωφορείο και κοιτούσα απ'το παράθυρο, αγχωμένη για το που πρέπει να κατέβω και την άλλη ήμουν σε αυτό το πούλμαν και δεν καταλάβαινα τίποτα. Η τελευταία σκηνή ήταν μια Γερμανίδα καθηγήτρια να μου λέει ότι θα βρεθούμε στις 5 η ώρα στο κλασσικό σημείο στην Αθήνα. Μετά πάλι κοιτούσα το τοπίο μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου της γραμμής. Βρισκόμουν σε μια πολύ περίεργη πόλη τώρα που το σκέφτομαι. Εγώ νόμιζα πως βρισκόμουν στην Λιλλ. Αλλά η πόλη συνδύαζε τον ήλιο της Ελλάδας και τα σοκάκια της Πλάκας και τα κτίρια της παλιά πόλης στην Λιλλ . Κάποιους δρόμους, μάλιστα τους θυμάμαι. Λες και τους έχω ξανά περπατήσει, λες και είναι αληθινοί.
Λίγο πριν κατέβω συνειδητοποιώ ότι έχω πάρα πολλά πράγματα να κουβαλήσω. Δύο τσάντες πάνινες και μία τσάντα πλάτης, και το μπουφάν μου. Και να μην ξεχάσω το δώρο της Κλάρας....
Κατεβαίνω στην προηγούμενη στάση και συνηδιτοποιώ συζητώντας με δύο παιδιά, ότι δεν κατέβηκα στη σωστή στάση...και τσουπ, βρίσκομαι πάλι μέσα στο λεωφορείο.Και έπειτα διασχίζουμε μια τεράστια ανηφόρα και τσουπ, βλέπω την στάση μου. Κατεβαίνω σε ένα μικρό εκκλησάκι που γινόταν μία βάφτιση, μαζί με τον παππού μου. Ήταν έτσι όπως τον θυμάμαι...Μάλιστα πρέπει να μιλήσαμε και κάτι του είπα, σαν "εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν,πρέπει να φύγω έχω αργήσει".
Απ'το σπίτι της φίλης μου της Κλάρας ακούγονταν μουσικές. Βλέπω μία γνωστή μου,γειτόνισσά της να μπαίνει στο σπίτι. Δεν ήταν όμως το ίδιο σπίτι. Τώρα βρισκόμουν στην πόρτα ενός τεράστιου νεοκλασικού,με άσπρη πόρτα. Την ανοίγω και βλέπω την Κλάρα με ένα γαλάζιο αέρινο φουστάνι να χορεύει swing μαζί με έναν τύπο με μακρυά αλογοουρά δεμένη, όμορφο πολύ, που φορούσε ένα παλιό φράκο,κόκκινο πουκάμισο και ένα μαύρο βελούδινο παπιγιόν. Και χόρευαν. Αλλά δεν χόρευαν μαζί,ο καθένας μόνος του. Α!Μόλις θυμήθηκα κάτι καινούριο....πριν από αυτή την σκηνή όταν άνοιξα την πόρτα είδα πολλά κορίτσια με μπούκλες που κάτι συζητούσαν και μάλιστα δύο από αυτές με χαιρέτησαν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Εγώ τις αναγνώρισα και συνειδητοποίησα που βρισκόμουν. Στην γιορτή της Άννας. Βρισκόμουν τυχαία στην γιορτή της Άννας και δεν το ήθελα καθόλου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί,δεν ήθελα να την συναντήσω και έτσι κρυβόμουν πίσω απ'τα κορίτσια.
Και τσουπ βρίσκομαι στη σκηνή του χορού. Και τσουπ, βρίσκομαι να μιλάω με τον χορευτή και να γελάμε. Εκείνος μου έδειχνε το αυτοσχέδιο του μουστάκι τύπου Τσάρλι Τσάπλιν και εγώ γελούσα και του έλεγα πόσο μου αρέσει το swing και τα παπιγιόν και δεν θυμάμαι τι άλλο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι αισθανόμουν υπέροχα γιατί γελούσαμε και τα πηγαίναμε πολύ καλά,και είχε ένα φοβερό χαμόγελο και κοιταζόμασταν στα μάτια. Και τσουπ, αλλάζει η σκηνή και βρισκόμαστε να χορεύουμε μαζί και να μου μαθαίνει βήματα και κινήσεις και να γελάμε γιατί περνούσαμε καλά,και να πιστεύω σε αυτή τη σχέση και τσουπ.....ξύπνησα.
Περίεργα που είναι τα όνειρα ε? Σύμφωνα με τον Φρόιντ τα όνειρα ποτέ δεν μας δείχνουν το μέλλον.Δεν είναι προφητικά. Είναι η φωνή του υποσυνείδητου μας. Της βαθύτερης επιθυμίας μας. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα έβλεπα στον καθρέφτη του Έριζεντ * αν ήταν αληθινός. Τώρα ξέρω....Θα έβλεπα το παραπάνω όνειρο.Καθώς ναι, δυστυχώς αποτελεί το χθεσινό μου όνειρο.
Άτιμα όνειρα....Πάνω που πας λίγο να ξεχαστείς, ωπ εκεί να σου ξανά θυμίσει την κατάσταση σου...
* Ο καθρέφτης του Έριζεντ αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο μαγείας "Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος. Είναι ένας καθρέφτης ο οποίος σου δείχνει τις βαθύτερες επιθυμίες σου. "Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον καθρέφτη του Έριζεντ σαν έναν συνηθισμένο καθρέφτη. Θα μπορούσε δηλαδή, να κοιτάξει σ'αυτόν και να δει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι!"
Μέσα στο λεωφορείο όλοι μιλούσαν γερμανικά και κανονίζαμε για μία μονοήμερη που θα κάναμε. Η εικόνα εναλλασσόταν συνεχώς. Τη μία ήμουν σε ένα κανονικό λεωφορείο και κοιτούσα απ'το παράθυρο, αγχωμένη για το που πρέπει να κατέβω και την άλλη ήμουν σε αυτό το πούλμαν και δεν καταλάβαινα τίποτα. Η τελευταία σκηνή ήταν μια Γερμανίδα καθηγήτρια να μου λέει ότι θα βρεθούμε στις 5 η ώρα στο κλασσικό σημείο στην Αθήνα. Μετά πάλι κοιτούσα το τοπίο μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου της γραμμής. Βρισκόμουν σε μια πολύ περίεργη πόλη τώρα που το σκέφτομαι. Εγώ νόμιζα πως βρισκόμουν στην Λιλλ. Αλλά η πόλη συνδύαζε τον ήλιο της Ελλάδας και τα σοκάκια της Πλάκας και τα κτίρια της παλιά πόλης στην Λιλλ . Κάποιους δρόμους, μάλιστα τους θυμάμαι. Λες και τους έχω ξανά περπατήσει, λες και είναι αληθινοί.
Λίγο πριν κατέβω συνειδητοποιώ ότι έχω πάρα πολλά πράγματα να κουβαλήσω. Δύο τσάντες πάνινες και μία τσάντα πλάτης, και το μπουφάν μου. Και να μην ξεχάσω το δώρο της Κλάρας....
Κατεβαίνω στην προηγούμενη στάση και συνηδιτοποιώ συζητώντας με δύο παιδιά, ότι δεν κατέβηκα στη σωστή στάση...και τσουπ, βρίσκομαι πάλι μέσα στο λεωφορείο.Και έπειτα διασχίζουμε μια τεράστια ανηφόρα και τσουπ, βλέπω την στάση μου. Κατεβαίνω σε ένα μικρό εκκλησάκι που γινόταν μία βάφτιση, μαζί με τον παππού μου. Ήταν έτσι όπως τον θυμάμαι...Μάλιστα πρέπει να μιλήσαμε και κάτι του είπα, σαν "εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν,πρέπει να φύγω έχω αργήσει".
Απ'το σπίτι της φίλης μου της Κλάρας ακούγονταν μουσικές. Βλέπω μία γνωστή μου,γειτόνισσά της να μπαίνει στο σπίτι. Δεν ήταν όμως το ίδιο σπίτι. Τώρα βρισκόμουν στην πόρτα ενός τεράστιου νεοκλασικού,με άσπρη πόρτα. Την ανοίγω και βλέπω την Κλάρα με ένα γαλάζιο αέρινο φουστάνι να χορεύει swing μαζί με έναν τύπο με μακρυά αλογοουρά δεμένη, όμορφο πολύ, που φορούσε ένα παλιό φράκο,κόκκινο πουκάμισο και ένα μαύρο βελούδινο παπιγιόν. Και χόρευαν. Αλλά δεν χόρευαν μαζί,ο καθένας μόνος του. Α!Μόλις θυμήθηκα κάτι καινούριο....πριν από αυτή την σκηνή όταν άνοιξα την πόρτα είδα πολλά κορίτσια με μπούκλες που κάτι συζητούσαν και μάλιστα δύο από αυτές με χαιρέτησαν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Εγώ τις αναγνώρισα και συνειδητοποίησα που βρισκόμουν. Στην γιορτή της Άννας. Βρισκόμουν τυχαία στην γιορτή της Άννας και δεν το ήθελα καθόλου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί,δεν ήθελα να την συναντήσω και έτσι κρυβόμουν πίσω απ'τα κορίτσια.
Και τσουπ βρίσκομαι στη σκηνή του χορού. Και τσουπ, βρίσκομαι να μιλάω με τον χορευτή και να γελάμε. Εκείνος μου έδειχνε το αυτοσχέδιο του μουστάκι τύπου Τσάρλι Τσάπλιν και εγώ γελούσα και του έλεγα πόσο μου αρέσει το swing και τα παπιγιόν και δεν θυμάμαι τι άλλο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι αισθανόμουν υπέροχα γιατί γελούσαμε και τα πηγαίναμε πολύ καλά,και είχε ένα φοβερό χαμόγελο και κοιταζόμασταν στα μάτια. Και τσουπ, αλλάζει η σκηνή και βρισκόμαστε να χορεύουμε μαζί και να μου μαθαίνει βήματα και κινήσεις και να γελάμε γιατί περνούσαμε καλά,και να πιστεύω σε αυτή τη σχέση και τσουπ.....ξύπνησα.
Περίεργα που είναι τα όνειρα ε? Σύμφωνα με τον Φρόιντ τα όνειρα ποτέ δεν μας δείχνουν το μέλλον.Δεν είναι προφητικά. Είναι η φωνή του υποσυνείδητου μας. Της βαθύτερης επιθυμίας μας. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα έβλεπα στον καθρέφτη του Έριζεντ * αν ήταν αληθινός. Τώρα ξέρω....Θα έβλεπα το παραπάνω όνειρο.Καθώς ναι, δυστυχώς αποτελεί το χθεσινό μου όνειρο.
Άτιμα όνειρα....Πάνω που πας λίγο να ξεχαστείς, ωπ εκεί να σου ξανά θυμίσει την κατάσταση σου...
* Ο καθρέφτης του Έριζεντ αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο μαγείας "Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος. Είναι ένας καθρέφτης ο οποίος σου δείχνει τις βαθύτερες επιθυμίες σου. "Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον καθρέφτη του Έριζεντ σαν έναν συνηθισμένο καθρέφτη. Θα μπορούσε δηλαδή, να κοιτάξει σ'αυτόν και να δει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι!"
