Η αστυνομία με κάλεσε το πρωινό της 12ης Απριλίου, ημέρα Δευτέρα, για να δώσω το προφίλ του αγνοούμενου και να δηλώσω την σχέση που είχα μαζί του.
Καλημέρα και σε εσάς.Να σας πω όσα ξέρω για τον Ορέστη;
Μάλιστα.
Ο Ορέστης είναι ότι πιο κοντινό έχω σε οικογένεια και ο καλύτερος μου φίλος. Είναι ψηλός.με ανοικτά καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Είναι 30 χρονών, και δουλεύει σε ένα βιβλιοπωλείο.Με τον Ορέστη γνωριζόμαστε εδώ και 10 χρόνια.
Κάποτε έτυχε να έχουμε την ίδια ψυχολόγο. Είχε τις συνεδρίες του πριν από τις δικές.Μια μέρα έβρεχε καρεκλοπόδαρα και θυμάμαι τον Ορέστη,να βγαίνει, σιχτιρίζοντας πως δεν έχει ομπρέλα,και πόσο μισούσε το γεγονός που κάθε φορά που έβρεχε,δεν κουβαλούσε ποτέ μια ομπρέλα. Εγώ είχα έρθει με το αμάξι μου, και έτυχε να είχα μία ομπρέλα μαζί μου. Επομένως, του την δάνεισα. Στην επόμενη συνεδρία, μου επέστρεψε την ομπρέλα μου μαζί με ένα πλατύ χαμόγελο και μία πρόταση για έξοδο. Σας έχει τύχει να μην γνωρίζεστε με έναν άνθρωπο, αλλά να αισθάνεστε ότι έχετε τόσα κοινά ενδιαφέροντα, ότι ταιριάζετε γάντι; Εμένα μου έτυχε με τον Ορέστη. Από αυτήν την πρώτη μας έξοδο δέσαμε αμέσως.
Ερωτική σχέση; Όχι. Δεν με έλκυε ερωτικά. Ούτε εγώ, εκείνον. Ήμασταν απλά δύο πολύ καλοί φίλοι. Μια οικογένεια. Η οικογένεια που έλειπε και στους δύο.
Αν με τρόμαξε η ασθένεια του; Κοιτάξτε να δείτε. Εγώ παρατήρησα στον Ορέστη έναν άνθρωπο ονειροπόλο, αφηρημένο, ερωτευμένο με την ζωή και παθιασμένο. Δεν είδα ποτέ έναν Ορέστη, προβληματικό,βίαιο,άρρωστο. Κάποια στιγμή μου ανοίχτηκε, λέγοντας μου για την ψυχασθένεια του. Τον δικαιολογώ βέβαια. Δεν είχε περάσει και λίγα. Μεγάλωσε σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, ενός κακόφημου ορφανοτροφείου. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Τελικά, δεν υιοθετήθηκε ποτέ. Πήρε ελάχιστη αγάπη. Όμως, παρά τον πόνο και την αδικία που βίωσε, βγήκε πιο δυνατός. Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
Περιγραφή του σπιτιού του; Φυσικά. Το σπίτι του είναι αρκετά ιδιόρρυθμο. Εντύπωση σε πολλούς κάνουν οι ραφιέρες. Σε κάθε δωμάτιου του σπιτιού του, υπάρχει μία ξύλινη ραφιέρα, με τοποθετημένα αντικείμενα, πάνω σε αυτήν. Κάθε ραφιέρα και μία ομάδα αντικειμένων. Δεν πρόκειται όμως για κλοπιμαία. Είναι ενθύμια. Σουβενίρ, όπως ο ίδιος τα ονομάζει. Βλέπεται ο Ορέστης δένεται συναισθηματικά, τόσο με ανθρώπους όσο και με αντικείμενα. Κάτι που εσείς μπορείτε να θεωρείτε άχρηστο, για τον Ορέστη είναι όλη του η ζωή.
Αν έχει κάτι από εμένα; Ναι. Έχει κάτι και από εμένα. Πρόκειται για ένα φιαλίδιο, με ένα μικρό φεγγαράκι. Θα πρέπει να μάθετε,πως ο Ορέστης και εγώ,μιλάμε με κώδικες. Ένας από αυτούς είναι το σύμπαν. Ο ουρανός, ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια. Βρίσκονται πάντα πάνω από το κεφάλι μας και κάτω από τα πόδια μας.Είναι κάτι σταθερό, κάτι μόνιμο, κάτι σίγουρο. Όπως και ο θάνατος βέβαια.
Ήταν μια μέρα που ο Ορέστης, είχε τις βαριές κρίσεις του. Βρισκόταν μόνος στο σπίτι, κλειδώθηκε και πέταξε το κλειδί από το παράθυρο. Να μην βάλει τον εαυτό του σε πειρασμό. Έβαλε δυνατή ροκ μουσική,για να μην ακούγονται οι κραυγές του. Άρχισε να ουρλιάζει, να χαστουκίζει τον εαυτό του, να αυτοτραυματίζεται. Μάλλον ήθελε να φύγει εκείνο το βράδυ. Η γειτόνισσα κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ήταν τρεις η ώρα το βράδυ όταν χτύπησε το κινητό μου και άκουσα την φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί, ευτυχώς, ήταν κοντά στο σπίτι μου. Ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα βρέθηκα έξω από το σπίτι, να περπατάω με γρήγορο βηματισμό, και η ανάσα μου να πηγαίνει να σπάσει. Και ενώ περπατούσα, σκεπτόμενη τα πιο τρομακτικά πράγματα, μία λάμψη, σαν σπίθα, με έβγαλε από τον λήθαργο. Ήταν ένα μικρό ασημένιο φεγγαράκι. Σταμάτησα. Έσκυψα και το μάζεψα. Το κράτησα ανάμεσα στα δάχτυλα μου, σαν το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Στον δικό μας κόσμο.
Ο Ορέστης δεν σκότωσε τον εαυτό του εκείνο το βράδυ. Έζησε. Έζησε και πήρε το φεγγαράκι που είχα μαζέψει.Το έβαλε μέσα σε ένα φιαλίδιο για να το προστατέψει από τις φθορές. Εκείνη την ημέρα, εγώ έδωσα στον Ορέστη ένα φεγγάρι και εκείνος μου έδωσε μία υπόσχεση. Πέντε χρόνια μετά το συμβάν, και το φιαλίδιο βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο του, πλάι στα καθημερινά αντικείμενα του. Δεν έχει τοποθετηθεί σε ραφιέρα. Δεν αποτελώ ενθύμιο σουβενίρ. Δεν αποτελώ παρελθόν, αλλά βρίσκομαι ακόμα στο παρόν του.
Ανησυχώ πολύ. Ο Ορέστης δεν θα έβλαπτε άνθρωπο. Μόνο στον εαυτό του μπορούσε να κάνει κακό. Καθώς τον εαυτό του, από μικρή ηλικία, είχε μάθει να τον απωθεί. Να τον μισεί. Ο Ορέστης αγαπούσε τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό του.
Κάποια άλλη ερώτηση; Όχι; Εντάξει. Εγώ ευχαριστώ.
Καλή συνέχεια.
Τέλος μέρους πρώτου.
