Το όνειρο

      Ήμουν στο λεωφορείο και πήγαινα στο σπίτι της Κλάρας. Την είχα ξανα κάνει αυτήν την διαδρομή την θυμόμουν. Τα ονόματα των στάσεων μου περνούσαν απ'το μυαλό σαν τις φωτεινές επιγραφές των μαγαζιών στη Νέα Υόρκη. George Pompidou, Place de Montparnasse δύο απ'τις στάσεις πριν από την δικιά μου. Δεν θυμόμουν που ακριβώς έπρεπε να κατέβω γιατί την προηγούμενη φορά είχα παρέα μου την Ολυμπία και μιλούσαμε.
      Μέσα στο λεωφορείο όλοι μιλούσαν γερμανικά και κανονίζαμε για μία μονοήμερη που θα κάναμε. Η εικόνα εναλλασσόταν συνεχώς. Τη μία ήμουν σε ένα κανονικό λεωφορείο και κοιτούσα απ'το παράθυρο, αγχωμένη για το που πρέπει να κατέβω και την άλλη ήμουν σε αυτό το πούλμαν και δεν καταλάβαινα τίποτα. Η τελευταία σκηνή ήταν μια Γερμανίδα καθηγήτρια να μου λέει ότι θα βρεθούμε στις 5 η ώρα στο κλασσικό σημείο στην Αθήνα. Μετά πάλι κοιτούσα το τοπίο μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου της γραμμής. Βρισκόμουν σε μια πολύ περίεργη πόλη τώρα που το σκέφτομαι. Εγώ νόμιζα πως βρισκόμουν στην Λιλλ. Αλλά η πόλη συνδύαζε τον ήλιο της Ελλάδας και τα σοκάκια της Πλάκας και τα κτίρια της παλιά πόλης στην Λιλλ . Κάποιους δρόμους, μάλιστα τους θυμάμαι. Λες και τους έχω ξανά περπατήσει, λες και είναι αληθινοί. 
 Λίγο πριν κατέβω συνειδητοποιώ ότι έχω πάρα πολλά πράγματα να κουβαλήσω. Δύο τσάντες πάνινες και μία τσάντα πλάτης, και το μπουφάν μου. Και να μην ξεχάσω το δώρο της Κλάρας....
      Κατεβαίνω στην προηγούμενη στάση και συνηδιτοποιώ συζητώντας με δύο παιδιά, ότι δεν κατέβηκα στη σωστή στάση...και τσουπ, βρίσκομαι πάλι μέσα στο λεωφορείο.Και έπειτα διασχίζουμε μια τεράστια ανηφόρα και τσουπ, βλέπω την στάση μου. Κατεβαίνω σε ένα μικρό εκκλησάκι που γινόταν μία βάφτιση, μαζί με τον παππού μου. Ήταν έτσι όπως τον θυμάμαι...Μάλιστα πρέπει να μιλήσαμε και κάτι του είπα, σαν "εδώ οι δρόμοι μας χωρίζουν,πρέπει να φύγω έχω αργήσει". 
       Απ'το σπίτι της φίλης μου της Κλάρας ακούγονταν μουσικές. Βλέπω μία γνωστή μου,γειτόνισσά της να μπαίνει στο σπίτι. Δεν ήταν όμως το ίδιο σπίτι. Τώρα βρισκόμουν στην πόρτα ενός τεράστιου νεοκλασικού,με άσπρη πόρτα. Την ανοίγω και βλέπω την Κλάρα με ένα γαλάζιο αέρινο φουστάνι να χορεύει swing μαζί με έναν τύπο με μακρυά αλογοουρά δεμένη, όμορφο πολύ, που φορούσε ένα παλιό φράκο,κόκκινο πουκάμισο και ένα μαύρο βελούδινο παπιγιόν. Και χόρευαν. Αλλά δεν χόρευαν μαζί,ο καθένας μόνος του. Α!Μόλις θυμήθηκα κάτι καινούριο....πριν από αυτή την σκηνή όταν άνοιξα την πόρτα είδα πολλά κορίτσια με μπούκλες που κάτι συζητούσαν και μάλιστα δύο από αυτές με χαιρέτησαν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Εγώ τις αναγνώρισα και συνειδητοποίησα που βρισκόμουν. Στην γιορτή της Άννας. Βρισκόμουν τυχαία στην γιορτή της Άννας και δεν το ήθελα καθόλου. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί,δεν ήθελα να την συναντήσω και έτσι κρυβόμουν πίσω απ'τα κορίτσια. 
      Και τσουπ βρίσκομαι στη σκηνή του χορού. Και τσουπ, βρίσκομαι να μιλάω με τον χορευτή και να γελάμε. Εκείνος μου έδειχνε το αυτοσχέδιο του μουστάκι τύπου Τσάρλι Τσάπλιν και εγώ γελούσα και του έλεγα πόσο μου αρέσει το swing και τα παπιγιόν και δεν θυμάμαι τι άλλο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι αισθανόμουν υπέροχα γιατί γελούσαμε και τα πηγαίναμε πολύ καλά,και είχε ένα φοβερό χαμόγελο και κοιταζόμασταν στα μάτια. Και τσουπ, αλλάζει η σκηνή και βρισκόμαστε να χορεύουμε μαζί και να μου μαθαίνει βήματα και κινήσεις και να γελάμε γιατί περνούσαμε καλά,και να πιστεύω σε αυτή τη σχέση και τσουπ.....ξύπνησα.
       Περίεργα που είναι τα όνειρα ε? Σύμφωνα με τον Φρόιντ τα όνειρα ποτέ δεν μας δείχνουν το μέλλον.Δεν είναι προφητικά. Είναι η φωνή του υποσυνείδητου μας. Της βαθύτερης επιθυμίας μας. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα έβλεπα στον καθρέφτη του Έριζεντ * αν ήταν αληθινός. Τώρα ξέρω....Θα έβλεπα το παραπάνω όνειρο.Καθώς ναι, δυστυχώς αποτελεί το χθεσινό μου όνειρο.
       Άτιμα όνειρα....Πάνω που πας λίγο να ξεχαστείς, ωπ εκεί να σου ξανά θυμίσει την κατάσταση σου...




* Ο καθρέφτης του Έριζεντ αναφέρεται στο πρώτο βιβλίο μαγείας "Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος. Είναι ένας καθρέφτης ο οποίος σου δείχνει τις βαθύτερες επιθυμίες σου. "Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον καθρέφτη του Έριζεντ σαν έναν συνηθισμένο καθρέφτη. Θα μπορούσε δηλαδή, να κοιτάξει σ'αυτόν και να δει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι!"

Καλώς ήρθες πάλι

Αυτό το σαββατοκύριακο πήγα στην πόλη τους φωτός, το Παρίσι.

Η αλήθεια είναι ,αν και δεν το περίμενα, ότι πέρασα φανταστικά. Δηλαδή, αυτό είναι το συναίσθημα ,που μου έχει μείνει μετά από αυτές τις 2 μέρες. Νομίζω ότι στην όλη καλοπέραση,συνέβαλε και ο γελοίος φίλος που με φιλοξενούσε. Γελοίος με την καλή έννοια. Πέθανα στα γέλια, πραγματικά.

Το βασικό είναι ό,τι μετά από αυτή μου την εκδρομή, θυμήθηκα τον στόχο που είχα, ερχόμενη στη Γαλλία για Εράσμους. Και ο στόχος αυτός, δεν περιλάμβανε ούτε να βρω φίλους, ούτε να ζω σαν ερασμίτισα, ούτε να βρω το άλλο μου μισό. 

Ήρθα εράσμους για να ΤΑΞΙΔΕΎΩ!

Το είχα ξεχάσει εντελώς. Είχα ξεχάσει τη χαρά του να βλέπεις πράγματα διαφορετικά. Να κοιτάς τον χάρτη,να χάνεσαι, να περιπλανιέσαι, να περπατάς. Να σε πεθαίνουν τα πόδια σου,απ΄το πολύ περπάτημα. Να ανοίγει το μυαλό σου. 
Μένοντας στην Lille, και με όλα αυτά τα πράγματα που έχω να κάνω είτε για το πανεπιστήμιο, είτε για την προσωπική μου ζωή, γεννήθηκαν σκοτούρες και προβλήματα και το ξέχασα. 
Το ταξίδι στο Παρίσι, μια ιστορική πόλη, που επηρέασε αρκετά την ευρωπαϊκή ιστορία και τέχνη, λειτούργησε ως ξύπνημα. Με γέμισε με αισιοδοξία και ετοιμότητα. 
Είμαι έτοιμη, να τα βάλω όλα στην άκρη, να διαλέξω μια πόλη,και να την εξερευνήσω.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα,που με κατακλύζει όταν επιστρέφω από μια γεμάτη μέρα σε άλλη πόλη.Έτσι είναι. Ή έτσι θα πρέπει να είναι.

Η παλιά Δανάη που θάφτηκε μέσα σε έναν σωρό από προβλήματα ένταξης σε νέα πόλη, από βαθιές μελαγχολίες και στεναχώριες εξαιτίας ανθρώπων που δεν είδαν τη μαγεία που κρύβει μέσα της, από το άγχος της τήρησης ενός στερεότυπου και από το φόβο του να μείνει στάσιμη,ξύπνησε. 
Και επιστρέφει! 

Πόλεις όλου του κόσμου, be prepared !Μια αποφασισμένη τρελή συγγενής των Λάμα , έρχεται να σας εξερευνήσει!!


Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη :

"Έχουμε  ακόμα λευκές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας. Και άσχετα με το τι θα γράψει η μοίρα, εμείς επιμένουμε να φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές."

Μοναξιές

Είμαι στο εξωτερικό εδώ και δύο μήνες.

Ανυπομονούσα τόσο μα τόσο πολύ να έρθω έξω,να ζήσω αυτή τη καταπληκτική εμπειρία που λέγεται "Εράσμους" ,να κάνω νέους φίλους,να δεθώ μαζί τους και στο τέλος να μην θέλω να φύγω.
Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχα φανταστεί.

Η πόλη είναι καταπληκτική και μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ. Γνώρισα κάποιους ανθρώπους αλλά με κανέναν δεν δέθηκα τόσο ώστε να συμβούν τα παραπάνω. Έχω ανθρώπους να βγω το βράδυ. Αλλά δεν έχω ανθρώπους να πάμε καμιά βόλτα ή σε κάποιο μουσείο ή να κάνουμε ταξίδια μαζί.
Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι η απογοήτευση μετά τον ενθουσιασμό.....

Η ζωή μου εδώ δεν εξελίσσεται όπως την είχα φανταστεί και αυτό με στεναχωρεί.Όλοι οι ερασμίτες εδώ έχουν κάνει φίλους,περνάνε καλά,κάνουν πράγματα. Ακόμα και να πάω μια βόλτα μόνη,θα βρω ανθρώπους που να μου υπενθυμίζουν την κατάσταση μου.Και έχω και πολύ δουλειά για το πανεπιστήμιο και δύσκολα πράγματα,που πρέπει να τα βγάλω και δεν έχω ιδέα πως.
Και δεν ξέρω αν είναι αυτό που με προβληματίζει και σκέφτομαι αρνητικά ή αν όντως με ενοχλεί που δεν έχω κάποιον εδώ να κάνουμε τις τρέλες μας.

Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος τελικά.Δε ξέρω,δε ξέρω. 

Πίστευα ότι θα ερχόμουν έξω και θα ήμουν αυτό ακριβώς που αισθανόμουν σε ένα μέρος μαγικό. Αλλά τελικά ίσως να μην εκτίμησα ποτέ ούτε την πόλη μου,ούτε το περιβάλλον μου και να το πληρώνω τώρα με το χειρότερο τρόπο.
Τη μοναξιά....

Dreams of a little kid

When I grow up, I want to be a kite.


When I grow up, I want to learn the language of animals,so that I can share with them a tea party.

When I grow up ,I want to live in a big treehouse with a swing.

When I grow up, I want to marrie a man with colorful socks.

When I grow up, I want to full my adventure book.

When I grow up, I want to ride the clouds.

When I grow up, I want to draw with my imagination.


I am 21 years old. 
But still,i remain a kid.
And those are my biggest dreams....and i can make them true!
Moreover, this is the real magic,isn't it?

Sad letter to nobody

Dear nobody,

My name is Danae and I am sad.And lonely.

I'm sad.

Just this.

And i don't have any idea what i want to do with my life.Any clue.

Ι need someone to love me,to show me the love.And I need someone to show that he/she cares.

I can walk alone in the rain.But i don't want to walk.I want to dance,and i want someone to dance with.And be happy.

Τhanks for listening.

Σκόρπιες Σκέψεις

Μακάρι να υπήρχε αυτό το χρυσαλιφούρφουρο.

Είναι από τα φανταστικά πράγματα,που εύχομαι να υπήρχαν στα αλήθεια. Να υπήρχε ένας τρόπος εκτός από την ομιλία να πω σε όλους αυτούς που ερωτέυτηκα,εκείνη τη δύσκολη λέξη.
Και να μάθαινα και εγώ,αν τελικά,όντως κάπου κάποιος μ'αγαπά.

Ένας αόρατος μανδύας,μια χρονομηχανή και ένα παγωτό που δε λιώνει.Αόρατος μανδύας για τις στιγμές που θέλω να μείνω μόνη. Χρονομηχανή για τις στιγμές που θέλω να διορθώσω (βέβαια ο πόνος που προκαλούν τα λάθη,είναι πολλές φορές σημαντικός στη ζωή μας."Ο πόνος απαιτεί να τον αισθανθείς"),στιγμές που θέλω να ξαναζήσω. Και το παγωτό που δε λιώνει γιατί έτσι.Μία μικρή απόλαυση,στη ζωή μας,είναι πάντα δεκτή.

Οι στίχοι από το Χρυσαλιφούρφουρο και καληνύχτα.

Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης
βγαίνει ένα λουλουδάκι
που το λεν Χρυσαλιφούρφουρο
και μοιάζει με χρυσό τριανταφυλλάκι.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο, 
φύσα το την Άνοιξη να φέρεις.
Κι αν πετάξει σαν φτερό και πούπουλο, 
κάποιος σ’ αγαπάει και δεν το ξέρεις.

Χρυσαφένια φλουράκια κρέμονται
κάτω από τα πέταλά του
και στου Ζέφυρου το παιχνίδισμα
σαν να κουδουνίζει κάπου κάπου.

Φύσα, φύσα το Χρυσαλιφούρφουρο, 
που κρατάς την Άνοιξη στο χέρι
Κι αχ! Αν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη, 
κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει.

Βήματα

                                            Βήματα.

Από τότε που έκανες το πρώτο σου βήμα,δεν έχεις σταματήσει να κινήσαι.

Προχωράς ευθεία,άλλοτε προς τα μπροστά και άλλοτε προς τα πίσω,στρίβεις δεξιά,αριστερά,ανεβαίνεις,κατεβαίνεις.
Περπατάς,τρέχεις,βαδίζεις,χορεύεις.
Φοράς αθλητικά,τα σταράκια σου,μπαλαρίνες,τακούνια,σαγιονάρες ή και τίποτα.Ξυπόλητος.
Άλλοτε έχεις ένα προορισμό και άλλοτε απολαμβάνεις τη διαδρομή,μη ξέρωντας που πηγαίνεις.
Άλλοτε ακολουθείς την πορεία που χάραξες στον χάρτη,ακολουθείς τα βέλη της πυξίδας και άλλοτε απλώς χάνεσαι και εξερευνάς.
Ακούγοντας μουσική ή κάνοντας συζήτηση με τον εαυτό σου.
Περπατάς μόνος ή μαζί με άλλους.
Διασχίζεις δρόμους,λεωφόρους,μονοπάτια,αμμουδιές,λιβάδια.
Βορράς,ανατολή,δύση και νότος. Κινήσαι προς τα 4 σημεία του ορίζοντα.

Ό,τι και να λες,να σκέφτεσαι να κάνεις δεν σταματάς να περπατάς.Πρέπει να περπατήσεις για να φτάσεις από το σημείο Α,στο σημείο Β.Και από το σημείο Β,στο σημείο Γ.Και από το σημείο Γ,στο σημείο Χ.

Και αν κάτι πάει στραβά και χάσεις το ένα ή και τα δύο σου πόδια?Και πάλι,υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να κινηθείς.

Όσο ζεις κάνεις βήματα.

Κάποια στιγμή ωστόσο,θα φτάσεις στο τέλος.Όπου δεν θα μπορείς να κινηθείς πια.....και τότε θα δεις όλες σου τις πορείες σχεδιασμένες στο χάρτη της ζωής σου.Θα δεις τον αριθμό των βημάτων σου.Και μάλλον δεν θα το πιστεύεις.
Και τότε θα αναρωτηθείς ,πόσα από τα βήματα που έκανες σε πήγαν μπροστά,πόσα σε οδήγησαν σε μέρη μαγικά,πόσα σε έφεραν κοντά στους ανθρώπους που αγάπησες,πόσα σε πήγαν πίσω,πόσα σε δίδαξαν.

Θα εκτιμήσεις το περπάτημα,όσο ποτέ άλλοτε.Μα θα είναι πια αργά.Γιατί απ'την στιγμή που θα περάσεις την πόρτα του τέλους,ποιος ξέρει αν θα μπορείς να περπατάς?
Ίσως να πετάς.

Η μεγαλύτερη αδικία της ζωής,είναι να εκτιμάς τα πράγματα όταν τα χάνεις.Γιατί δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία εκεί.

Βήματα.Η ζωή είναι βήματα.Χιλιάδες μικρά ή μεγάλα βήματα.Την κατεύθυνση ,τον τρόπο,τον τόπο τα αποφασίζεις εσύ.
Μετά από χρόνια θα έχεις πάρει πολλά. Απόλαυσέ το.

https://www.youtube.com/watch?v=_w23Rd2bN9Q

Μάθημα no327

Όπως ερχόταν η παλίρροια,ο Ολλανδός Τουλίπας στάθηκε απέναντι στη θάλασσα:
"Συνδέει,επανενώνει,φαρμακώνει,συγκαλύπτει,αποκαλύπτει.Κοίταξε τον,όπως έρχεται και φεύγει,παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του".
"Ποιος?" τον ρώτησα.
"Ο ωκεανός",είπε ο Ολλανδός. "Αυτός,κι ο χρόνος".

Δεν πρέπει να γυρνάς στις σελίδες του παρελθόντος,νομίζω.

Είναι σαν το λιβάδι των παιδικών μου αναμνήσεων.Το πράσινο μεγάλο λιβάδι.Τα παιχνίδια που έκανα.Κάθε φθινόπωρο ξάπλωνα στην πλάτη του και διάβαζα βιβλία και έκανα πικ νικ,μαζί με τα σπουργίτια.Την άνοιξη έτρεχα πάνω κάτω σαν το πιο ελεύθερο πλάσμα, κάνοντας κολωτούμπες,ρόδες,κατακόρυφα. Έφτιαχνα μαγιάτικα στεφάνια από τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες που το στόλιζαν  με τα χρώματα και τα αρώματα τους.Και το καλοκαίρι,κάτω από το φως του ήλιου,ψιθύριζα στα στάχυα,τα πιο βαθιά μου μυστικά. Και ταξίδευε το μυστικό από στάχυ σε στάχυ,μέχρι να γίνει άνεμος και να χαθεί.

Και το χειμώνα έφευγα.... Ώσπου μια μέρα ήρθε ένας ψηλός κύριος με γκρι γένια και με μια μαύρη καπαρντίνα.Και με πήρε απ'το χέρι και μου μίλησε με τα μάτια του."Μεγάλωσες". Ο χρόνος ο πανδαμάτωρ,έκανε την εμφάνιση του.

Μεγάλωνα,άλλαζα,νόμιζα ότι ωρίμαζα.Ο καιρός περνούσε.Άλλα πράγματα μπήκαν στη ζωή μου.Έφυγα από την πόλη μου,πήγα να ζήσω τη ζωή μου πιο μακριά.Ή έτσι με έκανε ο χρόνος να πιστεύω.Ξέχασα.Ξέχασα το λιβάδι. Όχι τελείως όμως. Το θυμόμουν στις αναμνήσεις μου και γελούσα.Πόσο ωραία περνούσα τότε.Τόσο ξέγνοιαστα,τόσο ελεύθερα.

Μια μέρα έμαθα ότι το λιβάδι,το κατασπάραξε η πλημμύραΚαι τότε το ξανά θυμήθηκα.Δεν είναι άδικο για το λιβάδι αυτό?Να το θυμάμαι μόνο όταν κάτι κακό του συμβαίνει?! 
Και γύρησα πίσω.Πήγα να το επισκεφτώ.Καθώς κατά βάθος το αγαπούσα πολύ.Και ήθελα να ξανα ζήσω όλα αυτά που έζησα εκεί. Ήθελα να επαναφέρω αυτή τη σελίδα στη ζωή μου.

Όμως το λιβάδι δεν ήταν πια τόσο ίδιο. Το χορτάρι είχε σκληρύνει.Ο πόνος βλέπετε. Δέντρα είχαν φυτρώσει και οι λατρεμένες μου μαργαρίτες και παπαρούνες είχαν αντικατασταθεί από κυκλάμινα και χαμομήλια.Παρ'όλα αυτά ακόμα μπορούσα να διαβάζω βιβλία και να κάνω πικ νικ.Να φτιάχνω μαγιάτικα λουλούδια και να ψιθυρίζω τα βαθιά μου μυστικά. Μα δεν ήταν το ίδιο. Το λιβάδι είχε αλλάξει.Δεν θα ήταν ποτέ ξανά το λιβάδι ,ΜΟΥ. 

Και ένιωσα περίεργα. Ξαφνικά έχασα την όρεξη μου.

Άτιμος ο χρόνος.Άπαξ και τον αφήσεις να μπει στη ζωή σου,τίποτα δεν θα είναι ίδιο.Και εγώ του έχω ανοίξει την πόρτα τόσες πολλές φορές.Τώρα καταλαβαίνω τί έχω χάσει. Να μην είμαι άδικη όμως πολλές φορές εγώ τον προσκαλούσα. Για να μου πάρει τον πόνο μακριά,για να με κάνει να ξεχάσω.
Μα θα προτιμούσα να πονάω παρά να χάσω όλα αυτά και όλους αυτούς που αγάπησα.
Εξάλλου ο πόνος σε ωριμάζει.

Έτσι λοιπόν πήρα το μάθημα μου.Το μάθημα νούμερο 327.Μην γυρνάς σελίδες προς τα πίσω, Δανάη. Όσο και αν αγαπάς ανθρώπους και τους θες ξανά στη ζωή σου. Όσο και αν θες να δημιουργήσεις νέες χημικές αντιδράσεις με τα στοιχεία παλιών.Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις ΙΔΙΕΣ καταστάσεις,δεύτερη φορά,δυστυχώς. Έτσι είναι. Το κάνουν αυτό,για να μάθουμε να εκτιμάμε τις αρχικές.Και να τους δίνουμε τη σημασία που τους αξίζει!Πράγμα που εδώ και καιρό σταμάτησα να κάνω.
Μη γυρνάς σελίδα λοιπόν.Προχώρα στην επόμενη,ζήσε την επόμενη,δώσε της την αξία που χρειάζεται. Βρες τους ανθρώπους που σε τριγυρίζουν αυτή τη στιγμή και απόλαυσε τις στιγμές μαζί τους.Ζήσε την τρέλα σου,γέλασε όσο πιο πολύ μπορείς,αγάπα τους.Άνοιξε το μυαλό σου σε νέες εμπειρίες,νέες γνωριμίες,νέα ταξίδια. Άρπαζε τις ευκαιρίες όταν σου εμφανίζονται.
Γιατί αν κοιτάς πίσω,κάποια στιγμή θα τους χάσεις και αυτούς.Και όσο για τα πράγματα που περιμένεις να σου έρθουν....Θα έρθουν. Θα έρθουν αν κάνεις βήματα προς τα μπροστά.Όλο ευθεία.Ακολούθησε το μονοπάτι που χαράζεις. 
Τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.

Όσο για τον χρόνο.Χρόνος είναι,θα περάσει.

https://www.youtube.com/watch?v=4NZdggNUvq0

Μια ιστορία,μέρος 2ο

H Άλμα και η ψυχή της δεν ήταν καλά. Ήταν από αυτές τις μέρες που το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια. Ήταν από αυτές τις μέρες που ονειρευόταν ότι μπορεί να πετάει,πως ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, στα σύννεφα τα ροζ της ανατολής και τα μολυβένια σύννεφα της δύσης. Που συναντούσε κάθε λογής περίεργα πλάσματα που είχαν κάτι να της διδάξουν. Πως χόρευε πάνω στο νερό και από κάτω της κολυμπούσαν δελφίνια και πολύχρωμα ψάρια. Πως άκουγε τη μελωδία του ανέμου και την περέσυρε σε άλλα μονοπάτια.

Όταν η Άλμα χανόταν στα ταξίδια του μυαλού της,μπορούσε να κοιμάται επί μέρες. Το πρόβλημα ήταν όταν ξυπνούσε.Καθώς όταν ξυπνούσε ,σταματούσαν όλα. Δεν μπορούσε να ονειρεύεται ξύπνια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Αυτό που σίγουρα ήξερε,ήταν ότι όταν ξυπνούσε δε μπορούσε να πετάει. Ακόμα και εάν το χρυσό κλουβί της ήταν στην κορυφή του δέντρου. Δεν είχε προσπαθήσει. Μα πως θα μπορούσε έτσι και αλλιώς να πετάξει?Αφού δεν είχε φτερά. Και καθόταν και έκλαιγε.Και δεν είχε όρεξη για τίποτα.

Εκείνη την μέρα λοιπόν είχε ξυπνήσει από το πιο όμορφο όνειρο. Έκλαιγε πολύ. Κάθισε στην άκρη του κλουβιού της και κοίταξε τον ήλιο. Δε μπορούσε να τον κοιτάξει,τυφλώθηκε. Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι της προς το μέρος του ήλιου. Η ζεστασιά τους πλημμύρισε όλο της το κορμί. Αισθάνθηκε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Μα γιατί να μην μπορούσε να το αισθανθεί αυτό όταν είχε τα μάτια της ανοιχτά?

Το βράδυ και αφού είχε ξοδέψει όλα της τα δάκρυα στην απελπισία,βγήκε στον εξώστη ,κοίταξε τα αστέρια και τους ψιθύρισε «Θέλω να μάθω να πετάω.Θέλω να έρθω να σας βρω και να γελάσουμε μαζί.» Και κατέβηκε απ’τον εξώστη και κοιμήθηκε.

Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησε, κατάλαβε πως δεν είχε δει κάποιο όνειρο και παραξενεύτηκε. Ήταν καλύτερα από χθες. Ξεκίνησε να μαγειρεύει cupcakes  στο μικρό της κουζινάκι. Ώσπου άκουσε ένα χτύπο. Ερχόταν απ’τον εξώστη. Ανέβηκε και βγήκε έξω. Και τότε είδε το πιο περίεργο  αγόρι που έχει δει ποτέ της. Ήταν ένα ψιλό αγόρι,με μαύρα αχτένιστα μαλλιά. Φορούσε ένα καρό πορτοκαλί παντελόνι και ένα μπλε σκούρο μάλλινο γιλέκο. Στα μαλλιά του είχε σκόνη και φύλλα.

«Γεια σου Άλμα» της είπε.

«Εεεε γεια. Μα πως ξέρεις το ονομά μου,ποιος είσαι?» του αποκρίθηκε όλο περιέργεια.

«Είμαι ο Xουντ. Διάβασα την ετικέτα που έχεις στην πόρτα του κλουβιού σου.» Στην πραγματικότητα,ο Χουντ της είπε ψέματα.Δεν είχε διαβάσει καμία ετικέτα.Τον είχαν στείλει τα αστέρια. Ο Χουντ ήρθε για να μάθει στην Άλμα να πετά.

Τα αστέρια είναι μαγικά. Καθώς το βράδυ της εικοστής δευτέρας Ιουλίου δεν είχε ψιθυρίσει μόνο ένα κορίτσι την ευχή του στα αστέρια. Την είχε ψιθυρίσει και ένα αγόρι. Και μετά από αυτό το βράδυ,τίποτα δεν συνέβη τυχαία.

Αναμνήσεις

Αναμνήσεις....

Γράφω σήμερα, επηρεασμένη από μία φοβερή ταινία που είδα πρόσφατα και με έκανε να καταλάβω ένα πράγμα.. Υπάρχουν φορές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Θέλουμε να ξεχάσουμε καταστάσεις που μας πλήγωσαν, μας έκαναν να ντραπούμε, καταστάσεις άσχημες. Πολλές φορές ,θέλουμε να ξεχάσουμε αναμνήσεις με πρόσωπα που για κάποιο προσωπικό λόγο δεν θέλουμε να θυμόμαστε πια. 
Μα τι θα γινόταν αν όντως στην πραγματικότητα υπήρχε μία υπηρεσία διαγραφής αναμνήσεων?

Ευτυχώς ή δυστυχώς θυμάμαι τα πάντα. Από κάθε άτομο που έχω γνωρίσει θυμάμαι όλες μας τις στιγμές. Όμορφες και άσχημες . Και ναι. Υπάρχουν στιγμές που θα προτιμούσα να ξεχάσω. Υπάρχουν πρόσωπα ,που θα προτιμούσα να μην είχα καμία μα καμία ανάμνηση μαζί τους.

Ας πάρω για παράδειγμα ,τον μεγάλο και πρόσφατο πρώην έρωτα μου. Θα τον ονομάσω Ριχάρδο, γιατί όπως έχω ξανά πει, δεν νομίζω είναι έτοιμος να μάθει την αλήθεια. Ακόμα και εάν δεν είμαι ερωτευμένη πια μαζί του. 
Κάποτε ήμουν.Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τον είδα,την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Αν και οι περισσότερες αναμνήσεις ήταν δυσάρεστες, υπήρχαν και αυτές οι λίγες και μοναδικές που θα ήθελα τόσο πολύ να κρατήσω για πάντα ζωντανές.Αυτές που με κάνουν να τον αγαπώ, αυτές που με βοηθούν στο να μην τον μισήσω. Αυτές που μου προκαλούν συναισθήματα ευτυχίας και συγκίνησης.
Μπορεί με τον Ριχάρδο να μην ήμαστε μαζί. Μπορεί να μην ήμασταν ποτέ φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Αλλά δεν θα ήθελα να ξεχάσω τις όμορφες μας στιγμές.

Έτσι συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες μου αναμνήσεις. Με τους περισσότερους ανθρώπους, έχω και άσχημες εικόνες στο κεφάλι μου. Όπως επίσης και στα περισσότερα ταξίδια,εκδρομές, χρόνια. Μα δεν έχω μόνο κακές. Έχω και καλές.

Και ίσως να πρέπει να θυμόμαστε και τις άσχημες στιγμές,για να θυμόμαστε τα λάθη μας και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Κάθε τι στη γη, υπάρχει για κάποιο λόγο. Ας μην προσπαθούμε να τα αλλάξουμε όλα. Αν πηγαίνουμε κόντρα στη φύση, κόντρα σε αυτά που τόσα χρόνια υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, μόνο κακό θα κάνουμε στον εαυτό μας.

Η ταινία ονομάζεται "The eternal sunshine of a spotless mind" και είναι πραγματικά υπέροχη. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα! 

Mια ιστορία

Όταν φοβόταν κλεινόταν μόνη στο κλουβί της. Ένα κλουβί χρυσό,εφοδιασμένο με του κόσμου όλα τα καλά.Ένα τεράστιο κρεβάτι με πουπουλένιο στρώμα,μαλακό. Παιχνίδια,κούκλες,ξύλινα αλογάκια, καρουζέλ και ένα μικρό κουζινάκι. Είχε του κόσμου τα υλικά για να μπορεί να μαγειρεύει ό,τι της αρέσει . Μπαχάρια,εξωτικά φρούτα, λαχανικά ,όλων των ειδών τις σοκολάτες,ζαχαρωτά.Είχε ακόμη και μηχανή για να φτιάχνει μαλλί της γριάς. Α και μηχανή για ποπ κορν ,σαν του σινεμά. Είχε μια μεγάλη οθόνη σε σχήμα παραθύρου όπου πρόβαλλε ταινίες,εικόνες,παραμύθια. Ήταν το παραθυρό της για τον κόσμο.Είχε και στην κορυφή έναν εξώστη,γυάλινο.

Κλειδωνόταν στο χρυσό κλουβί της,με τη θέλησή της.Περνούσε όμορφα τις μέρες της. Έπαιζε με τις κούκλες, πήγαινε βόλτες με το καρουζέλ,μαγείρευε στο μικρό της κουζινάκι. Και ύστερα όταν μεσημέριαζε κοιμόταν σαν πουλάκι. Το απόγευμα έπινε τσάι με τις κούκλες,καβαλούσε το ξύλινο αλογάκι ,έτοιμη για περιπέτειες και μαγείρευε στο μικρό της κουζινάκι.Και το βράδυ έφτιαχνε ποπ κορν και έβλεπε ταινίες στην οθόνη-παραθυράκι.Τη νύχτα λίγο πριν κοιμηθεί  έβλεπε τα αστέρια,από ψηλά και έκανε ευχές.

Το προτιμούσε ξέρετε. Προτιμούσε να μένει κλεισμένη στο κλουβί της. Είχε ζήσει για ένα διάστημα στον έξω κόσμο.Όταν ήταν παιδί.Μικρό παιδί. Την απογοήτευσε όμως. Γιατί όταν εκείνη ήθελε να παίζει με τις κούκλες, έπρεπε να διαβάζει για το σχολείο. Όταν καβαλούσε την σκούπα και μετατρεπόταν ο κόσμος της σε μαγικό καρουζέλ, την έδειχναν με το δάχτυλο και την κορόιδευαν,ήταν περίεργη έλεγαν. ‘Όταν ανέβαινε στο ξύλινο αλογάκι ,έτοιμη για περιπέτειες ,έπρεπε να φορέσει εκατό ρούχα,να προσέχει,να μην μιλάει σε αγνώστους,να κουβαλάει χρήματα,κινητό,και να παίρνει τη μαμά της μαζί της,που καθόλου όρεξη για περιπέτειες δεν είχε. Όταν ετοιμαζόταν να μαγειρέψει στο κουζινάκι,έπρεπε να ακολουθεί τους κανόνες της συνταγής. Δεν μπορούσε,της έλεγαν,να εφεύρει τη δική της. Και όταν άνοιγε την τηλεόραση για να παρακολουθήσει κάτι, έβλεπε μόνο τρόμο, βία,εγκληματικότητα και φρικτά πράγματα. Όλα μαύρα προβάλλονταν.

Είχε όμως την οικογένειά της,και ήταν αρκετά χαρούμενη. Μα μια μέρα οι γονείς της έγιναν δράκοι και θεριά και τρεφόντουσαν μόνο με το χρήμα.Ξέχασαν την κόρη τους,ξέχασαν ποιοι είναι.

Και έτσι αποφάσισε να φύγει. Μάζεψε τα παιχνίδια της, το ξύλινο αλογάκι,το μικρό κουζινάκι, τα όνειρά της,την όρεξη για περιπέτεια ,αφήνοντας πίσω τα «πρέπει» και τα «μη». Απομακρύνθηκε όσο μπορούσε από την πόλη. Ανέβηκε στο πιο ψηλό δέντρο,σε ένα δάσος και εκεί έχτισε το χρυσό της κλουβί. Μέρα με τη μέρα έψαχνε στα σκουπίδια και ανακάλυπτε μαγικά και υπέροχα πράγματα. Κάπως έτσι έφτιαξε με τα χεράκια της την μηχανή για μαλλί της γριάς και τη μηχανή για ποπ κορν. Με πράγματα από τα σκουπίδια. Με πράγματα που για κάποιους ήταν άχρηστα. Αυτά τα πράγματα, ήταν για εκείνη θησαυρός. Και το δάσος την βοηθούσε στο να συλλέγει την τροφή της. Κάθε μήνα έβρισκε στην βάση του, οτιδήποτε υλικό χρειαζόταν για να φτιάξει τις συνταγές της.

Ήταν περήφανη για τον εαυτό της και αρκετά χαρούμενη. Αλλά υπήρχαν και μουντές μέρες,συννεφιασμένες που τη φόβιζαν. Υπήρχαν μέρες που άκουγε κραυγές ,που θυμόταν τα «πρέπει» και τα «μη» , που φοβόταν να βγει έξω. Μην της ξανά κλέψουν την παιδικότητά της.Που φοβόταν μην την βρουν και την αναγκάσουν να εγκαταλείψει το κλουβί της. Μην γίνει δράκος και θεριό και τρέφεται μόνο με το χρήμα. Μη χάσει το χαμόγελο, τη φαντασία, την ελπίδα.Μην χάσει την ταυτότητά της,μην ξεχάσει ποια είναι. Τότε ,έκανε μέρες να βγει απ’το κλουβί.

Την έλεγαν Άλμα ,ήταν 18 χρονών, και έμενε σ’ ένα  χρυσό κλουβί στην κορυφή του δέντρου.

Τέλος πρώτου μέρους.