Μια ιστορία,μέρος 2ο

H Άλμα και η ψυχή της δεν ήταν καλά. Ήταν από αυτές τις μέρες που το μυαλό της έπαιζε παιχνίδια. Ήταν από αυτές τις μέρες που ονειρευόταν ότι μπορεί να πετάει,πως ταξίδευε σε όλο τον κόσμο, στα σύννεφα τα ροζ της ανατολής και τα μολυβένια σύννεφα της δύσης. Που συναντούσε κάθε λογής περίεργα πλάσματα που είχαν κάτι να της διδάξουν. Πως χόρευε πάνω στο νερό και από κάτω της κολυμπούσαν δελφίνια και πολύχρωμα ψάρια. Πως άκουγε τη μελωδία του ανέμου και την περέσυρε σε άλλα μονοπάτια.

Όταν η Άλμα χανόταν στα ταξίδια του μυαλού της,μπορούσε να κοιμάται επί μέρες. Το πρόβλημα ήταν όταν ξυπνούσε.Καθώς όταν ξυπνούσε ,σταματούσαν όλα. Δεν μπορούσε να ονειρεύεται ξύπνια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Αυτό που σίγουρα ήξερε,ήταν ότι όταν ξυπνούσε δε μπορούσε να πετάει. Ακόμα και εάν το χρυσό κλουβί της ήταν στην κορυφή του δέντρου. Δεν είχε προσπαθήσει. Μα πως θα μπορούσε έτσι και αλλιώς να πετάξει?Αφού δεν είχε φτερά. Και καθόταν και έκλαιγε.Και δεν είχε όρεξη για τίποτα.

Εκείνη την μέρα λοιπόν είχε ξυπνήσει από το πιο όμορφο όνειρο. Έκλαιγε πολύ. Κάθισε στην άκρη του κλουβιού της και κοίταξε τον ήλιο. Δε μπορούσε να τον κοιτάξει,τυφλώθηκε. Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι της προς το μέρος του ήλιου. Η ζεστασιά τους πλημμύρισε όλο της το κορμί. Αισθάνθηκε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Μα γιατί να μην μπορούσε να το αισθανθεί αυτό όταν είχε τα μάτια της ανοιχτά?

Το βράδυ και αφού είχε ξοδέψει όλα της τα δάκρυα στην απελπισία,βγήκε στον εξώστη ,κοίταξε τα αστέρια και τους ψιθύρισε «Θέλω να μάθω να πετάω.Θέλω να έρθω να σας βρω και να γελάσουμε μαζί.» Και κατέβηκε απ’τον εξώστη και κοιμήθηκε.

Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησε, κατάλαβε πως δεν είχε δει κάποιο όνειρο και παραξενεύτηκε. Ήταν καλύτερα από χθες. Ξεκίνησε να μαγειρεύει cupcakes  στο μικρό της κουζινάκι. Ώσπου άκουσε ένα χτύπο. Ερχόταν απ’τον εξώστη. Ανέβηκε και βγήκε έξω. Και τότε είδε το πιο περίεργο  αγόρι που έχει δει ποτέ της. Ήταν ένα ψιλό αγόρι,με μαύρα αχτένιστα μαλλιά. Φορούσε ένα καρό πορτοκαλί παντελόνι και ένα μπλε σκούρο μάλλινο γιλέκο. Στα μαλλιά του είχε σκόνη και φύλλα.

«Γεια σου Άλμα» της είπε.

«Εεεε γεια. Μα πως ξέρεις το ονομά μου,ποιος είσαι?» του αποκρίθηκε όλο περιέργεια.

«Είμαι ο Xουντ. Διάβασα την ετικέτα που έχεις στην πόρτα του κλουβιού σου.» Στην πραγματικότητα,ο Χουντ της είπε ψέματα.Δεν είχε διαβάσει καμία ετικέτα.Τον είχαν στείλει τα αστέρια. Ο Χουντ ήρθε για να μάθει στην Άλμα να πετά.

Τα αστέρια είναι μαγικά. Καθώς το βράδυ της εικοστής δευτέρας Ιουλίου δεν είχε ψιθυρίσει μόνο ένα κορίτσι την ευχή του στα αστέρια. Την είχε ψιθυρίσει και ένα αγόρι. Και μετά από αυτό το βράδυ,τίποτα δεν συνέβη τυχαία.

Αναμνήσεις

Αναμνήσεις....

Γράφω σήμερα, επηρεασμένη από μία φοβερή ταινία που είδα πρόσφατα και με έκανε να καταλάβω ένα πράγμα.. Υπάρχουν φορές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Θέλουμε να ξεχάσουμε καταστάσεις που μας πλήγωσαν, μας έκαναν να ντραπούμε, καταστάσεις άσχημες. Πολλές φορές ,θέλουμε να ξεχάσουμε αναμνήσεις με πρόσωπα που για κάποιο προσωπικό λόγο δεν θέλουμε να θυμόμαστε πια. 
Μα τι θα γινόταν αν όντως στην πραγματικότητα υπήρχε μία υπηρεσία διαγραφής αναμνήσεων?

Ευτυχώς ή δυστυχώς θυμάμαι τα πάντα. Από κάθε άτομο που έχω γνωρίσει θυμάμαι όλες μας τις στιγμές. Όμορφες και άσχημες . Και ναι. Υπάρχουν στιγμές που θα προτιμούσα να ξεχάσω. Υπάρχουν πρόσωπα ,που θα προτιμούσα να μην είχα καμία μα καμία ανάμνηση μαζί τους.

Ας πάρω για παράδειγμα ,τον μεγάλο και πρόσφατο πρώην έρωτα μου. Θα τον ονομάσω Ριχάρδο, γιατί όπως έχω ξανά πει, δεν νομίζω είναι έτοιμος να μάθει την αλήθεια. Ακόμα και εάν δεν είμαι ερωτευμένη πια μαζί του. 
Κάποτε ήμουν.Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που τον είδα,την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Αν και οι περισσότερες αναμνήσεις ήταν δυσάρεστες, υπήρχαν και αυτές οι λίγες και μοναδικές που θα ήθελα τόσο πολύ να κρατήσω για πάντα ζωντανές.Αυτές που με κάνουν να τον αγαπώ, αυτές που με βοηθούν στο να μην τον μισήσω. Αυτές που μου προκαλούν συναισθήματα ευτυχίας και συγκίνησης.
Μπορεί με τον Ριχάρδο να μην ήμαστε μαζί. Μπορεί να μην ήμασταν ποτέ φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Αλλά δεν θα ήθελα να ξεχάσω τις όμορφες μας στιγμές.

Έτσι συμβαίνει και με όλες τις υπόλοιπες μου αναμνήσεις. Με τους περισσότερους ανθρώπους, έχω και άσχημες εικόνες στο κεφάλι μου. Όπως επίσης και στα περισσότερα ταξίδια,εκδρομές, χρόνια. Μα δεν έχω μόνο κακές. Έχω και καλές.

Και ίσως να πρέπει να θυμόμαστε και τις άσχημες στιγμές,για να θυμόμαστε τα λάθη μας και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Κάθε τι στη γη, υπάρχει για κάποιο λόγο. Ας μην προσπαθούμε να τα αλλάξουμε όλα. Αν πηγαίνουμε κόντρα στη φύση, κόντρα σε αυτά που τόσα χρόνια υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, μόνο κακό θα κάνουμε στον εαυτό μας.

Η ταινία ονομάζεται "The eternal sunshine of a spotless mind" και είναι πραγματικά υπέροχη. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα!