Θυμάσαι;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
  το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη…νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό… αστέρι και σταθμός
θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί
θυμάσαι;

Όταν σου έδινα πορτοκάλι πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισή
θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι;

Και σου ‘μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
θυμάσαι;

Και μου ‘μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια και χάρτινα κινέζικα πουλιά.
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος.
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγί , τον ήλιο, τις αϋπνίες, την παλίρροια, το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα;

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο.
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας ένας και πολλοί μαζί.
Χωρίζαμε για λίγο μόνο γιατί αλλιώς πως θ’ ανταμώναμε ξανά;
Και σου ‘γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις. 
Έμεινες μακριά και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…

Μπορεί…
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια 
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω…

Έλα

Θα μετρήσω ως το δέκα ….

Xρήστος Μπουλώτης

Ίσως ίσως ίσως....

“Therefore, dear Sir, love your solitude and try to sing out with the pain it causes you. For those who are near you are far away... and this shows that the space around you is beginning to grow vast.... be happy about your growth, in which of course you can't take anyone with you, and be gentle with those who stay behind; be confident and calm in front of them and don't torment them with your doubts and don't frighten them with your faith or joy, which they wouldn't be able to comprehend. Seek out some simple and true feeling of what you have in common with them, which doesn't necessarily have to alter when you yourself change again and again; when you see them, love life in a form that is not your own and be indulgent toward those who are growing old, who are afraid of the aloneness that you trust.... and don't expect any understanding; but believe in a love that is being stored up for you like an inheritance, and have faith that in this love there is a strength and a blessing so large that you can travel as far as you wish without having to step outside it.” 
― Rainer Maria Rilke


Ορίζω τον εαυτό μου ως παραλήπτη αυτής της σκέψης.
Ίσως τελικά να έχω αλλάξει πολύ. Μεγάλωσα, ωρίμασα και θαρρώ πως το γεγονος το ότι είμαι 8 μήνες στο εξωτερικό μόνη, με έκανε πιο δυνατή, αποφασιστική και δραστήρια.Mε έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου, να τον εξελίξω, να τον βελτιώσω. Με έμαθε να βρίσκω τρόπους να περνάω καλά παρέα με την μοναξιά μου, όταν απογοητεύομαι από τους ανθρώπους.

Σκεφτόμουν πόσο πολύ με γεμίζει η προσφορά. Η αγάπη για τους άλλους και το να δίνω, είναι η μεγαλύτερη πηγή θετικής ενέργειας για μένα. Αυτό που τείνω να συνειδητοποιήσω παρ'όλα αυτά είναι ότι ένας άγνωστος που το έχει ανάγκη θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο από κάποιον γνωστό σου που μπορεί να έχει τα βασικά αγαθά για να ζήσει. Σκεφτόμουν ότι αν έδινα όλες αυτές τις κατασκευές που φτιάχνω για τους κοντινούς μου ανθρώπους, σε παιδιά για παράδειγμα μεταναστών ή άρρωστα παιδιά ή παιδιά εγκαταλελλειμένα θα έπαιρνα περισσότερη αγάπη και εκτίμηση απ'ότι παίρνω από τους φίλους μου. Δεν λέω ότι δεν τους αγαπώ ή ότι δεν με αγαπάνε. Αλλά μερικές φορές είναι αυτό το γαμώτο που γεννιέται μέσα από συζητήσεις με φίλους σου ή μέρες που περνάτε μαζί, είναι αυτό το γαμώτο που γεννήθηκε χθες και με έχει βάλει σε πάρα πολλές σκέψεις.

Δεν ξέρω αν έχω μετατραπεί σε μοναχικό τύπο ή αν απλώς πλέον δεν συμβαδίζω με τις απόψεις των κολλητών μου. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αρκετοί άνθρωποι δεν με εκτιμάν αρκετά, δεν με ακούνε. Με την έννοια ότι όταν προτείνω πράγματα, όταν δίνω συμβουλές, όταν συζητάω δεν με...δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα Ιταλίδα η οποία με έπαιρνε τηλ. να βγούμε γιατί κατά βάθος ήθελε να βγαίνει μαζί με την παρέα μου. Ε κάτσε ρε φίλε αν θες να γεις με την παρέα μου, πάρε την τηλ. και βγείτε. Γιατί πρέπει να έρχομαι και εγώ μαζί και μετά να γίνομαι αόρατη?

Δεν ξέρω, δεν ξέρω....Με προβληματίζουν πάρα πολύ οι άνθρωποι. Έχω κουραστεί να κάθομαι και να σκέφτομαι αν φταίω συνέχεια εγώ. Όχι δεν φταίω, φτάνει , τέλος. 
Νομίζω πως οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να με απογοητεύουν.

Η τελευταία πρόταση με οδηγεί στην σκέψη μήπως απομονωθώ για λίγο. Εφόσον έχω βρει τρόπους να είμαι καλά και μόνη μου ίσως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω έτσι. Να στραφώ προς την μοναχικότητα. Να ασχοληθώ με την προσφορά και τον εθελοντισμό, αφού μου αρέσει να δίνω αγάπη. Και έτσι ούτε θα στεναχωριέμαι, ούτε θα αναλώνομαι σε άσκοπες σκέψεις, ούτε θα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου για να πάρω λίγη αγάπη, ούτε τίποτα.
Ίσως για ένα διάστημα αυτό να είναι καλό.

Ίσως πάλι να πρέπει να σταματήσω να το σκέφτομαι τόσο πολύ και να κάνω τα πράγματα όπως μου έρθει. Όπως νιώθω. Και μέρα με την μέρα, θα βλέπω πως θα κυλάει. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση τώρα που το ξανα σκέφτομαι.

Θα δω....