“Therefore, dear Sir, love your solitude and try to sing out with the pain it causes you. For those who are near you are far away... and this shows that the space around you is beginning to grow vast.... be happy about your growth, in which of course you can't take anyone with you, and be gentle with those who stay behind; be confident and calm in front of them and don't torment them with your doubts and don't frighten them with your faith or joy, which they wouldn't be able to comprehend. Seek out some simple and true feeling of what you have in common with them, which doesn't necessarily have to alter when you yourself change again and again; when you see them, love life in a form that is not your own and be indulgent toward those who are growing old, who are afraid of the aloneness that you trust.... and don't expect any understanding; but believe in a love that is being stored up for you like an inheritance, and have faith that in this love there is a strength and a blessing so large that you can travel as far as you wish without having to step outside it.”
― Rainer Maria Rilke
Ορίζω τον εαυτό μου ως παραλήπτη αυτής της σκέψης.
Ίσως τελικά να έχω αλλάξει πολύ. Μεγάλωσα, ωρίμασα και θαρρώ πως το γεγονος το ότι είμαι 8 μήνες στο εξωτερικό μόνη, με έκανε πιο δυνατή, αποφασιστική και δραστήρια.Mε έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου, να τον εξελίξω, να τον βελτιώσω. Με έμαθε να βρίσκω τρόπους να περνάω καλά παρέα με την μοναξιά μου, όταν απογοητεύομαι από τους ανθρώπους.
Σκεφτόμουν πόσο πολύ με γεμίζει η προσφορά. Η αγάπη για τους άλλους και το να δίνω, είναι η μεγαλύτερη πηγή θετικής ενέργειας για μένα. Αυτό που τείνω να συνειδητοποιήσω παρ'όλα αυτά είναι ότι ένας άγνωστος που το έχει ανάγκη θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο από κάποιον γνωστό σου που μπορεί να έχει τα βασικά αγαθά για να ζήσει. Σκεφτόμουν ότι αν έδινα όλες αυτές τις κατασκευές που φτιάχνω για τους κοντινούς μου ανθρώπους, σε παιδιά για παράδειγμα μεταναστών ή άρρωστα παιδιά ή παιδιά εγκαταλελλειμένα θα έπαιρνα περισσότερη αγάπη και εκτίμηση απ'ότι παίρνω από τους φίλους μου. Δεν λέω ότι δεν τους αγαπώ ή ότι δεν με αγαπάνε. Αλλά μερικές φορές είναι αυτό το γαμώτο που γεννιέται μέσα από συζητήσεις με φίλους σου ή μέρες που περνάτε μαζί, είναι αυτό το γαμώτο που γεννήθηκε χθες και με έχει βάλει σε πάρα πολλές σκέψεις.
Δεν ξέρω αν έχω μετατραπεί σε μοναχικό τύπο ή αν απλώς πλέον δεν συμβαδίζω με τις απόψεις των κολλητών μου. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αρκετοί άνθρωποι δεν με εκτιμάν αρκετά, δεν με ακούνε. Με την έννοια ότι όταν προτείνω πράγματα, όταν δίνω συμβουλές, όταν συζητάω δεν με...δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα Ιταλίδα η οποία με έπαιρνε τηλ. να βγούμε γιατί κατά βάθος ήθελε να βγαίνει μαζί με την παρέα μου. Ε κάτσε ρε φίλε αν θες να γεις με την παρέα μου, πάρε την τηλ. και βγείτε. Γιατί πρέπει να έρχομαι και εγώ μαζί και μετά να γίνομαι αόρατη?
Δεν ξέρω, δεν ξέρω....Με προβληματίζουν πάρα πολύ οι άνθρωποι. Έχω κουραστεί να κάθομαι και να σκέφτομαι αν φταίω συνέχεια εγώ. Όχι δεν φταίω, φτάνει , τέλος.
Νομίζω πως οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να με απογοητεύουν.
Η τελευταία πρόταση με οδηγεί στην σκέψη μήπως απομονωθώ για λίγο. Εφόσον έχω βρει τρόπους να είμαι καλά και μόνη μου ίσως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω έτσι. Να στραφώ προς την μοναχικότητα. Να ασχοληθώ με την προσφορά και τον εθελοντισμό, αφού μου αρέσει να δίνω αγάπη. Και έτσι ούτε θα στεναχωριέμαι, ούτε θα αναλώνομαι σε άσκοπες σκέψεις, ούτε θα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου για να πάρω λίγη αγάπη, ούτε τίποτα.
Ίσως για ένα διάστημα αυτό να είναι καλό.
Ίσως πάλι να πρέπει να σταματήσω να το σκέφτομαι τόσο πολύ και να κάνω τα πράγματα όπως μου έρθει. Όπως νιώθω. Και μέρα με την μέρα, θα βλέπω πως θα κυλάει. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση τώρα που το ξανα σκέφτομαι.
Θα δω....
― Rainer Maria Rilke
Ορίζω τον εαυτό μου ως παραλήπτη αυτής της σκέψης.
Ίσως τελικά να έχω αλλάξει πολύ. Μεγάλωσα, ωρίμασα και θαρρώ πως το γεγονος το ότι είμαι 8 μήνες στο εξωτερικό μόνη, με έκανε πιο δυνατή, αποφασιστική και δραστήρια.Mε έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου, να τον εξελίξω, να τον βελτιώσω. Με έμαθε να βρίσκω τρόπους να περνάω καλά παρέα με την μοναξιά μου, όταν απογοητεύομαι από τους ανθρώπους.
Σκεφτόμουν πόσο πολύ με γεμίζει η προσφορά. Η αγάπη για τους άλλους και το να δίνω, είναι η μεγαλύτερη πηγή θετικής ενέργειας για μένα. Αυτό που τείνω να συνειδητοποιήσω παρ'όλα αυτά είναι ότι ένας άγνωστος που το έχει ανάγκη θα το εκτιμήσει πολύ περισσότερο από κάποιον γνωστό σου που μπορεί να έχει τα βασικά αγαθά για να ζήσει. Σκεφτόμουν ότι αν έδινα όλες αυτές τις κατασκευές που φτιάχνω για τους κοντινούς μου ανθρώπους, σε παιδιά για παράδειγμα μεταναστών ή άρρωστα παιδιά ή παιδιά εγκαταλελλειμένα θα έπαιρνα περισσότερη αγάπη και εκτίμηση απ'ότι παίρνω από τους φίλους μου. Δεν λέω ότι δεν τους αγαπώ ή ότι δεν με αγαπάνε. Αλλά μερικές φορές είναι αυτό το γαμώτο που γεννιέται μέσα από συζητήσεις με φίλους σου ή μέρες που περνάτε μαζί, είναι αυτό το γαμώτο που γεννήθηκε χθες και με έχει βάλει σε πάρα πολλές σκέψεις.
Δεν ξέρω αν έχω μετατραπεί σε μοναχικό τύπο ή αν απλώς πλέον δεν συμβαδίζω με τις απόψεις των κολλητών μου. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι αρκετοί άνθρωποι δεν με εκτιμάν αρκετά, δεν με ακούνε. Με την έννοια ότι όταν προτείνω πράγματα, όταν δίνω συμβουλές, όταν συζητάω δεν με...δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα Ιταλίδα η οποία με έπαιρνε τηλ. να βγούμε γιατί κατά βάθος ήθελε να βγαίνει μαζί με την παρέα μου. Ε κάτσε ρε φίλε αν θες να γεις με την παρέα μου, πάρε την τηλ. και βγείτε. Γιατί πρέπει να έρχομαι και εγώ μαζί και μετά να γίνομαι αόρατη?
Δεν ξέρω, δεν ξέρω....Με προβληματίζουν πάρα πολύ οι άνθρωποι. Έχω κουραστεί να κάθομαι και να σκέφτομαι αν φταίω συνέχεια εγώ. Όχι δεν φταίω, φτάνει , τέλος.
Νομίζω πως οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να με απογοητεύουν.
Η τελευταία πρόταση με οδηγεί στην σκέψη μήπως απομονωθώ για λίγο. Εφόσον έχω βρει τρόπους να είμαι καλά και μόνη μου ίσως θα ήταν καλύτερα να συνεχίσω έτσι. Να στραφώ προς την μοναχικότητα. Να ασχοληθώ με την προσφορά και τον εθελοντισμό, αφού μου αρέσει να δίνω αγάπη. Και έτσι ούτε θα στεναχωριέμαι, ούτε θα αναλώνομαι σε άσκοπες σκέψεις, ούτε θα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου για να πάρω λίγη αγάπη, ούτε τίποτα.
Ίσως για ένα διάστημα αυτό να είναι καλό.
Ίσως πάλι να πρέπει να σταματήσω να το σκέφτομαι τόσο πολύ και να κάνω τα πράγματα όπως μου έρθει. Όπως νιώθω. Και μέρα με την μέρα, θα βλέπω πως θα κυλάει. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη αντιμετώπιση τώρα που το ξανα σκέφτομαι.
Θα δω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου