Βραδινές σκέψεις

Πάντα ψηλά σαν κοιτάζεις μεσ’ στο σκοτάδι θα δεις, ένα μικρό αστεράκι…

Είναι απίστευτα ωραίο το συναίσθημα , του να κοιτάς τον ουρανό τη νύχτα,με τα χιλιάδες μικροσκοπικά φωτάκια του, τα αστέρια. Ανεκτίμητη αξία. Μόνο να κοιτάς τον ουρανό. Μόνος.

Στην Αθήνα σπάνια μου δίνεται η δυνατότητα αυτή. Ο ουρανός από τα πολλά φώτα της νύχτας και τα καυσαέρια έχει ένα περίεργο γκρι χρώμα. Αστέρια πουθενά εννοείται. Μα ακόμα και εάν μετακινηθείς προς τα βόρεια προάστια, που ίσως να φτιάχνει λίγο το χρώμα του ουρανού, δεν θα δεις ούτε ‘κει πολλά αστέρια.

Εδώ στο νησί όμως, μπορεί κανείς να τα απολαύσει. Έχω ξαπλώσει στην ταράτσα του σπιτιού μου και κοιτώ τον ουρανό. Προσπαθώ να μετρήσω τα αστέρια. Οι σκέψεις μου αρχίζουν να με ταξιδεύουν. Κάπου μακριά , μπορεί να κοιτάζει τον ίδιο ουρανό μ’ αστέρια, το δικό μου άλλο μισό. Ο μεγάλος μου έρωτας , που είναι προορισμένος για μένα. Μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι έξω και να παρτάρει, ή να διαβάζει ένα βιβλίο στον καναπέ του , ή να βλέπει τηλεόραση , ή να σαπίζει χαραμίζοντας την ζωή του. Εγώ θα επιλέξω να ονειρευτώ , την πρώτη σκέψη. Γιατί, ευτυχώς, τα όνειρα μας τα αποφασίζουμε εμείς. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί τους και κανείς άλλος. Είναι το μοναδικό δικαίωμα που δεν μας το έχουν στερήσει. Ακόμα.

Ξανά γυρνώντας στις σκέψεις μου , σκέφτομαι τι να κάνει ένας αγαπημένος μου αυτή τη στιγμή που κοιτάω εγώ τον ουρανό. Σίγουρα ξέρω ,ότι θα σκέφτεται. Σίγουρα ξέρω ότι είναι θλιμμένος. Ναι, θα το παραδεχτώ. Τον αγαπώ. Η καρδιά μου θέλει να είμαι δίπλα του και να του κρατάω το χέρι ως ένδειξη συμπαράστασης, ή μία τρυφερή αγκαλιά. Αλλά η λογική μου υπερβαίνει, και  με κρατάει μακριά. Εξαιτίας αυτής της λογικής, οι άνθρωποι είναι εγωιστές. Εξαιτίας αυτής της λογικής ,έχουν στερέψει οι ρομαντικοί. Εξαιτίας αυτής της λογικής θα αφήσω άλλον έναν άνθρωπο να φύγει χωρίς την αγάπη μου. Ξεφυσάω… Δανάη καλή μου, είσαι δειλή!

Μόλις είδα ένα αστέρι να πέφτει. Μα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή. Και αναρωτιέμαι… τι ευχή θα έκανα ?!Δεν ξέρω… Θα απολαύσω για λίγες στιγμές ακόμη τον ουρανό. Ένα τόσο απλό αλλά μαγικό θέαμα που μας προσφέρει η φύση καθημερινά. Αλλά πόσοι είναι αυτοί που το εκτιμούν? Πόσοι είναι αυτοί που το προσέχουν ? Ο χρόνος, τα προβλήματα μας κρατούν μακριά από τις μικρές ,απλές απολαύσεις της φύσης. Όλοι κάτι έχουμε να προλάβουμε. Κάτι έχουμε να λύσουμε, κάτι που μας απασχολεί. Ο κόσμος έχει αλλάξει.

 Και εκεί είναι που συνειδητοποιώ ότι είμαι πολύ τυχερή που βλέπω αυτόν τον ουρανό, αυτά  τ’αστέρια . Συμβαίνουν τόσα άσχημα στον κόσμο, καθημερινά. Τυφώνες, σεισμοί ,πλημμύρες . Άνθρωποι που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Συγγενείς που πρέπει να πουν το τελευταίο αντίο. Παιδιά που χάνουν τους γονείς τους ,ξαφνικά. Παιδιά που μεγαλώνουν απότομα. Κατάθλιψη, αυτοκτονίες , δολοφονίες ,δυστυχήματα.  Φθόνος, μίσος, κακία. Αν το καλοσκεφτείς, ο κόσμος είναι μαύρο χάλι. Άνετα μπορεί κάποιος να γίνει απαισιόδοξος μέσα σε 1’ .

Και όμως… εσύ, εγώ πριν γίνουμε απαισιόδοξοι ας σκεφτούμε …πόσες φορές έχουμε απολαύσει τον βραδινό ουρανό με αστέρια ? Ένας ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα ? Το θρόισμα των φύλλων ένα χειμωνιάτικο πρωινό ? Τη θάλασσα ? Τα πουλιά που κελαηδούν ? Τις νιφάδες χιονιού ? Τις ακτίνες του ήλιου ? Τη βροχή ? Πόσες φορές τα έχουμε απολαύσει χωρίς μουρμούρα ?!Πόσες φορές έχουμε πει «ευχαριστώ» σε κάποιον που μας βοήθησε ? Πόσες φορές έχουμε πει «καλημέρα» , «καλή συνέχεια» , «είσαι πολύ όμορφος/η» , «ωραία γυαλιά» , σε έναν άγνωστό ? Πόσες φορές έχουμε πει «σ’ αγαπώ» και το έχουμε εννοήσει ?

Αν οι άνθρωποι απολάμβαναν την κάθε τους στιγμή, την απλή και καθημερινή τους ρουτίνα, αν οι άνθρωποι ήταν καλοσυνάτοι και έλεγαν τα παραπάνω στους συνανθρώπους τους τότε ο κόσμος μας δεν θα είχε απαισιόδοξους και μίζερους ανθρώπους. Και τουλάχιστον θα ήταν πιο χαρούμενος και όλοι θα λύναμε τα προβλήματα μας , ευκολότερα.

Και αυτό το «σ’ αγαπώ»! Μία λέξη που για τους ανθρώπους είναι τόσο δύσκολη. Και σαν λέξη και σαν έννοια. Μα το έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη να μας λένε σ’ αγαπώ. Το χρειαζόμαστε. Μα δεν αγάπουν, καλοί μου φίλοι, οι σημερινοί. Δεν αγαπάνε ,με όλη τη σημασία της λέξης. Προτιμούν την αδιαφορία. Ω ναι, επιλέγουν τον «εύκολο» δρόμο. Δεν αφήνουν την αγάπη να ριζώσει στην καρδιά του. Όλοι κουρευτικές μηχανές. Μία παράκληση, από έναν άνθρωπο που έχει αγαπήσει πολύ , αλλά έχει αγαπηθεί λίγο. Μιλήστε! Εκφράστε το θετικό συναίσθημα , πείτε στους ανθρώπους ότι τους αγαπάτε. Είναι ότι καλύτερο δώρο που θα μπορούσατε να προσφέρετε στους δικούς σας ανθρώπους. Και έτσι , θα τους μάθετε ν’ αγαπούν.

Μα είδες πώς σε ταξιδεύουν οι σκέψεις ? Εγώ ξεκίνησα να μετρώ τα’ αστέρια και έφτασα να σκέφτομαι όοολα αυτά!

Γυρνάω στην μοναξιά μου λοιπόν… Να κοιτάτε τον ουρανό τα βράδια. Θα ανακαλύψετε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Να κοιτάτε τον ουρανό και να λέτε «σ’ αγαπώ» .

Συγγραφή

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας,την πρώτη μου απόπειρα για γράψιμο...Είναι μια ιστορία που την κάνω εικόνα στις σκέψεις μου αρκετά συχνά που έχει και άλλα μέρη αλλά αποφάσισα να γράψω πρώτα αυτό.

Αν ήμουν συγγραφέας ή παραγωγός θα την έκανα βιβλίο ή ταινία με τίτλο "Ηλιαχτίδες" ή "Η ζωή είναι ωραία " (κλεμμένο).

Αλλά δεν είμαι,οπότε θα αρκεστώ με το να σας την αφηγηθώ εδώ.Αυτό είναι ίσως η μέση της ιστορίας ,αν όχι η αρχή.

Κάτι τελευταίο....δεν είναι αυτοβιογραφία.

Τον κοίταξα που καθόταν στον καναπέ και κοιτούσε τηλεόραση. Παρατήρησα το βλέμμα του.Δεν ήταν καλά. Έκανε πως κοιτούσε τηλεόραση, αλλά ήμουν σίγουρη πως δεν πρόσεχε.Οι σκέψεις του ήταν αλλού. Δεν ήταν καλά σήμερα.  Δεν ήξερα αν έπρεπε να πάω να κάτσω μαζί του ή να τον αφήσω μόνο του. Σκεφτόμουν. Παράτησα τις σκέψεις μου για το τι έπρεπε να κάνω και πήγα και κάθισα δίπλα του. Δεν είπα τίποτα. Άφησα να περάσει ένα λεπτό και του έπιασα το χέρι.Τα κρύα μου χέρια ακούμπησαν τα ζεστά του όμορφα άκρα.Πάλι δεν είπα τίποτα.Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάμε.Η σιωπή είναι μαγική και τόσο υπέροχη μερικές φορές.Ούτε αυτός είπε τίποτα.Αλλά μου έσφιξε το χέρι. Ενιωσά καλά.Με χρειαζόταν τελικά και έπραξα σωστά. Ήμουν σίγουρη ότι τη σκεφτόταν .Ήμουν σίγουρη ότι η ψυχή του έκλαιγε και δάκρυζε.

   Δεν είναι εύκολο έτσι και αλλιώς να χάνεις τον άνθρωπο που σε αγαπούσε περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο.Δεν είναι εύκολο να χάνεις τον άνθρωπο που σε έφερε στη ζωή.Που σε κουβαλούσε για εννέα μήνες στην κοιλιά του.Που  μάλωσε για σένα,που σε υπερασπίστηκε ακόμα και εάν ήξερε πως έχεις άδικο,που γέλασε μαζί σου,που προσπάθησε να σε καταλάβει,που άλλαξε τα πιστευω του,που σε έκανε αυτόν που είσαι τώρα.Δεν είναι εύκολο να χάνεις τη μητέρα σου.Το ξέρω. Το ξέρω γιατί ούτε και μένα μου είναι εύκολο. Όταν ο Πέτρος έχασε τη μαμά του,εγώ είχα ακόμα τη δική μου. Παρ’όλα αυτά δεν τις είχα εκφράσει ποτέ τα θετικά μου συναισθήματα.Σπάνια της έλεγα «σ’αγαπώ». Δεν μου ήταν εύκολο ξέρετε.Ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα μου είναι ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα λόγια ,ως τρόπο έκφρασης. Τέλος πάντων. Μετά από τρεις μήνες από τον θάνατο της μητέρας του Πέτρου,έχασα και εγώ τη δική. Αν και από τελείως διαφορετική αιτία. Αυτοκινητιστικό. Τόσο ξαφνικά.

   Του κρατούσα για 5’ λεπτα το χέρι.Ώσπου με άφησε.Σηκώθηκε και βγήκε στο μπαλκόνι. Πήγε να κλάψει.Δεν θα τον άφηνα μόνο.Είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον. Θα τον στηρίξω με τον δικό μου τρόπο.Βγήκα έξω και τον είδα καθισμένο κάτω,μέσα στο κρύο της Αθήνας, με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια.Το κορμί του να συσπάται και η ανάσα του να είναι γρήγορη.Έκλαιγε.Πήγα κάθησα δίπλα του και αγκάλιασα το κορμί του.Ο αγαπημένος μου «αδερφός» γύρησα και με το κεφάλι σκυφτό με αγκάλιασε.Τον έσφηξα στην αγκαλιά μου ,για να του δείξω ότι δεν είναι μόνος.Μείναμε έτσι για κανένα 10’ ώσπου ηρέμησε.

   Σήκωσε το κεφάλι και μου είπε «μου λείπει.Θέλω να τη δω,θέλω να της μιλήσω».Τον κοίταξα και δεν είπα τίποτα.Σηκώθηκα μονάχα και του είπα «Σήκω.Φόρεσε μπουφάν,βάλε παπούτσια και έλα».Ακολούθησε την εντολή μου σιωπηλά.Τον έπιασα από το χέρι και βγήκαμε απ’το σπίτι. Στην αρχή δεν ήξερα πού πηγαίναμε.Αν και πολύ κρύο,ο ήλιος  έλαμπε και οι ακτίνες του φώτιζαν τα λυπημένα πρόσωπά μας.Για μια στιγμή σταμάτησα και προσπάθησα να κοιτάξω τον ήλιο.Τόσο όμορφος,αλλά κανείς δεν μπορεί να τον δει με ανοιχτά τα μάτια.Τα έκλεισα. Τότε τον είδα,τον ένιωσα.Ζέστανε την ψυχή μου.Και τότε βρήκα τον προορισμό μας.Ήξερα που θα πηγαίναμε.

Ακολούθησαμε τον κεντρικό δρόμο,στρίψαμε δεξιά και μετά όλο ευθεία. Ο Πέτρος δεν μίλησε καθόλου την ώρα της διαδρομής.Μου κρατούσε όμως το χέρι και με ακολουθουσε.Μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη.Φτάσαμε. Περάσαμε το μικρο ανθοπωλείο και μπήκαμε στον μικρό εκκλησσάκι. Πήγαμε ανάψαμε ένα κεράκι για τις αγαπημένες μας και βγήκαμε έξω.

   Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ ούτε ο Πέτρος πιστεύαμε πολύ στο Θεό.Εγώ πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό.Νομίζω πάντως ότι όλα αυτά περί Θεού είναι ιστορίες των ανθρώπων.Ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε την ανάγκη να πιστεύει καπου.Η πίστη είναι μητέρα της ελπίδας.Και η ελπίδα δίνει στον άνθρωπο το παράθυρο με το φως,που χρειάζεται στη ζωή του.Όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε μία δύναμη,σε κάτι εξωπραγματικό.Αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή ,το νεκροταφείο ήταν το μοναδικό μέρος που θα μπορούσαμε να «’ερθουμε σε επαφή» με τις αγαπημένες μας.Αν και εκείνες έχουν ενταφιαστεί στο νησί μας,στην Αθήνα και στο συγκεκριμένο νεκροταφείο,ήταν ο τάφος του παππού μου.

   Περπατήσαμε λοιπόν και φτάσαμε σ’αυτόν τον τάφο. Είπα στον Πέτρο «κλείσε τα μάτια και ‘κοίταξε ‘ τον ήλιο» .Και περίμενε. Κρατιόμασταν ακόμα χέρι με χέρι. Ώσπου την ένιωσα. Μέσα μου αυτή τη ζεστασιά που δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Ήταν τόσο δυνατή σαν να ήμουν εγώ η ίδια ο ήλιος.Και την είδα.Είδα τη  μαμά μου. Παρουσιάστηκε μπροστά μου πιο νέα,φορώντας ένα περίεργο φουστάνι. Έλαμπε. Δεν μπορούσα να τρομάξω.Η ζεστασιά με έκανε να νιώθω ατρόμητη. Η μαμά μου ήταν εκεί και μου έστελνε καρδιές. Μικρές καρδιές όμορφες.Μου χαμογέλασε και ψιθύρισε  «Ξέρω ότι μ’αγαπάς. Το βλέπω στην ψυχή σου.Και επίσης ξέρω ότι και ο Πέτρος σ’αγαπά. Γι αυτό να τον προσέχεις και να μην τον αφήσεις ποτέ!» και σιγά σιγά απομακρύνθηκε μέχρι που εξαφανίστηκε τελείως. Άνοιξα τα μάτια μου και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Γύρισα και κοίταξα τον Πέτρο. Είχε και εκείνος ανοίξει τα μάτια του. Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια του και κατάλαβα ότι είχε επικοινωνήσει και αυτός με τη μαμά του. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά.

   «Ευχαριστώ» μου ψιθύρισε στο αυτί και με φίλησε στο κεφάλι. Πιαστήκαμε αγκαζέ και κινήσαμε πάλι προς το σπίτι.

Tαξίδι...

Άνθρωποι χάνονται καθημερινά.

Χάνονται.Δεν μπορείς να τους έχεις πια δίπλα σου.Να τους μιλάς.Να γελάτε μαζί.Να πονάτε μαζί.Πλέον έχεις μόνο αναμνήσεις.

Το αιώνιο γιατί??!Γιατί να πεθαίνουν οι ανθρώποι?!Γιατί ρε φίλε...Δεν λέω να πεθάνεις,όταν όμως έχεις ζήσει τη ζωή σου.Να πεθάνεις 100 χρονών.Να υποδεχτείς τον θάνατο σαν καλό φίλο.Εναντιώνομαι όμως όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν νέοι.Δεν έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή.Και είναι ακόμα πιο δύσκολο για τους συγγενείς τους.

Εγώ δεν ήξερα πως είναι να πονάς.Ούτε ακόμα ξέρω πολύ. Αλλά βλέπω τους φίλους μου να πονούν.Και πονάω διπλά.Δεν θέλω να κάνω τίποτα σήμερα. Μακάρι να ήμουν κοντά στον φίλο μου που πονάει.Δεν θα είχα τίποτα να του πω.Αλλά θα είχα τόσα να του δώσω.Μια μεγάλη αγκαλιά.
Αλλά είμαι μακριά.Θέλω να κάτσω σπίτι.Και να μην κάνω τίποτα.Δεν θέλω να πάω αύριο για χόκευ.Ούτε τη κυριακή να βρεθώ με τα παιδιά.Θέλω να μείνω μόνη.Και η σκέψη μου να είναι μαζί του.

Σήμερα έμαθα για τον θάνατο της μητέρας ενός πολύ καλού μου φίλου απ'τη Ρόδο. Στεναχωρήθηκα αρκετά.Και ακόμα είμαι στεναχωρημένη. Γιατί τον έχω στην καρδιά μου.Ένα τόσο καλό παιδί.Τη μητέρα του δεν την ήξερα προσωπικά.Ήξερα όμως τον πατέρα του.Και τον ιδιο.Έκανε μαθήματα γαλλικών με τη μαμά μου και είμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο.Και έπειτα στο λύκειο,χαθήκαμε.Στην Αθήνα ως φοιτητές πλέον,ανταλάσσαμε δυο με τρεις κουβέντες στο facebook.

Aλλά πάντα τον λάτρευα.Θα πω κάτι πολύ κλισέ,αλλά ναι,ήταν σαν τον μεγάλο μου αδερφό.

Και τώρα μαθαίνω αυτό. Γιατί τα καλύτερα παιδιά,να πονάνε έτσι??!Τί είναι ,είναι κάτι σαν τιμωρία από την μοίρα?!Γιατί επειδή είναι καλά παιδιά?!Επειδή δεν κάνουν τίποτα κακό?!Επειδή ξέρουν να αγαπούν??!

Δεν πιστεύω στο Θεό.Ούτε στο παράδεισο και στην κόλαση.Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη.Πιστεύω ότι όταν πεθαίνεις,η ψυχή σου ζει.Έρχεται και σε βρίσκει μία βάρκα.Με την οποία πλέεις σε γαλάζια νερά με πολύχρωμα λουλούδια.Και τη νύχτα χιλιάδες πυγολαμπίδες φωτίζουν το μέρος όπου βρίσκεσαι. Και εάν η ψυχή σου είναι άφθαρτη,ο κόσμος που ζεις ,μετατρέπεται στο πιο όμορφο όνειρο που είχες δει όταν ζούσες. Και φτιάχνεις εσύ τον κόσμο που θα πλανιέται η ψυχή σου. Και μπορείς να συναντήσεις αγαπημένες ψυχές που έχασες.

Αν όμως η ψυχή σου είναι φθαρμένη,ψυχρή,ή γεμάτη κακία, τότε η βάρκα σε οδηγεί στα δικά της όνειρα.Που δεν είναι και τόσο γαλήνια.Ξανά βλέπεις τα πράγματα που έκαναν τη ψυχή σου να καταστραφεί. Και δεν μπορείς να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο.Τέρμα οι επιλογές.

Για όσους ανθρώπους χάθηκαν,ελπίζω να έχουν βρει το δικό τους παράδεισο.Να έχουν αναπαυθεί οι ψυχές τους και να είναι γαλήνιες.

Για τους συγγενείς τους,καλό κουράγιο.Για τον αγαπημένο μου φίλο,καλή δύναμη.Δεν είσαι μόνος.Έχεις τους φίλους σου.Έχεις εμένα.

Αυτοί που αγαπάμε δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας.Ζουν πάντα μέσα μας.Ζουν πάντα στην καρδιά μας.

Υπέροχες Μέρες

Το 2013,σχεδόν ο περισσότερος πληθυσμός της χώρας,διαθέτει ένα προφίλ σε ένα γνωστό site,που ονομάζεται facebook και καθημερινά ή εβδομαδιαία ,ασχολείται με αυτό. Σ'αυτή τη γνωστή μας σελίδα λοιπόν, ένα από τα βασικά "κουμπιά" είναι το "like" ή στα ελληνικά το "Μου αρέσει".
   Μπορείς να το πατήσεις για μια εικόνα,ένα βίντεο,ένα σχόλιο ή για ένα στάτους.Άλλοι το πατάνε γιατί κάτι τους αρέσει πραγματικά,άλλοι για να ειρωνευτούν,άλλοι για να συμφωνήσουν,άλλοι για να ανταγωνιστούν.

Τί θα γινόταν όμως αν είχες αυτό το κουμπί και στην πραγματική σου ζωή? Και βασικά αυτό που αναρωτιέμαι...έχουμε ποτέ σκεφτεί τί πραγματικά μας αρέσει στη ζωή?Και αν έχουμε βρει αυτά που μας αρέσουν,τα έχουμε εντάξει στην ρουτίνα μας,ή τα έχουμε αφήσει στα παρασκήνια μαζί με τον εαυτό μας?

Εγώ προσωπικά,ποτέ δεν έχω κάτσει να γράψω ποια είναι τα πράγματα που μου αρέσουν.Το συνειδητοποιήσα σήμερα,που διάβαζα το τετραδιάκι μιας πολύ καλής μου φίλης.Και δεν έχω εντάξει κάτι από αυτά που τώρα,σκέφτομαι ότι μου αρέσουν στη καθημερινοτητά μου.Ίσως γι'αυτό να μου φαίνεται ότι δεν ευχαριστιέμαι την κάθε μου ημέρα.

Λοιπόν...

Μου αρέσουν πολύ τα πουα,τα φουστάνια και τα περίεργα αξεσουάρ.
Μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα,η θάλασσα και η άμμος.
Μου αρέσουν τα ταξίδια και οι ξένες επαρχίες.
Μου αρέσουν οι λήψεις με μια φωτογραφική ή με μία κάμερα.
Μου αρέσει το πορτοκαλί,το πετρόλ,το βυσσινί.
Μου αρέσει ο χυμός μανταρίνι,φράουλα,μπανάνα-βύσσινο.
Μου αρέσουν τα αχλάδια,τα κεράσια και οι βανίλιες.
Μου αρέσει να ζωγραφίζω.
Μου αρέσει να βάζω γκλίτερ και χρώματα στο πρωσοπό μου.
Μου αρέσουν τα γυαλιά ηλίου και τα παπούτσια.
Μου αρέσει να χορεύω όταν δεν με βλέπει κανείς.
Μου αρέσει να τραγουδάω στη μπανιέρα.
Μου αρέσουν τα κάστρα στην άμμο και τα παγωτά.
Μου αρέσει ο Χάρυ Πότερ και ο κόσμος της μαγείας και της φαντασίας.
Μου αρέσει το γράψιμο.
Μου αρέσει να φτιάχνω "πραγματικές" ιστορίες στο μυαλό μου.
Μου αρέσουν τα μπαλόνια από ήλιον,οι κούνιες και οι τσιχλόφουσκες.
Μου αρέσουν οι πολύχρωμες κάλτσες.
Μου αρέσει το άραγμα σε γρασίδια.
Μου αρέσουν τα χρώματα της άνοιξης.
Μου αρέσει να τρώω φαγητό του αεροπλάνου.
Μου αρέσει να τρολάρω τους φίλους μου.
Μου αρέσει να φτιάχνω γλυκά.
Μου αρέσει να δημιουργώ νέους συνδυασμούς ντυσιμάτων με τα ρούχα μου.
Μου αρέσει η μουσική και το καραόκε.
Μου αρέσουν τα κομφετί και οι γιορτές.
Μου αρέσουν τα τρας πάρτυ και η σακγρία.
Μου αρέσουν οι Ισπανοί και οι Σουηδοί.
Μου αρέσουν οι ρομαντικοί,οι ξανθοί,οι γαλανομάτες-πρασινομάτες.
Μου αρέσει ο πουρές.
Μου αρέσει να φτιάχνω δώρα για τους άλλους.
Μου αρέσει να τσαλαβουτώ σε λακούβες όταν βρέχει.
Μου αρέσει το ποδήλατο.
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους.
Μου αρέσει να μιλώ για προσωπικές εμπειρίες.
Μου αρέσει να είμαι σημαντική για κάποιους.
Μου αρέσει να με αγαπούν και να μου το δείχνουν.
Μου αρέσει να μιλάω στον εαυτό μου (μερικές φορές)
Μου αρέσει ο ήχος της άρπας και του ξυλόφωνου.
Μου αρέσουν τα λάμα,οι μονόκεροι και οι πιγκουίνοι.
Μου αρέσει η δουλειά του Sebastien Millon.
Mου αρέσουν τα αγγλικά (british english)
Mου αρέσουν τα άκρα των χεριών.
Μου αρέσουν τα vintage και τα ρετρό πράγματα.
Μου αρέσουν οι γάτες ,οι σκύλοι,οι πεταλούδες,τα σαλιγκάρια.
Μου αρέσει να κοιμάμαι υπό τον ήχο της βροχής.
Μου αρέσει η ξένη λογοτεχνία.

Χμμμ...κόλλησα.Δεν μου έρχεται κάτι άλλο.Μου φαίνεται παιδιάστικο να προσπαθήσω να βάζω πιο πολλά από τα παραπάνω στη ρουτίνα μου.Ίσως όμως,αυτό να με σταματάει.Ίσως αυτό να είναι το εμπόδιό μου ως προς τις υπέροχες μέρες.Γιατί το πώς θα είναι οι μέρες μας,το καθορίζουμε εμείς.Ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε καταπληκτικές ζωές!Στο χέρι μας είναι!Ας πάρουμε το μαγικό μας ραβδί,ή το ξίφος μας,ή το μαύρο άλογό μας και ας ξεκινησουμε!!

Και μην ξεχνάς..μόνο αν γράψεις κάτω τί σου αρέσει,θα αποδεχτείς το γεγονός ότι οι μέρες σου,μπορούν να γίνουν και καλύτερες!

Καλή Επιτυχία :)