Tαξίδι...

Άνθρωποι χάνονται καθημερινά.

Χάνονται.Δεν μπορείς να τους έχεις πια δίπλα σου.Να τους μιλάς.Να γελάτε μαζί.Να πονάτε μαζί.Πλέον έχεις μόνο αναμνήσεις.

Το αιώνιο γιατί??!Γιατί να πεθαίνουν οι ανθρώποι?!Γιατί ρε φίλε...Δεν λέω να πεθάνεις,όταν όμως έχεις ζήσει τη ζωή σου.Να πεθάνεις 100 χρονών.Να υποδεχτείς τον θάνατο σαν καλό φίλο.Εναντιώνομαι όμως όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν νέοι.Δεν έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή.Και είναι ακόμα πιο δύσκολο για τους συγγενείς τους.

Εγώ δεν ήξερα πως είναι να πονάς.Ούτε ακόμα ξέρω πολύ. Αλλά βλέπω τους φίλους μου να πονούν.Και πονάω διπλά.Δεν θέλω να κάνω τίποτα σήμερα. Μακάρι να ήμουν κοντά στον φίλο μου που πονάει.Δεν θα είχα τίποτα να του πω.Αλλά θα είχα τόσα να του δώσω.Μια μεγάλη αγκαλιά.
Αλλά είμαι μακριά.Θέλω να κάτσω σπίτι.Και να μην κάνω τίποτα.Δεν θέλω να πάω αύριο για χόκευ.Ούτε τη κυριακή να βρεθώ με τα παιδιά.Θέλω να μείνω μόνη.Και η σκέψη μου να είναι μαζί του.

Σήμερα έμαθα για τον θάνατο της μητέρας ενός πολύ καλού μου φίλου απ'τη Ρόδο. Στεναχωρήθηκα αρκετά.Και ακόμα είμαι στεναχωρημένη. Γιατί τον έχω στην καρδιά μου.Ένα τόσο καλό παιδί.Τη μητέρα του δεν την ήξερα προσωπικά.Ήξερα όμως τον πατέρα του.Και τον ιδιο.Έκανε μαθήματα γαλλικών με τη μαμά μου και είμασταν συμμαθητές στο γυμνάσιο.Και έπειτα στο λύκειο,χαθήκαμε.Στην Αθήνα ως φοιτητές πλέον,ανταλάσσαμε δυο με τρεις κουβέντες στο facebook.

Aλλά πάντα τον λάτρευα.Θα πω κάτι πολύ κλισέ,αλλά ναι,ήταν σαν τον μεγάλο μου αδερφό.

Και τώρα μαθαίνω αυτό. Γιατί τα καλύτερα παιδιά,να πονάνε έτσι??!Τί είναι ,είναι κάτι σαν τιμωρία από την μοίρα?!Γιατί επειδή είναι καλά παιδιά?!Επειδή δεν κάνουν τίποτα κακό?!Επειδή ξέρουν να αγαπούν??!

Δεν πιστεύω στο Θεό.Ούτε στο παράδεισο και στην κόλαση.Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη.Πιστεύω ότι όταν πεθαίνεις,η ψυχή σου ζει.Έρχεται και σε βρίσκει μία βάρκα.Με την οποία πλέεις σε γαλάζια νερά με πολύχρωμα λουλούδια.Και τη νύχτα χιλιάδες πυγολαμπίδες φωτίζουν το μέρος όπου βρίσκεσαι. Και εάν η ψυχή σου είναι άφθαρτη,ο κόσμος που ζεις ,μετατρέπεται στο πιο όμορφο όνειρο που είχες δει όταν ζούσες. Και φτιάχνεις εσύ τον κόσμο που θα πλανιέται η ψυχή σου. Και μπορείς να συναντήσεις αγαπημένες ψυχές που έχασες.

Αν όμως η ψυχή σου είναι φθαρμένη,ψυχρή,ή γεμάτη κακία, τότε η βάρκα σε οδηγεί στα δικά της όνειρα.Που δεν είναι και τόσο γαλήνια.Ξανά βλέπεις τα πράγματα που έκαναν τη ψυχή σου να καταστραφεί. Και δεν μπορείς να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο.Τέρμα οι επιλογές.

Για όσους ανθρώπους χάθηκαν,ελπίζω να έχουν βρει το δικό τους παράδεισο.Να έχουν αναπαυθεί οι ψυχές τους και να είναι γαλήνιες.

Για τους συγγενείς τους,καλό κουράγιο.Για τον αγαπημένο μου φίλο,καλή δύναμη.Δεν είσαι μόνος.Έχεις τους φίλους σου.Έχεις εμένα.

Αυτοί που αγαπάμε δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας.Ζουν πάντα μέσα μας.Ζουν πάντα στην καρδιά μας.