Βράδια

Είναι αυτά τα βράδια που θες να είσαι με κάποιον άλλο αλλά είσαι μόνη σου. Καλύτερα όχι με κάποιον άλλο. Με αυτόν τον άλλο. 
Εσένα! Που είσαι;

"Ε άι στο διάολο δηλαδή!"
Κούραση. Τόση κούραση που δεν αντέχεται άλλο. 
Δεν σε παρηγορεί ούτε ένα ποτήρι κρασί, ούτε δύο, ούτε τρία.
Δεν σε σώζει ούτε ένα τσιγάρο, ούτε δύο, ούτε τρία

Είναι κάτι βράδια που δεν θες να υπάρχεις για κανέναν.
Δεν θες να νοιάζεσαι, δεν θες να προσπαθείς, δεν θες να υπάρχεις.
Δεν θες κανέναν.

Είναι κάτι βράδια που θες μόνο να κλάψεις.
Που ξέρεις ότι είσαι και θα είσαι μόνη.
Εσύ και ένας λούτρινος κροκόδειλος.
Με μάτια κενά, δίχως ανταπόκριση.
Τα κοιτάς και φαντάζεσαι να σου λένε όλα αυτά που χρειάζεσαι να "ακούσεις".

"Εγώ και εσύ Ορέστη.
Θα είσαι πάντα εκεί. Δεν θα αγκαλιάζω το κενό."
Υποσχέσεις με έναν λούτρινο κροκόδειλο.

Γιατί;
Γιατί δεν ξέρω.
 Έτσι μου τα έφερε η ζωή.
Κατάλαβες;
Όχι δεν κατάλαβες. 
Και δεν θα καταλάβεις γαμώτο τι πάει να πει "τόσο μόνος".
Και μη μου λες αηδίες.
Δεν θέλω να ακούσω αηδίες.

Είναι κάτι βράδια που τα μάτια σου πονάνε.
Όπως και η καρδιά σου.
Όπως και η ψυχή σου.
Όπως και το είναι σου.