Ένωση

Πριν από τρία χρόνια,
σου είπα ότι σ'αγαπάω μέχρι το τέλους του κόσμου. 
Και εσύ μου απάντησες κάτι σαχλά και δυο καρδιές.

Μετά από τρία χρόνια, 
αν και δεν θα έπρεπε, για τον εαυτό μου περισσότερο,
σ'αγαπάω ακόμα. Όχι τόσο, αλλά καλύτερα απ'το καθόλου.

Γιατί όταν αγαπάς πραγματικά, η αγάπη δεν χάνεται.
Ο έρωτας μπορεί. Μπορεί να εξατμίζεται.
Αλλά η αγάπη, ποτέ.

Δεν με πειράζει και να μην με αγαπάς πια.
Απλώς απορώ πως γιατί δεν συγχώρεσες ποτέ και
πως γίνεται να ξέχασες τόσο εύκολα.
Ή μήπως δεν ζήσαμε τίποτα για σένα τελικά;

Περασμένα ξεχασμένα από την μεριά μου.
Ίσως κάποια στιγμή να ξαναγυρίσεις,
απλά και με ένα δικό σου κλείσιμο του ματιού,
κάτι να μου πεις.

Ίσως και όχι, αλλά δεν πειράζει.
Καλή καρδιά.

Πέτρα ψαλίδι Χαρτί

Χάρτινα λουλούδια.

Χάρτινα πουλιά.

Χάρτινα Όνειρα.

Ξέρεις πιο είναι το πρόβλημα με το χαρτί;

είναι πολύ ευαίσθητο

δεν αντέχει στην βροχή

πληγώνεται από χέρια άγρια

και τσαλακώνεται

μουτζουρώνεται,

σκίζεται,

καίγεται στη φωτιά 

και έπειτα μένει μόνο στάχτη

στο χαρτί όμως γεννιούνται σκέψεις,

λέξεις,

ζωγραφιές 

και συναισθήματα

ένα γραμματόσημο να του κολλήσεις και ενώνει ανθρώπους,

εραστές,

φίλους,

συγγενείς,

αγνώστους

λίγο μελάνι να του στάξεις και γεμίζει χρώμα,

φαντασία,

όνειρα,

χαμόγελα,

αγάπη

και αν από φόβο ή θυμό

το πετάξεις στα σκουπίδια

ίσως φυσήξει αεράκι

και του αλλάξει την πορεία

Ένα ποίημα δικό μου, για την παγκόσμια ημέρα ποίησης.

Βήμα πρώτο:επιβράβευση

Άλλοι θέλουν να ακούσουν ένα "Σ'αγαπώ", ένα "Σ'ευχαριστώ" , ένα "Συγγνώμη".
Εγώ θέλω να ακούσω ένα "Είμαι περήφανη για εκείνη". 

Αλλά κάποια πράγματα δεν γίνονται. Γιατί ο κόσμος είναι άδικος.Και έτσι μένουμε με το παράπονο.Κάποιες πληγές δεν επουλώνονται.
Μπορεί να μην ακούσω στο άμεσο μέλλον την παραπάνω φράση, αλλά μου φαίνεται ιδιαίτερα ωραίο να μπορώ να πω στον εαυτό μου μία άλλη φράση, άνιση αλλά εξίσου σημαντική.

                                      
               "Είμαι περήφανη για εσένα Δανάη".

Πληγές που δεν επουλώνονται

"No Surprises"

A heart that's full up like a landfill
A job that slowly kills you
Bruises that won't heal

You look so tired and unhappy
Bring down the government
They don't, they don't speak for us
I'll take a quiet life
A handshake of carbon monoxide

No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
Silent, silent

This is my final fit, my final bellyache with

No alarms and no surprises
No alarms and no surprises
No alarms and no surprises please

Such a pretty house, such a pretty garden

No alarms and no surprises (let me out of here)
No alarms and no surprises (let me out of here)
No alarms and no surprises please (let me out of here)

Radiohead

Ό,τι δεν σε σκοτώνει,σε κάνει πιο δυνατό!

"-Μαμά θα γίνω ηθοποιός!

[...]

-Μπράβο,θα γίνεις η καλύτερη γκαρσόνα του κόσμου!"

Ευχαριστώ.

En fait,la seule chose que je veux ecouter par elle, est "Je suis fiere de ma fille".

Griefing

Έφτιαξα τσάι από τα δάκρυα μου.

Θες να δοκιμάσεις λίγη θλίψη;

Το φεγγάρακι

      Η αστυνομία με κάλεσε το πρωινό της 12ης Απριλίου, ημέρα Δευτέρα, για να δώσω το προφίλ του αγνοούμενου και να δηλώσω την σχέση που είχα μαζί του.
Καλημέρα και σε εσάς.Να σας πω όσα ξέρω για τον Ορέστη;
Μάλιστα.
       Ο Ορέστης είναι ότι πιο κοντινό έχω σε οικογένεια και ο καλύτερος μου φίλος. Είναι ψηλός.με ανοικτά καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Είναι 30 χρονών, και δουλεύει σε ένα βιβλιοπωλείο.Με τον Ορέστη γνωριζόμαστε εδώ και 10 χρόνια.
      Κάποτε έτυχε να έχουμε την ίδια ψυχολόγο. Είχε τις συνεδρίες του πριν από τις δικές.Μια μέρα έβρεχε καρεκλοπόδαρα και θυμάμαι τον Ορέστη,να βγαίνει, σιχτιρίζοντας πως δεν έχει ομπρέλα,και πόσο μισούσε το γεγονός που κάθε φορά που έβρεχε,δεν κουβαλούσε ποτέ μια ομπρέλα. Εγώ είχα έρθει με το αμάξι μου, και έτυχε να είχα μία ομπρέλα μαζί μου. Επομένως, του την δάνεισα. Στην επόμενη συνεδρία, μου επέστρεψε την ομπρέλα μου μαζί με ένα πλατύ χαμόγελο και μία πρόταση για έξοδο. Σας έχει τύχει να μην γνωρίζεστε με έναν άνθρωπο, αλλά να αισθάνεστε ότι έχετε τόσα κοινά ενδιαφέροντα, ότι ταιριάζετε γάντι; Εμένα μου έτυχε με τον Ορέστη. Από αυτήν την πρώτη μας έξοδο δέσαμε αμέσως.
     Ερωτική σχέση; Όχι. Δεν με έλκυε ερωτικά. Ούτε εγώ, εκείνον. Ήμασταν απλά δύο πολύ καλοί φίλοι. Μια οικογένεια. Η οικογένεια που έλειπε και στους δύο.
      Αν με τρόμαξε η ασθένεια του; Κοιτάξτε να δείτε. Εγώ παρατήρησα στον Ορέστη έναν άνθρωπο ονειροπόλο, αφηρημένο, ερωτευμένο με την ζωή και παθιασμένο. Δεν είδα ποτέ έναν Ορέστη, προβληματικό,βίαιο,άρρωστο. Κάποια στιγμή μου ανοίχτηκε, λέγοντας μου για την ψυχασθένεια του. Τον δικαιολογώ βέβαια. Δεν είχε περάσει και λίγα. Μεγάλωσε σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον, ενός κακόφημου ορφανοτροφείου. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Τελικά, δεν υιοθετήθηκε ποτέ. Πήρε ελάχιστη αγάπη. Όμως, παρά τον πόνο και την αδικία που βίωσε, βγήκε πιο δυνατός. Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.
     Περιγραφή του σπιτιού του; Φυσικά. Το σπίτι του είναι αρκετά ιδιόρρυθμο. Εντύπωση σε πολλούς κάνουν οι ραφιέρες. Σε κάθε δωμάτιου του σπιτιού του, υπάρχει μία ξύλινη ραφιέρα, με τοποθετημένα αντικείμενα, πάνω σε αυτήν. Κάθε ραφιέρα και μία ομάδα αντικειμένων. Δεν πρόκειται όμως για κλοπιμαία. Είναι ενθύμια. Σουβενίρ, όπως ο ίδιος τα ονομάζει. Βλέπεται ο Ορέστης δένεται συναισθηματικά, τόσο με ανθρώπους όσο και με αντικείμενα. Κάτι που εσείς μπορείτε να θεωρείτε άχρηστο, για τον Ορέστη είναι όλη του η ζωή.
     Αν έχει κάτι από εμένα; Ναι. Έχει κάτι και από εμένα. Πρόκειται για ένα φιαλίδιο, με ένα μικρό φεγγαράκι. Θα πρέπει να μάθετε,πως ο Ορέστης και εγώ,μιλάμε με κώδικες. Ένας από αυτούς είναι το σύμπαν. Ο ουρανός, ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια. Βρίσκονται πάντα πάνω από το κεφάλι μας και κάτω από τα πόδια μας.Είναι κάτι σταθερό, κάτι μόνιμο, κάτι σίγουρο. Όπως και ο θάνατος βέβαια.
     Ήταν μια μέρα που ο Ορέστης, είχε τις βαριές κρίσεις του. Βρισκόταν μόνος στο σπίτι, κλειδώθηκε και πέταξε το κλειδί από το παράθυρο. Να μην βάλει τον εαυτό του σε πειρασμό. Έβαλε δυνατή ροκ μουσική,για να μην ακούγονται οι κραυγές του. Άρχισε να ουρλιάζει, να χαστουκίζει τον εαυτό του, να αυτοτραυματίζεται. Μάλλον ήθελε να φύγει εκείνο το βράδυ. Η γειτόνισσα κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
     Ήταν τρεις η ώρα το βράδυ όταν χτύπησε το κινητό μου και άκουσα την φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί, ευτυχώς, ήταν κοντά στο σπίτι μου. Ούτε που κατάλαβα πόσο γρήγορα βρέθηκα έξω από το σπίτι, να περπατάω με γρήγορο βηματισμό, και η ανάσα μου να πηγαίνει να σπάσει. Και ενώ περπατούσα, σκεπτόμενη τα πιο τρομακτικά πράγματα, μία λάμψη, σαν σπίθα, με έβγαλε από τον λήθαργο. Ήταν ένα μικρό ασημένιο φεγγαράκι. Σταμάτησα. Έσκυψα και το μάζεψα. Το κράτησα ανάμεσα στα δάχτυλα μου, σαν το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Στον δικό μας κόσμο.
      Ο Ορέστης δεν σκότωσε τον εαυτό του εκείνο το βράδυ. Έζησε. Έζησε και πήρε το φεγγαράκι που είχα μαζέψει.Το έβαλε μέσα σε ένα φιαλίδιο για να το προστατέψει από τις φθορές. Εκείνη την ημέρα, εγώ έδωσα στον Ορέστη ένα φεγγάρι και εκείνος μου έδωσε μία υπόσχεση. Πέντε χρόνια μετά το συμβάν, και το φιαλίδιο βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο του, πλάι στα καθημερινά αντικείμενα του. Δεν έχει τοποθετηθεί σε ραφιέρα. Δεν αποτελώ ενθύμιο σουβενίρ. Δεν αποτελώ παρελθόν, αλλά βρίσκομαι ακόμα στο παρόν του.
      Ανησυχώ πολύ. Ο Ορέστης δεν θα έβλαπτε άνθρωπο. Μόνο στον εαυτό του μπορούσε να κάνει κακό. Καθώς τον εαυτό του, από μικρή ηλικία, είχε μάθει να τον απωθεί. Να τον μισεί. Ο Ορέστης αγαπούσε τους πάντες και τα πάντα εκτός από τον εαυτό του.
       Κάποια άλλη ερώτηση; Όχι; Εντάξει. Εγώ ευχαριστώ. 
        Καλή συνέχεια.



Τέλος μέρους πρώτου.

Κόκκινη σκόνη

"Είναι αστείο , αλλά κανένας  δε διστάζει ν΄αγγίξει ένα μωρό, ή να χαϊδέψει και ν΄αγκαλιάσει ένα ξένο σκυλί. κι όμως εγώ κάθομαι εδώ πέρα καμιά φορά και πεθαίνω θέλοντας κάποιος να μ΄αγγίξει, και κανένας δεν το κάνει."

-Έχουμε ανάγκη τους άλλους για ν΄αγαπήσουμε και χρειαζόμαστε τους άλλους για ν΄αγαπηθούμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως χωρίς αυτό κι εμείς το ίδιο , όπως τα βρέφη που μένουν μόνα ,   θα πάψουμε να ωριμάζουμε, θα πάψουμε ν΄αναπτυσσόμαστε, και θα διαλέξουμε την τρέλα ή το θάνατο.

-Λέο Μπουσκάλια

Wannabe loved

I don't really like falling in love.
Because most of the time ends with a terrible pain in the heart and a big dissapointment.

But love is the most amazing thing in the world.
And for this time, im sorry, but i think i fell in deep love with you.

Oh dear, hold on....

Χάρτινα όνειρα

            

             
      Να σου πω ένα μυστικό:ένα χάρτινο πουλί, πέταξε στον ουρανό.
    

Fake plastic love

"She looks like the real thing

She tastes like the real thing

My fake plastic love

But I can't help the feeling

I could blow through the ceiling

If I just turn and run

It wears me out, it wears me out

It wears me out, it wears me out

If I could be who you wanted

If I could be who you wanted all the time"

Αφιερωμένο στους ανεκπλήρωτους έρωτες, σε εκείνους που δεν βλέπουν βαθιά, σε εκείνους που εθελοτυφλούν και σε εκείνους που δεν τολμάνε....

Λιλ-ιπούπολη

Υπάρχει ένα μέρος και 6 άνθρωποι που μου λείπουν τόσο πολύ.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, εκεί που καθόμουν κάτω από ένα δέντρο, φύσηξε ένα αεράκι.....έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα, είχα μεταφερθεί στην Λιλ-ιπούπολη.
Ναι την γνωστή Λιλιπούπολη. Μονάχα που ξέρετε, για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό.Είναι το ίδιο ταξίδι για πολλούς, αλλά ο καθένας το βιώνει με διαφορετικό τρόπο.

Στην δική μου Λιλιπούπολη, έκανα παρέα με ένα μεγάλο δέντρο και έπινα έναν ζωμό, φτιαγμένο από ήλιο. Οι άνθρωποι εκεί τραγουδούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κατά την άφιξη μου, κάποιος έβαλε στην τσέπη μου, ένα κουπονάκι με 5 ταξίδια εκτός Λιλιπούπολης. Κατά την παραμονή μου εκεί, έγινα φίλη με μία αρχαία σοφή, με έναν καραφλό που του άρεσαν τα βιντεοπαιχνίδια, έναν μάγειρα που έπαιζε γιουκαλίλι, μία τουφλέρ που έφτιαχνε υπέροχες κρέπες και πολλές καρακάξες, κρα κρα αναφωνούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έγινα φίλη με μία Ιταλίδα που άκουγε πανκ και ένα Ισπανό πάπια. 

Γνώρισα και μία κοπέλα με μεγάλα όνειρα, που έψαχνε το χρυσαλιφούρφουρο.'Ηθελε απεγνωσμένα να μάθει αν κάποιος την αγαπούσε. Έψαχνε παντού. Σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Σε κάθε πάρκο, σε κάθε μπαρ, σε κάθε καφετέρια. Έψαχνε σε αγρούς, δάση, μουσεία και μονοπάτια. Έψαχνε σε χιλιάδες ζευγάρια μάτια. Αυτή η κοπέλα όμως, δεν είχε συνειδητοποιήσει πως είχε τόσο κοντά της ανθρώπους που την αγαπούσαν. 
Και τελικά ζώντας εκεί, στην μικρή μου Λιλιπούπολη, έμαθα τόσα πολλά.

Δεν θέλω να επιστρέψω. Γιατί δεν θα είναι το ίδιο. Δεν είμαι πια η ίδια. Και ίσως πρέπει να κρατήσω τη γεύση αυτής της εμπειρίας ανέπαφη.
Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα. Να ξαναπήγαινα στην Λιλ, στο Ποστ, και να καθόμουν σε ένα τραπέζι με εκείνους τους φίλους, να πίναμε παστίς, να μιλούσαμε στα γαλλικά και να αναλύαμε γεγονότα και καταστάσεις.

Vous me manque trop mes amis. Si je peux, vous designer comme ça. Je vous remercie pour touts!
Tu me manque Lille. Tu resteras dans mon coeur. Pour maintenant, et pour toujours!

Love

Σκέψεις

Θέλω να περπατάω στο κρύο όταν δεν είμαι καλά.

Γιατί το κρύο σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.Δεν κάνεις όνειρα,όταν κρυώνεις.Ούτε ελπίζεις.Πάρα μόνο συνειδητοποιείς. Ο κρύος αέρας σε γειώνει στο έδαφος εκεί που είναι η πραγματικότητα σου, εκεί που βρίσκεσαι εσύ.

Το κενό μεγαλώνει σιγά σιγά.

Ίσως τελικά να μην διαφέρω καθόλου από την Ζώη. 

Εγώ είμαι εκείνο το φεγγαράκι, μόνο, μέσα σε εκείνο το άδειο μπουκαλάκι.Λάμπω μα δεν με βλέπει κανείς. Θέλω να λάμψω, μα και πάλι ποιος θα με δει; Ποιος θα παρατηρήσει την αλλαγή; 

"Λάμπω εγώ, μα σε ένα σποτλαιτ που δεν μου είναι αρκετό."

"Δεν είχαμε καιρό να τους θάψουμε ούτε μέσα στις καρδιές μας.

Όχι... Δεν θα λείψω από κανέναν, δε θ'αφήσω κανένα κενό πίσω μου. Τα μετρό είναι φορτωμένα από κόσμο, τα ρεστωράν γεμάτα, τα κεφάλια πλημμυρισμένα από σκοτούρες κι εγώ γλίστρησα απ'τον κόσμο και τον άφησα γεμάτο. Σαν αυγό. 

Φαίνεται πως ήμουνα εντελώς περιττός.

Ωστόσο θα 'θελα να ήμουνα απαραίτητος σε κάτι ή σε κάποιον."

Ο χειρότερος μου φίλος

Η βαθιά και αληθινή αγάπη δεν χάνεται ξέρεις.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αγαπώ πολύ. Τους υπεραγαπώ.
Λάθος.

Υπάρχει ένας άνθρωπος που τον υπεραγαπώ.
Και δεν ξέρω πως κατέληξα να τον αγαπάω τόσο. Ίσως γιατί είναι ειλικρινής. Ειλικρινής, καλός, τρελός και φίλος.Πλέον οι ειλικρίνειες του, όσο σκληρές και αν είναι δεν με πληγώνουν πια. Γιατί είναι αληθινά όλα αυτά που λέει.Περίεργο λίγο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Έχω τόσα πολλά να πω και να γράψω για εκείνον.Να σου πω την αλήθεια, αν με ρώταγες ποια είναι η συνταγή αυτής της φιλίας, δεν θα ήξερα την απάντηση με την πρώτη.
 Η σχέση βασίζεται σε τρία βασικά πράγματα. Κατανόηση, ειλικρίνεια, αγάπη.
Και προσπάθεια. Πολύ προσπάθεια.
Απλώς εγώ μερικές φορές ξεχνάω. Ή σκέφτομαι πρώτα τον εαυτό μου. Συγγνώμη γι'αυτό. Ξεχνάω πάντα να ρωτήσω αν είσαι καλά. Και συνήθως όταν δεν ρωτάω, όταν νομίζω πως όλα πάνε καλά,γιατί έτσι "φαίνεται", εκείνες τις φορές όλα είναι σκατά. Και δεν είμαι εκεί. Και λυπάμαι γι'αυτό.Πολύ.
Βέβαια, είσαι και εσύ λίγο δύσκολος.

Τέλος πάντων υπάρχει μία αμέτρητη λίστα για τα πράγματα που αγαπάω στον καλύτερο μου φίλο.

Αγαπάω  εκείνες τις φορές που γελάς με τις βλακείες που σου λέω.
Αγαπάω να παίζουμε το παιχνίδι των ονομάτων.
Αγαπάω τους πρόχειρους αυτοσχεδιασμούς μας.
Αγαπάω τις βαθιές και ειλικρινείς συζητήσεις μας.
Αγαπάω τις περιγραφές σου, για τις στιγμές που περνάς τέλεια. Και ας μην τις μοιραζόμαστε μαζί.
Αγαπάω να σε βλέπω χαρούμενο.
Αγαπάω να σε βλέπω ερωτευμένο.
Αγαπάω τις συναντήσεις μας. Και τις πολύ μικρές και τις πολύ μεγάλες.
Αγαπάω τις αγκαλιές σου.
Αγαπάω εσένα τον ίδιο.

Δεν μου φτάνει αυτό το ρήμα βασικά. Ούτε το, υπεραγαπάω! Μήπως βαθαγαπάω ; (αγαπάω βαθιά) Ή όμικρον ; Ή ριλαγαπάω ; (αγαπάω αληθινά)

Στεναχωριέμαι μόνο λίγο. Πολύ.
Στεναχωριέμαι που είναι τόσο πληγωμένος.
Στεναχωριέμαι που δεν πιστεύει στον εαυτό του.
Στεναχωριέμαι που δεν έλαβε το χειροκρότημα που θα έπρεπε στην παράστασή του.
Στεναχωριέμαι που με διώχνει όταν δεν είναι καλά.
Στεναχωριέμαι που δεν είναι καλά.

Ο καλύτερος μου φίλος είναι ένας εκπληκτικός άνθρωπος.
Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος φίλος βασικά.
Καλύτερος για μένα, πάει να πει κοντινότερος. Ο μοναδικός ίσως. Ο πιο αληθινός.
Και το χειρότερος πάλι τα ίδια θα σήμαινε.  Ίσως για να μην μπλοκάρει ο ίδιος,θα πρέπει να υιοθετήσω το δεύτερο επίθετο.
Ο χειρότερος μου φίλος λοιπόν, είναι ένας υπέροχος τύπος. Είμαι τυχερή. Είμαι άτυχη σε πολλά άλλα θέματα, αλλά ίσως αυτή η μεγάλη μου τύχη, να μπορεί να φέρει την ισορροπία στη ζωή της Δανάης.

Ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, αμοιβαίο, μένει τώρα να ζήσουμε.
(Και ένα ταξίδι).
Και πολλά πολλά πολλά άλλα.

Δανάη

Μισοφέγγαρο

Τι σημαίνει η Δανάη για εσένα; Τι σημασία έχει; 

Αν ας πούμε πέθαινε, πως θα σου έμενε στο μυαλό;

Πες μου. Έχει μεγάλη σημασία στην παρούσα φάση της ζωής μου. 

Δεν σου ζητάω κάτι δύσκολο, ή τραγικό.

Σου ζητάω να εκφραστείς.

Γεννιόμαστε μόνοι. Πεθαίνουμε μόνοι.

Μήπως τελικά οι φίλοι είναι μία ψευδαίσθηση, της μοναξιάς;

Επιβίωσα

“And once the storm is over, you won’t remember how you made it through, how you managed to survive. You won’t even be sure, whether the storm is really over. But one thing is certain. When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.” 

― Haruki Murakami

                            I survived.

...

Πήγαινε την στο φεγγάρι για χάρη μου.