Η ανάμνηση της ευτυχίας

Κάθεσαι σε ένα απέραντο πράσινο λιβάδι,σχεδόν μόνος. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν την δική τους μελωδία.Δεν είναι η ίδια.Ξεχωρίζεις γύρω στις τρεις τέσσερις,από κάθε μεριά του πάρκου. Σαν μια ηχώ. Τοκ τοκ τοκ και κάπου κρύβεται ένας τρυποκάρυδος. Ο ουρανός γαλάζιος. Τα σύννεφα σου τραβούν το ενδιαφέρον αλλάζοντας μορφές. Γυρνάς το κεφάλι προς το χορτάρι. Τα μάτια σου εστιάζουν σε αυτό και παρατηρείς μία μικρή πασχαλίτσα να σκαρφαλώνει σε ένα χορταράκι και να κρέμεται ανάποδα σαν να κάνει ακροβατικά, σαν να παίζει. Μία κρυφή δύναμη ισχυρή, θαρρώ ο αέρας, κάνει το γρασίδια και τα φύλλα να χορεύουν στον ρυθμό του. 

 

Ακούς και νιώθεις την ομορφιά της φύσης.

Οι σκέψεις σου χάνονται στο διάστημα, μεταμορφώνονται σε τόσο δα αστεράκια,μικρά φωτάκια που λάμπουν στο απέραντο σκοτάδι ενός άλλου κόσμου, του διαστήματος.Ταξιδεύουν.Και για μια στιγμή νομίζεις πως αυτός ο κόσμος, είναι αυτές οι στιγμές, πως αυτός ο κόσμος είναι όμορφος. Κλείνεις τα μάτια και αποκοιμιέσαι.

 Ύστερα ξυπνάς,και ο ήλιος έχει δώσει την θέση του στο φεγγάρι.Δεν έχει δύσει ακόμα. Ήλιος και Φεγγάρι συνυπάρχουν αρμονικά στον γαλάζιο, ακόμα, ουρανό. Δύο πράγματα τόσο δυνατά και τόσο αντίθετα που όμως συνυπάρχουν.

Θα το πω και θα το ξαναπώ και θα το ξαναπώ. Την ευτυχία και την γαλήνη θα την βρεις στα απλά πράγματα. Στα πολύ απλά πράγματα. 

Αναποδιές και στενάχωρες στιγμές θα υπάρξουν. Είσαι άνθρωπος, δεν αποτελείς εξαίρεση. Παρ'όλα αυτά αν πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ένα εργοστάσιο πραγματοποίησης ευχών και πως η ευτυχία είναι θέμα μοίρας, τύχης, κάτι θεόσταλτο και κάτι που έρχεται μόνο του, λυπάμαι αλλά κάνεις λάθος.

Ο κόσμος έχει διαφθαρεί με αποτέλεσμα, να βλέπει την ευτυχία και να ψάχνει να την βρει στα πιο ανούσια πράγματα. Και συνήθως την ψάχνει στα λεφτά και στην επιτυχία. 

Εγώ όμως δεν έχω πολλά λεφτά, ούτε είμαι το πιο επιτυχημένο άτομο στον κόσμο. Και όμως ζω ευτυχισμένες στιγμές. Και αν τις ζω εγώ, τότε μπορείς και εσύ. Και να σου πω κάτι. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με λεφτά. Δεν είναι όμως αληθινά ευτυχισμένοι. Και είμαι σίγουροι ότι δεν ξέρουν να εκτιμούν τα απλά πράγματα,όσο εγώ. Και ίσως και αυτή να είναι η διαφορά μας.

Βρείτε πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε χαρούμενοι και κάντε τα. Αν μη τι άλλο, είναι το μόνο πράγμα που δεν μας έχουν στερήσει ακόμα. Την προσωπική ευτυχία και την δυνατότητα να ονειρευόμαστε.

Καλή τύχη!

Το δέντρο μου

Δεν είναι περίεργο να αναπτύσσεις φιλία με ένα δέντρο?

   Τις τελευταίες μέρες,έχω αποκτήσει την συνήθεια να κάθομαι και να κοιτάω ώρες έξω από το παράθυρο. Βάζω μουσική και κοιτάω έξω και σκέφτομαι. Η θέα του παραθύρου μου βρίσκει σε ένα δέντρο. Το δέντρο μου. Αυτή τη στιγμή χορεύει υπό τους γαλήνιους και μαγικούς ήχους του Johnny Flynn και της αδερφής του, που λένε κάτι για αγάπη και σπίτι και σκέψεις. Και με κοιτάει ενώ γράφω ιστορίες.

   Λένε ότι μπορείς να δεθείς μόνο με ανθρώπους, καθώς έχουν ψυχή και μυαλό και ομιλία και μπορούν να υπάρξουν συζητήσεις, στήριξη, στιγμές. Ίσως όμως, οι άνθρωποι που το λένε αυτό, δεν έχουν γνωρίσει το δέντρο μου. Δεν τον έχουν δει να ξεγυμνώνεται, να στέκει όρθιο σε βροχές,καταιγίδες,δυνατούς ανέμους και έπειτα να ανθίζει. Εκεί που το κορμί του ήταν άδειο, σιγά σιγά άρχισαν να φυτρώνουν καρποί και στη συνέχεια πράσινα φύλλα, τα οποία κάποια στιγμή θα γίνουν πορτοκαλί και έπειτα πάλι θα πέσουν.
Όλα είναι κύκλος.

 Το κοιτάω και το ευχαριστώ με δάκρυα στα μάτια. Γιατί ήταν εκεί,περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Σ'ευχαριστώ δέντρο μου. Σε γνώρισα την πιο ενθουσιώδη μέρα της ζωής μου, την πρώτη Σεπτέμβρη. Σ'ευχαριστώ που ήσουν εδώ στην αλλαγή μου. Εγώ και εσύ ανθίσαμε μαζί. Σ'ευχαριστώ που ομόρφυνες την ανατολή και την δύση του ηλίου.Σ'ευχαριστώ που ομόρφυνες τα απογεύματα και τα βράδια μου, σ'ευχαριστώ που αντέχαμε μαζί τους βοριάδες. Σ'ευχαριστώ που μου έμαθες να χαίρομαι τα μικρά και τα απλά πράγματα της ζωής. Ίσως εσύ μου λείψεις περισσότερο απ'όλους εδώ στην Λιλ. Στη σκέψη, ότι τα επόμενα χρόνια κάποιος άλλος θα σε βλέπει και ίσως να μην σε εκτιμήσει ποτέ, στεναχωριέμαι για εσένα. Γιατί είσαι τόσο όμορφο δέντρο.Ειδικά όταν χορεύεις. Είναι σαν τον μικρό πρίγκιπα και τα τριαντάφυλλα του. Εσύ δεν είσαι ένα δέντρο ίδιο με τα άλλα. Είσαι το δέντρο μου, εκείνο που αγάπησα, και εκείνο που θα μου φέρει δάκρυα στα μάτια όταν θα πρέπει να το αποχαιρετήσω. 

Μας δένει ένας δεσμός μαγικός, από ασημόσκονη και μαγεία. 

  Όταν θα σκέφτομαι την Λιλ, θα σκέφτομαι την θέα απ'το παράθυρο του δωματίου μου και το δέντρο μου. Και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και αν κάποια στιγμή επιστρέψω, θα έρθω ένα απόγευμα κρυφά στον κήπο της εστίας και θα το χαιρετήσω. Γιατί απλά ήσουν εκεί στα όνειρα,στις σκέψεις,στη μουσική,στην καρδιά της Δανάης....

Ευχαριστώ

316

Για κάποιους το νούμερο 316 είναι απλά ένας τριψήφιος αριθμός.
Για άλλους η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου είναι απλά ένα ακόμα πρόσωπο,γνωστό ίσως και άγνωστο.
Για κάποιους το Auchan είναι απλά μία γνωστή αλυσίδα σουπερ μάρκετ ή και άγνωστη.

Τώρα είμαι η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου που μένει στον τρίτο όροφο του κτιρίου H, στο δωμάτιο 316. Ένα ήσυχο κορίτσι, που βγαίνει σπάνια, και αν θα βγει θα πάει στο ποστ με την Κλάρα ή αλλιώς θα προτιμήσει να μείνει σπίτι. 
 Το ότι όταν έχει καλό καιρό πηγαίνω στα πάρκα και αράζω, κοιτάζω αυτόν τον ουρανό, αυτό το φεγγάρι , μυρίζω αυτά τα λουλούδια και κάνω πράγματα σε αυτήν την πόλη, αποτελεί το παρόν μου.

Σε ένα μήνα όμως, θα αποτελεί μία ανάμνηση.Όμορφη ανάμνηση, αλλά θα αποτελεί πλέον παρελθόν.Περίεργος που είναι ο χρόνος ε? Όταν περνάς καλά και όμορφα κυλάει τόσο γρήγορα. Και στο πέρασμά του όλα είναι παρελθόν. Περίεργη αυτή η αίσθηση ε? Είσαι σίγουρος ότι το έχεις ζήσει, γιατί ήταν κάτι έντονο, μόνο που πια, είναι κάτι μέσα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε τα πράγματα, ίδια και απαράλλαχτα, πάνω από μία φορά.
Δεν υπάρχει λογική πάνω σε αυτό. Απλά έτσι είναι.

Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλα αυτά που ζω τώρα θα καταλήξουν μία ανάμνηση. Κάνω ότι μπορώ για να δημιουργήσω αναμνήσεις έξω από το κεφάλι μου. Γράφω, τραβάω φωτογραφίες, φτιάχνω πραγματάκια ή και αγοράζω μάλιστα. Κρατάω εφημερίδες, εισιτήρια μετρό, τραίνων, αεροπλάνων, αποδείξεις,άχρηστα χαρτιά. Και όμως υπάρχουν πράγματα, πάντα θα υπάρχουν που θα μείνουν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Και ίσως κάποια στιγμή ξεχαστούν. Και δεν θέλω να ξεχαστούν. Γιατί το κάθε τι που έζησα στην Λιλ, καλό ή κακό αποτελεί κομμάτι αυτής της εμπειρίας, αποτελεί κομμάτι αυτής της μεγάλης αλλαγής.

Στην Λιλ έζησε το κορίτσι της πρώτης παραγράφου. Και όμως στην Αθήνα ή στην Ρόδο, το παραπάνω κορίτσι θα πρέπει να ενταχθεί στα νέα δεδομένα της ζωής της. Ίσως να έχει περισσότερους φίλους και να βγαίνει περισσότερο και να περνάει καλά. Αλλά αυτά που της έδωσε η εμπειρία της στην Λιλ, δεν ξέρει αν θα της τα δώσει και η ζωή της στην Αθήνα. Απ'την άλλη, εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Βέβαια, ακόμα και αν ξαναγυρίσω στην Λιλ , τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καθώς είπαμε. Δεν ζούμε τα πράγματα 2η φορά.

Το τέλος αυτού του μεγάλου πράγματος πλησιάζει και η αίσθηση είναι γλυκόπικρη. Το σίγουρο είναι πως για εμένα η Λιλ δεν είναι απλά μια πόλη, το 316, δεν είναι απλά ένας αριθμός και η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου, δεν είναι απλά ένας κοινός άνθρωπος.

Ήθελα σε κάποιον να τα πω...

Νιώθω λίγο μόνη τώρα τελευταία. Ίσως γιατί όλοι μου οι φίλοι βρίσκονται μακριά. Και είναι όταν ανοίγει ο καιρός που θες να πας βόλτες, να κάνεις πράγματα, και χωρίς παρέα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Ίσως να φταίει και το άγχος του διαβάσματος. Κουράστηκα....Θέλω να γυρίσω πίσω.

Δεν λέω ότι δεν θα μου λείψει η Λιλ σαν πόλη. Έζησα εδώ πάρα πολλά πράγματα. Αλλά νομίζω ότι φτάνει.Μου φτάνει δηλαδή.Δεν έχω και λεφτά...Όλα τα παιδιά που γνώρισα εδώ αρχίζουν να φεύγουν. Αισθάνομαι ότι όλο αυτό έφτασε στο τέλος του. Το δέντρο της αυλής μου ξανάνθισε.

Συνήθως τον καιρό της βροχής αισθάνεσαι περισσότερο μόνος. Έλα που όμως, σε εμένα τα συνηθισμένα για τους άλλους πράγματα, συμβαίνουν με τρόπο διαφορετικό.Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσω τις εξετάσεις και να πηγαίνω σε πάρκα να αράζω, ακούγοντας μουσική, να ρουφάω τον ήλιο, τις μυρωδιές, να με χτυπάει ο φρέσκος αέρας στο πρόσωπο. Και είμαι μόνη, αυτή είναι η μεγαλύτερη μου επιθυμία. Απλώς πριν πρέπει να δώσω τα μαθήματα μου, και να επιτύχω, όχι τίποτα. Ωχ παναγία μου, το άγχος είναι μεγάλο και οι έγνοιες πολλές. Δεν μπορώ να τις βγάλω από μέσα μου. Θα κουβαλάω αυτό το βάρος μέχρι να τελειώσω τις εξετάσεις.

Όχι ότι μετά θα ελαφρύνω την ψυχή μου. Έχω και κάποια βάρη ακόμα να κουβαλάω.Ας είναι....

Άτιτλο

All that i have is a river,the river is always my home....

Κάθε φορά που γράφω ότι ζω μία στιγμή ευτυχίας,μετά απλά καταρρέει το σύμπαν...Λες και μου γυρνάει ανάποδα.Λες και κάποιος παζαρεύει την ζωή μου. Μία στιγμή ευτυχίας με άπειρη στεναχώρια,πόνο,άγχος και διάβασμα. Λες και μαζεύονται οι άσχημες στιγμές σαν ντόμινο μία μία,και μία πίσω απ'την άλλη και στη συνέχεια μια μέρα, κάποιος τα φυσάει και πέφτουν όλα μαζί....
Τη ζωή είναι αυτή?

Χιλιάδες λέξεις γράφω σε γράμματα που ίσως να καταλήξουν σε ένα πατάρι, αδιάβαστες.Ίσως τα συναισθήματα ξεθωριάσουν , όπως και οι σχέσεις μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι....γιατί να κάνω πράγματα που στη συνέχεια τα μετανιώνω περισσότερο απ'όλα?!

Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πονέσω και να κλάψω. Θέλω μόνο να κλάψω. Γιατί μετανιώνω γι'αυτό. Και η ελπίδα δεν θα είναι πάντα εδώ. Αγαπητέ Ταφ λάθος, το καράβι της Ελπίδας έρχεται και φεύγει. Οι σκέψεις μου το φέρνουν στο λιμάνι του μυαλού μου, γεμίζει φως,ο ήλιος με ζεσταίνει και πριν προλάβει να αγκυροβολήσει, φεύγει. Ε δεν γίνεται όμως έτσι....έχω κουραστεί να εναποθέτω τις ελπίδες μου και ποτέ να μην βγαίνουν αληθινές. Και τι είναι τέλος πάντων η ελπίδα? Υπάρχει στα αλήθεια ή είναι ένα εύρημα των ανθρώπων για να μπορούν να βλέπουν το φως? Να προσπαθούν, να είναι αισιόδοξοι, να έχουν πείσμα. Υπάρχει όντως? Δεν περιμένω να μου απαντήσεις, με τον εαυτό μου τα βάζω.
Γιατί εγώ πάντα ελπίζω, και πάντα ψάχνω για κάποια χαραμάδα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι και δεν τα βάζω κάτω εύκολα. Και όλα αυτά γιατί ελπίζω. Ελπίζω σε μία δεύτερη ευκαιρία, σε κάτι πιο δίκαιο,κάτι πιο αληθινό. Και μόνο σοβάς στο κεφάλι μου, έρχεται στο τέλος. Ε κάπου εκεί σκέφτομαι "αι σιχτίρ". Τα ακούω τα κομμάτια σου αγαπημένε Ταφ λάθος, και μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά, αλλά η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου σαν κάποιον γνωστό που μου λέει "ει...είσαι πάνω στην Ελπίδα". Αλλά αν και εσύ κάνεις το ίδιο?
Ε πόσο ποια να περιμένω....

Χθες και σήμερα αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Γράφω σε έναν άγνωστο με την ελπίδα πως θα με ακούσει. Γράφω σε μια φίλη με την ελπίδα πως θα επουλώσω τις πληγές της. Γράφω σε φανταστικούς αναγνώστες για να αποφορτιστώ. "Ζωάρα".....

Δεν ξέρω τι να πω. Απλώς, δεν ξέρω.Δεν ξέρω ούτε τι θέλω αυτή τη στιγμή. Πολύ μαυρίλα το ξέρω. Αλλά όταν η ζωή δεν στα φέρνει ωραία, ε τότε τι μπορείς να κάνεις ρε φίλε?!

Γάμησε τα....