Για κάποιους το νούμερο 316 είναι απλά ένας τριψήφιος αριθμός.
Για άλλους η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου είναι απλά ένα ακόμα πρόσωπο,γνωστό ίσως και άγνωστο.
Για κάποιους το Auchan είναι απλά μία γνωστή αλυσίδα σουπερ μάρκετ ή και άγνωστη.
Τώρα είμαι η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου που μένει στον τρίτο όροφο του κτιρίου H, στο δωμάτιο 316. Ένα ήσυχο κορίτσι, που βγαίνει σπάνια, και αν θα βγει θα πάει στο ποστ με την Κλάρα ή αλλιώς θα προτιμήσει να μείνει σπίτι.
Το ότι όταν έχει καλό καιρό πηγαίνω στα πάρκα και αράζω, κοιτάζω αυτόν τον ουρανό, αυτό το φεγγάρι , μυρίζω αυτά τα λουλούδια και κάνω πράγματα σε αυτήν την πόλη, αποτελεί το παρόν μου.
Σε ένα μήνα όμως, θα αποτελεί μία ανάμνηση.Όμορφη ανάμνηση, αλλά θα αποτελεί πλέον παρελθόν.Περίεργος που είναι ο χρόνος ε? Όταν περνάς καλά και όμορφα κυλάει τόσο γρήγορα. Και στο πέρασμά του όλα είναι παρελθόν. Περίεργη αυτή η αίσθηση ε? Είσαι σίγουρος ότι το έχεις ζήσει, γιατί ήταν κάτι έντονο, μόνο που πια, είναι κάτι μέσα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε τα πράγματα, ίδια και απαράλλαχτα, πάνω από μία φορά.
Δεν υπάρχει λογική πάνω σε αυτό. Απλά έτσι είναι.
Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλα αυτά που ζω τώρα θα καταλήξουν μία ανάμνηση. Κάνω ότι μπορώ για να δημιουργήσω αναμνήσεις έξω από το κεφάλι μου. Γράφω, τραβάω φωτογραφίες, φτιάχνω πραγματάκια ή και αγοράζω μάλιστα. Κρατάω εφημερίδες, εισιτήρια μετρό, τραίνων, αεροπλάνων, αποδείξεις,άχρηστα χαρτιά. Και όμως υπάρχουν πράγματα, πάντα θα υπάρχουν που θα μείνουν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Και ίσως κάποια στιγμή ξεχαστούν. Και δεν θέλω να ξεχαστούν. Γιατί το κάθε τι που έζησα στην Λιλ, καλό ή κακό αποτελεί κομμάτι αυτής της εμπειρίας, αποτελεί κομμάτι αυτής της μεγάλης αλλαγής.
Στην Λιλ έζησε το κορίτσι της πρώτης παραγράφου. Και όμως στην Αθήνα ή στην Ρόδο, το παραπάνω κορίτσι θα πρέπει να ενταχθεί στα νέα δεδομένα της ζωής της. Ίσως να έχει περισσότερους φίλους και να βγαίνει περισσότερο και να περνάει καλά. Αλλά αυτά που της έδωσε η εμπειρία της στην Λιλ, δεν ξέρει αν θα της τα δώσει και η ζωή της στην Αθήνα. Απ'την άλλη, εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Βέβαια, ακόμα και αν ξαναγυρίσω στην Λιλ , τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καθώς είπαμε. Δεν ζούμε τα πράγματα 2η φορά.
Το τέλος αυτού του μεγάλου πράγματος πλησιάζει και η αίσθηση είναι γλυκόπικρη. Το σίγουρο είναι πως για εμένα η Λιλ δεν είναι απλά μια πόλη, το 316, δεν είναι απλά ένας αριθμός και η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου, δεν είναι απλά ένας κοινός άνθρωπος.
Για άλλους η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου είναι απλά ένα ακόμα πρόσωπο,γνωστό ίσως και άγνωστο.
Για κάποιους το Auchan είναι απλά μία γνωστή αλυσίδα σουπερ μάρκετ ή και άγνωστη.
Τώρα είμαι η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου που μένει στον τρίτο όροφο του κτιρίου H, στο δωμάτιο 316. Ένα ήσυχο κορίτσι, που βγαίνει σπάνια, και αν θα βγει θα πάει στο ποστ με την Κλάρα ή αλλιώς θα προτιμήσει να μείνει σπίτι.
Το ότι όταν έχει καλό καιρό πηγαίνω στα πάρκα και αράζω, κοιτάζω αυτόν τον ουρανό, αυτό το φεγγάρι , μυρίζω αυτά τα λουλούδια και κάνω πράγματα σε αυτήν την πόλη, αποτελεί το παρόν μου.
Σε ένα μήνα όμως, θα αποτελεί μία ανάμνηση.Όμορφη ανάμνηση, αλλά θα αποτελεί πλέον παρελθόν.Περίεργος που είναι ο χρόνος ε? Όταν περνάς καλά και όμορφα κυλάει τόσο γρήγορα. Και στο πέρασμά του όλα είναι παρελθόν. Περίεργη αυτή η αίσθηση ε? Είσαι σίγουρος ότι το έχεις ζήσει, γιατί ήταν κάτι έντονο, μόνο που πια, είναι κάτι μέσα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε τα πράγματα, ίδια και απαράλλαχτα, πάνω από μία φορά.
Δεν υπάρχει λογική πάνω σε αυτό. Απλά έτσι είναι.
Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλα αυτά που ζω τώρα θα καταλήξουν μία ανάμνηση. Κάνω ότι μπορώ για να δημιουργήσω αναμνήσεις έξω από το κεφάλι μου. Γράφω, τραβάω φωτογραφίες, φτιάχνω πραγματάκια ή και αγοράζω μάλιστα. Κρατάω εφημερίδες, εισιτήρια μετρό, τραίνων, αεροπλάνων, αποδείξεις,άχρηστα χαρτιά. Και όμως υπάρχουν πράγματα, πάντα θα υπάρχουν που θα μείνουν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Και ίσως κάποια στιγμή ξεχαστούν. Και δεν θέλω να ξεχαστούν. Γιατί το κάθε τι που έζησα στην Λιλ, καλό ή κακό αποτελεί κομμάτι αυτής της εμπειρίας, αποτελεί κομμάτι αυτής της μεγάλης αλλαγής.
Στην Λιλ έζησε το κορίτσι της πρώτης παραγράφου. Και όμως στην Αθήνα ή στην Ρόδο, το παραπάνω κορίτσι θα πρέπει να ενταχθεί στα νέα δεδομένα της ζωής της. Ίσως να έχει περισσότερους φίλους και να βγαίνει περισσότερο και να περνάει καλά. Αλλά αυτά που της έδωσε η εμπειρία της στην Λιλ, δεν ξέρει αν θα της τα δώσει και η ζωή της στην Αθήνα. Απ'την άλλη, εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Βέβαια, ακόμα και αν ξαναγυρίσω στην Λιλ , τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καθώς είπαμε. Δεν ζούμε τα πράγματα 2η φορά.
Το τέλος αυτού του μεγάλου πράγματος πλησιάζει και η αίσθηση είναι γλυκόπικρη. Το σίγουρο είναι πως για εμένα η Λιλ δεν είναι απλά μια πόλη, το 316, δεν είναι απλά ένας αριθμός και η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου, δεν είναι απλά ένας κοινός άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου