All that i have is a river,the river is always my home....
Κάθε φορά που γράφω ότι ζω μία στιγμή ευτυχίας,μετά απλά καταρρέει το σύμπαν...Λες και μου γυρνάει ανάποδα.Λες και κάποιος παζαρεύει την ζωή μου. Μία στιγμή ευτυχίας με άπειρη στεναχώρια,πόνο,άγχος και διάβασμα. Λες και μαζεύονται οι άσχημες στιγμές σαν ντόμινο μία μία,και μία πίσω απ'την άλλη και στη συνέχεια μια μέρα, κάποιος τα φυσάει και πέφτουν όλα μαζί....
Τη ζωή είναι αυτή?
Χιλιάδες λέξεις γράφω σε γράμματα που ίσως να καταλήξουν σε ένα πατάρι, αδιάβαστες.Ίσως τα συναισθήματα ξεθωριάσουν , όπως και οι σχέσεις μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι....γιατί να κάνω πράγματα που στη συνέχεια τα μετανιώνω περισσότερο απ'όλα?!
Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πονέσω και να κλάψω. Θέλω μόνο να κλάψω. Γιατί μετανιώνω γι'αυτό. Και η ελπίδα δεν θα είναι πάντα εδώ. Αγαπητέ Ταφ λάθος, το καράβι της Ελπίδας έρχεται και φεύγει. Οι σκέψεις μου το φέρνουν στο λιμάνι του μυαλού μου, γεμίζει φως,ο ήλιος με ζεσταίνει και πριν προλάβει να αγκυροβολήσει, φεύγει. Ε δεν γίνεται όμως έτσι....έχω κουραστεί να εναποθέτω τις ελπίδες μου και ποτέ να μην βγαίνουν αληθινές. Και τι είναι τέλος πάντων η ελπίδα? Υπάρχει στα αλήθεια ή είναι ένα εύρημα των ανθρώπων για να μπορούν να βλέπουν το φως? Να προσπαθούν, να είναι αισιόδοξοι, να έχουν πείσμα. Υπάρχει όντως? Δεν περιμένω να μου απαντήσεις, με τον εαυτό μου τα βάζω.
Γιατί εγώ πάντα ελπίζω, και πάντα ψάχνω για κάποια χαραμάδα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι και δεν τα βάζω κάτω εύκολα. Και όλα αυτά γιατί ελπίζω. Ελπίζω σε μία δεύτερη ευκαιρία, σε κάτι πιο δίκαιο,κάτι πιο αληθινό. Και μόνο σοβάς στο κεφάλι μου, έρχεται στο τέλος. Ε κάπου εκεί σκέφτομαι "αι σιχτίρ". Τα ακούω τα κομμάτια σου αγαπημένε Ταφ λάθος, και μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά, αλλά η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου σαν κάποιον γνωστό που μου λέει "ει...είσαι πάνω στην Ελπίδα". Αλλά αν και εσύ κάνεις το ίδιο?
Ε πόσο ποια να περιμένω....
Χθες και σήμερα αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Γράφω σε έναν άγνωστο με την ελπίδα πως θα με ακούσει. Γράφω σε μια φίλη με την ελπίδα πως θα επουλώσω τις πληγές της. Γράφω σε φανταστικούς αναγνώστες για να αποφορτιστώ. "Ζωάρα".....
Δεν ξέρω τι να πω. Απλώς, δεν ξέρω.Δεν ξέρω ούτε τι θέλω αυτή τη στιγμή. Πολύ μαυρίλα το ξέρω. Αλλά όταν η ζωή δεν στα φέρνει ωραία, ε τότε τι μπορείς να κάνεις ρε φίλε?!
Γάμησε τα....
Κάθε φορά που γράφω ότι ζω μία στιγμή ευτυχίας,μετά απλά καταρρέει το σύμπαν...Λες και μου γυρνάει ανάποδα.Λες και κάποιος παζαρεύει την ζωή μου. Μία στιγμή ευτυχίας με άπειρη στεναχώρια,πόνο,άγχος και διάβασμα. Λες και μαζεύονται οι άσχημες στιγμές σαν ντόμινο μία μία,και μία πίσω απ'την άλλη και στη συνέχεια μια μέρα, κάποιος τα φυσάει και πέφτουν όλα μαζί....
Τη ζωή είναι αυτή?
Χιλιάδες λέξεις γράφω σε γράμματα που ίσως να καταλήξουν σε ένα πατάρι, αδιάβαστες.Ίσως τα συναισθήματα ξεθωριάσουν , όπως και οι σχέσεις μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι....γιατί να κάνω πράγματα που στη συνέχεια τα μετανιώνω περισσότερο απ'όλα?!
Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πονέσω και να κλάψω. Θέλω μόνο να κλάψω. Γιατί μετανιώνω γι'αυτό. Και η ελπίδα δεν θα είναι πάντα εδώ. Αγαπητέ Ταφ λάθος, το καράβι της Ελπίδας έρχεται και φεύγει. Οι σκέψεις μου το φέρνουν στο λιμάνι του μυαλού μου, γεμίζει φως,ο ήλιος με ζεσταίνει και πριν προλάβει να αγκυροβολήσει, φεύγει. Ε δεν γίνεται όμως έτσι....έχω κουραστεί να εναποθέτω τις ελπίδες μου και ποτέ να μην βγαίνουν αληθινές. Και τι είναι τέλος πάντων η ελπίδα? Υπάρχει στα αλήθεια ή είναι ένα εύρημα των ανθρώπων για να μπορούν να βλέπουν το φως? Να προσπαθούν, να είναι αισιόδοξοι, να έχουν πείσμα. Υπάρχει όντως? Δεν περιμένω να μου απαντήσεις, με τον εαυτό μου τα βάζω.
Γιατί εγώ πάντα ελπίζω, και πάντα ψάχνω για κάποια χαραμάδα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι και δεν τα βάζω κάτω εύκολα. Και όλα αυτά γιατί ελπίζω. Ελπίζω σε μία δεύτερη ευκαιρία, σε κάτι πιο δίκαιο,κάτι πιο αληθινό. Και μόνο σοβάς στο κεφάλι μου, έρχεται στο τέλος. Ε κάπου εκεί σκέφτομαι "αι σιχτίρ". Τα ακούω τα κομμάτια σου αγαπημένε Ταφ λάθος, και μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά, αλλά η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου σαν κάποιον γνωστό που μου λέει "ει...είσαι πάνω στην Ελπίδα". Αλλά αν και εσύ κάνεις το ίδιο?
Ε πόσο ποια να περιμένω....
Χθες και σήμερα αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Γράφω σε έναν άγνωστο με την ελπίδα πως θα με ακούσει. Γράφω σε μια φίλη με την ελπίδα πως θα επουλώσω τις πληγές της. Γράφω σε φανταστικούς αναγνώστες για να αποφορτιστώ. "Ζωάρα".....
Δεν ξέρω τι να πω. Απλώς, δεν ξέρω.Δεν ξέρω ούτε τι θέλω αυτή τη στιγμή. Πολύ μαυρίλα το ξέρω. Αλλά όταν η ζωή δεν στα φέρνει ωραία, ε τότε τι μπορείς να κάνεις ρε φίλε?!
Γάμησε τα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου