2015

Δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω την ανασκόπηση μου για το 2015.
Κάθε τελευταία ημέρα του χρόνου συνήθιζα να γράφω για την χρονιά που κλείνει, τί κέρδισα , τι έχασα, τι επιθυμώ την νέα χρονιά.

Φέτος θα γράψω κάτι διαφορετικό, καθώς ούτε εγώ , είμαι ίδια πλέον.


Το 2015 ήταν πάρα πάρα πάρα πολύ καλό. Δεν θα ήθελα να το αξιολογήσω ως το καλύτερο ή το τέλειο, καθώς δεν υπάρχει το τέλειο, δεν υπάρχει το ιδανικό. Κάθε φορά θα συναντάς τόσες χαρές, όσες και λύπες. Τόσο χαμόγελα, όσο και δάκρυα. Θα γνωρίζεις ανθρώπους και θα χάνεις άλλους. Άσπρο και μαύρο, ώστε να υπάρχει ισορροπία.

Ο άνεμος της αλλαγής.
Συνειδητοποιώ πόσο πολύ έχω αλλάξει από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι και σήμερα, τώρα, αυτήν την στιγμή. Ούτε εγώ η ίδια δεν το πιστεύω. Η ωριμότητα βέβαια σε αλλάζει. Αλλά η ωριμότητα έρχεται με την επαφή σου με άλλους ανθρώπους. Και η επαφή με άλλους ανθρώπους φέρνεις στιγμές ευτυχίας αλλά και πόνου. Και η ευτυχία και ο πόνος, χτίζουν συναισθήματα. Είναι τα γρανάζια της μηχανής των συναισθημάτων σου. Μια μηχανή που στο δικό μου το σώμα, ίσως να είναι και η μόνη που λειτουργεί.

Παρατήρηση
Αν δεν είχα προχωρήσει μπροστά, αφήνοντας τις διαλυμένες σχέσεις μου, δεν θα είχα προσέξει ποτέ ότι είχα άλλες, που χρειαζόντουσαν μόνο λίγο πότισμα για να ανθίσουν. Δεν μετανιώνω για τους ανθρώπους που άφησα να φύγουν. Αν ήθελαν, θα έβρισκαν τον τρόπο να μείνουν.
Εξάλλου, πλέον έχω αποφασίσει να αποσυρθώ από το επάγγελμα του κυνηγού. 

Άνθρωποι
Θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε όλους εσάς που γνώρισα από την αρχή αυτού τους έτους, μέχρι το τέλος του. Οι περισσότεροι είστε ξένοι, και δεν θα καταλάβετε αυτές τις λέξεις. Αλλά δεν πειράζει. Σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε στον δρόμο μου. Μιλήσαμε, συζητήσαμε, ήπιαμε μαζί, χορέψαμε, γελάσαμε, κυληστήκαμε στα γρασίδια, κλάψαμε, ήπιαμε τσάι, τραγουδήσαμε, ταξιδέψαμε. 

Αγαπημένοι
Πλέον μετριούνται στα δάχτυλα. Τέσσερις είναι. Ξέρουν αυτοί. Αγαπημένοι φίλοι,που έχουν μία θέση στην καρδιά μου. Μπορεί βέβαια η χαμηλή τους αυτοποεποίηθηση να μην τους αφήνει να καταλάβουν ότι έχουν αυτή την θέση. Δεν πειράζει. Όχι ότι θα το διαβάσουν και ποτέ.
Ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό. Ούτε ένα "σας αγαπάω". Σας δίνω όμως μια αγκαλιά. Ή έστω μία διαδικτυακή αγκαλιά. Κάτι που πλέον το δίνω μόνο σε αυτούς που το αξίζουν. Είναι τόσο πολύτιμο για εμένα. Όπως και εσείς.

Το μόνο που θα ήθελα για το 2016, είναι λιγότερος πόνος και περισσότερη αγάπη.
Και ότι άλλο είναι να έρθει, ας έρθει.

Καλή χρονιά!

Greef

Ούτε ένα τσιγάρο δεν μπορεί να σώσει τη γαμημένη διαλυμένη μου ζωή.

Και να σου πω κάτι. Εγώ δεν θέλω να ζήσω μια τέτοια ζωή που θα πρέπει συνέχεια να παλεύω μόνη.Δεν θέλω να ζήσω το μέλλον. Δεν θέλω ρε μάγκα μου, δεν γουστάρω. Δεν αντέχω.

Δεν είμαι μαχητής. Δεν είμαι ο Ρόκι. 

Είμαι ένα πληγωμένο αδέσποτο σκυλί. 
Αυτό είμαι.

All I want for christmas is...

All I want for christmas is strength, patience and some love.
All I want for christmas is someone to hold my hand, hug me, and take me from here.
All I want for christmas is to find a home.

    I know that is stupid to believe that this christmas will be different. To have hope that things will change. But if there's someone out there who is called "Santa", please i ask you to help me, by making this christmas less painful than it seems. They said that christmas is all about love and truthful sayings. Christmas is all about being with family and love ones. But what if you are not loveable, what if you don't have a family literally or not , what if you're far away from the people who you really love? 
   What about those people? What about us? We just have to pretend all this hapiness of christmas and the love and glitters, hope and confettis?

Nope. 

   Because our truth is that we are struggling with more difficult things.And christmas for us is not special. It is just another season fo the year. It's one more end. 

   My name is Danae , I'm 22 years old and this christmas will be the most difficult.

Χριστούγεννα

Ένα τραγούδι που πρέπει επιτέλους να μου μάθει, να σταματήσω να περιμένω.

Καθώς η προσμονή πάει σχεδόν πάντα πακέτο με την απογοήτευση.

Εδώ βέβαια ένας αισιόδοξος θα έλεγε, πως η προσμονή πολλές φορές φέρνει και την έκπληξη. Παρ'όλα αυτά εγώ ανήκω σε αυτούς που βλέπουμε το ποτήρι, έτσι όπως είναι.Όπως ακριβώς και αυτό το τραγούδι.

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια

Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά

Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός

Ένας θνητός

Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά

Και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά

Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά

Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ

Κάποια πληγή

Που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά

Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά

Ίσως για κάποιους νά `ναι ακόμα γιορτή

Μα ποιοι είν’ αυτοί;

Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά

Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά

Και πότε πότε τα καρφώνω κι εγώ

Σε άλλον αμνό

Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά `ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;

Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά

Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό

Πως σε μισώ

Θες νά `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ

Με θες προσωπικό σου δημιουργό

Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ

Λάμπω εγώ

Με μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά

Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά

Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό

Να `ναι ανοιχτό

Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά

Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά

Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά

Χρόνια πολλά

Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

https://www.youtube.com/watch?v=IrmXxBuCkEQ

Μαθήματα-παθήματα

Πράγματα που έμαθε η Δανάη το 2015

1)Είμαστε διαφορετικοί και ο καθένας σκέφτεται με έναν ξεχωριστό τρόπο. Τον δικό του.

2)Μην μένεις σε ταμπέλες και εθνικότητες.

3)Να είσαι ανοικτή σε νέους ανθρώπους και νέες γνωριμίες.

4)Βγες από το κομφορτ ζοουν σου.

5) Δώσε χώρο.

6)Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο της ζωής μας πρέπει να το περνάμε με φίλους.

7)Την λέξη, "φωλιά".

8)Η Πορτογαλία είναι χώρα με εξαίρετη ιστορία και πολιτισμό.

9)Μετά τα πρώτα 5', ξεχνάς ότι έχεις κοινό.

10)Αγαπάμε το αλκοόλ

11)Ο άνθρωπος σου είναι αυτός που θα σε κυνηγήσει.

12)Πόνεσε και νιώσε το συναίσθημα. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να ο ξεπεράσεις.

13)Ο πόνος και ο χρόνος είναι σύμμαχοι σου.

14) Αγάπα και μη σε νοιάζει.

15)Ζήσε το παρόν.

16)Δάγκωσε τα δόντια και επέμενε!

18) Το υποσυνείδητο σου θα ησυχάσει μόνο όταν ο έδαφος είναι ξεκάθαρο.

19)Έχεις ωραία μάτια.

20) Έχεις έναν πολύ καλό φίλο, έχεις όμως και τα πόδια σου.

21) Έχεις δυνατότητες.

22)Μπορείς να δίνεις αγκαλιές (και πόσο σου αρέσει!)

Βράδια

Είναι αυτά τα βράδια που θες να είσαι με κάποιον άλλο αλλά είσαι μόνη σου. Καλύτερα όχι με κάποιον άλλο. Με αυτόν τον άλλο. 
Εσένα! Που είσαι;

"Ε άι στο διάολο δηλαδή!"
Κούραση. Τόση κούραση που δεν αντέχεται άλλο. 
Δεν σε παρηγορεί ούτε ένα ποτήρι κρασί, ούτε δύο, ούτε τρία.
Δεν σε σώζει ούτε ένα τσιγάρο, ούτε δύο, ούτε τρία

Είναι κάτι βράδια που δεν θες να υπάρχεις για κανέναν.
Δεν θες να νοιάζεσαι, δεν θες να προσπαθείς, δεν θες να υπάρχεις.
Δεν θες κανέναν.

Είναι κάτι βράδια που θες μόνο να κλάψεις.
Που ξέρεις ότι είσαι και θα είσαι μόνη.
Εσύ και ένας λούτρινος κροκόδειλος.
Με μάτια κενά, δίχως ανταπόκριση.
Τα κοιτάς και φαντάζεσαι να σου λένε όλα αυτά που χρειάζεσαι να "ακούσεις".

"Εγώ και εσύ Ορέστη.
Θα είσαι πάντα εκεί. Δεν θα αγκαλιάζω το κενό."
Υποσχέσεις με έναν λούτρινο κροκόδειλο.

Γιατί;
Γιατί δεν ξέρω.
 Έτσι μου τα έφερε η ζωή.
Κατάλαβες;
Όχι δεν κατάλαβες. 
Και δεν θα καταλάβεις γαμώτο τι πάει να πει "τόσο μόνος".
Και μη μου λες αηδίες.
Δεν θέλω να ακούσω αηδίες.

Είναι κάτι βράδια που τα μάτια σου πονάνε.
Όπως και η καρδιά σου.
Όπως και η ψυχή σου.
Όπως και το είναι σου.

Αυτό.

Σκέψη, πολύ σκέψη και μία διαπίστωση.

Μία διαπίστωση πως είμαι ένα γυμνό δέντρο σε έναν πράσινο κάμπο.

Μία διαπίστωση πως δεν είμαι παρά μόνο εγώ και ο εαυτός μου σε αυτή τη ζωή.

Παρ'όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που θα είναι πάντα εκεί ή έστω θα προσπαθήσουν.

Βιβλιοφάγοι

Open house for butterflies

                                              

                                                   

Ruth Krauss

Today sucks.

Today sucks.

I am in terrible pain. 
I cared too much and this is the result. 
I am always getting dissapointed by the people that I love.

Πάρε με μαζί σου

Νομίζω πως ακούω,

τον ήχο της φωνής σου

κάποτε χόρευα μαζί σου 

κάτω από τον ήλιο,τέτοιο φως

Λέξεις

Οι λέξεις πονάνε.

Όποτε την επόμενη φορά, σκεφτείτε πριν τις ξεστομίσετε πόσο μπορεί να πληγώσετε τον άλλον.

Ήλιος

Όσοι αξίζουν τον ήλιο θα γίνονται πάντα μούσκεμα.

Διαπίστωση

- Τσακώθηκα με την μαμά μου.

- Γιατί ;

- Γιατί θέλω να ακολουθήσω τα όνειρα μου.

...

"Ζω με στέρηση αγάπης και μου βγαίνει η δυσκολία

και έπειτα σκληρός σαν πέτρα, να μην δέχομαι κανέναν το εσωτερικό μου να αγγίξει,

μάλλον κανείς δεν κόπιασε και το 'χω συνηθίσει. "

https://www.youtube.com/watch?v=QB0ordd2nOI

Zebra

Και αν είμαστε προορισμένοι να διασχίζουμε διαβάσεις, κοιτάζοντας στα μάτια τους περαστικούς, μήπως βρούμε αυτό το βλέμμα που θα μας ξυπνήσει, που θα μας ζεστάνει,που θα μας μιλήσει;Ψάχνοντας τον καθρέφτη των ματιών μας,το βλέμμα που δεν θα είναι άδειο, εκείνο το βλέμμα που θα μας φωνάξει λέξεις σε μια γλώσσα κοινή, σε μια γλώσσα κώδικα μεταξύ μας.

Και αν είμαστε προορισμένοι να διανύουμε αποστάσεις μόνοι, έχοντας μονάχα το σακίδιο μας στην πλάτη; Ένα σακίδιο γεμάτο συναισθήματα που περιμένουν να μοιραστούν, λέξεις που περιμένουν να ακουστούν, αναμνήσεις που ψάχνουν συμπρωταγωνιστή, όνειρα, γεύσεις, επιθυμίες και προσδοκίες. Φορώντας γερά παπούτσια που θα την βγάλουν στο περπάτημα. Που θα κρατούν τα πόδια μας σταθερά.

Και αν είμαστε προορισμένοι να αγαπάμε το λάθος άτομο; Να αγαπάμε μόνο και να μην αγαπιόμαστε ; Μπορείς αυτό να το αντέξεις; Και αν μπορείς, μέχρι πόσο μπορείς;

Τι ζητήσαμε; Λίγη στοργή και λίγη αγάπη.

Πονάει

 Ρήμα[επεξεργασία]

πονώ και πονάω ασυναίρετο

1. (αμετάβατο) νιώθω πόνο, σωματικό ή ψυχικό

   χτύπησε και πονάει πολύ

   • στο γ' πρόσωπο, για μέλη ή όργανα του σώματος

     πονάει το πόδι μου - νιώθω πόνο στο πόδι

2. (μεταβατικό) προκαλώ πόνο σωματικό ή ψυχικό σε κάποιον

   με πονάει η αδιαφορία του

3. (μεταβατικό) συμπονώ κάποιον, νοιάζομαι για κάποιον

   τον πονάω το φίλο μου 

   
   

   
   

   "Η Αγάπη δεν είναι ένας αγώνας νίκης.Είναι ένα κρύο και σπασμένο αλληλούια.

   Ότι έμαθα για την αγάπη, είναι πως να σκοτώνεις κάποιον που σε πλαισίωνε.

   Και δεν είναι κλάμα αυτό που ακούς τα βράδια, δεν είναι κάποιος που είδε το φως,

   είναι ένα κρύο και σπασμένο αλληλούια."

   
   

   Η αγάπη πονάει. Ή μάλλον όχι η αγάπη, ο έρωτας.

   Αυτό έμαθα και εγώ.

Λέξεις

Αγαπώ τους ήρωες των παραμυθιών μου.

Αγαπώ την αίσθηση του να βυθίζεσαι κάτω από το νερό.

Αγαπώ το ηλιοβασίλεμα.

Αγαπώ τις γάτες.

Αγαπώ την δημιουργικότητα.

Αγαπώ το χρώμα.

Αγαπώ τις απορίες.

Αγαπώ τις σκέψεις που κάνω τα βράδια.

Αγαπώ το γράψιμο.

Αγαπώ τα πουά.

Αγαπώ τις πεταλούδες.

Αγαπώ τα γρασίδια.

Αγαπώ τα ταξίδια.

Αγαπώ τα βιβλία.

Αγαπώ το παιχνίδι.

Αγαπώ την ποίηση.

Αγαπώ την μουσική.

Αγαπώ να τσαλαβουτάω στην  βροχή.

Αγαπώ τον καλύτερο μου φίλο.

Αγαπώ τις αγκαλιές.

Κάποτε αγάπησα την Άννα, τον Γιάννη, τον Ερρίκο.

Κάποτε αγάπησα τα αυγά-μάτια και τα μπιφτέκια.

Κάποτε αγάπησα τα αγγλικά.

Κάποτε αγάπησα έναν ξένο.

Κάποια στιγμή ίσως να αγαπήσω τις βροχερές μέρες.

Κάποια στιγμή ίσως να αγαπήσω το ρίσκο.

Κάποια στιγμή ίσως αγαπήσω τα μπιζέλια.

Κάποια στιγμή ίσως αγαπήσω την έκθεση.

Κάποια στιγμή ίσως αγαπήσω τον εαυτό μου.

"Και πεθαίνουμε στερημένοι σ’ έναν παράδεισο από λέξεις." 

— Τάσος Λειβαδίτης (Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα)

https://www.youtube.com/watch?v=nfpuHdyYAi8&list=PL4F5EFD46DAB28A3C&index=17

Το μεγάλο "Μ"

                                                                                                                                                                

 Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και ο φόβος της συντροφικής μοναξιάς οδηγούν 

σε ένα ποτήρι αλκοόλ και ένα τσιγάρο.

 Σε βράδια μέθης και σιωπής.

Ο ήλιος είναι με το μέρος μου

Παρασκευή 5 Ιουνίου, 2015

Την σημερινή ημέρα θα ήθελα να μην την ξεχάσω ποτέ. Μου φέρνει μονάχα δάκρυα χαράς στα μάτια, καθώς η Λιλ είναι ακόμα πιο όμορφη, ηλιόλουστη και ζεστή.

Σήμερα έχει απίστευτη ζέστη, για τα δεδομένα της πόλης. Αυτή τη στιγμή έχει γύρω στους 27 βαθμούς κελσίου. Κάθομαι στο περβάζι του παραθύρου και κοιτάω τον ουρανό, που είναι καθαρός, δίχως σύννεφα. Όταν ξύπνησα το πρωί, έβγαλε το χέρι μου έξω από το παράθυρο για να αισθανθώ την θερμοκρασία, και δεν αισθάνθηκα κρύο. Ζέστη μόνο, σαν να είχα βάλει το χέρι μου πάνω από ένα μάτι ζεστό.

Μου αρέσει ο ήλιος, οι ζέστη, και οι μαργαρίτες στο περβάζι του παραθύρου μου και μου αρέσει τόσο πολύ που είμαι ευτυχισμένη. Και αυτή η μεγάλη ευτυχία είναι η αιτία που δακρύζω από χαρά και που σκέφτομαι ότι είμαι η πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο.
Οτιδήποτε, οποιονδήποτε και να σκεφτώ τώρα, θα είναι γλυκές οι αναμνήσεις μου μαζί του.Μόνο όμορφες στιγμές έρχονται στο μυαλό μου. Έχω αγαπηθεί πολύ τελικά. Απλώς έχω αγαπηθεί από ανθρώπους που δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να το δείξουν.Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που θέλω να θυμάμαι την σημερινή ημέρα.

Πρέπει να γίνει η ανάμνηση που θα με γεμίζει με φως, όταν θα είμαι στεναχωρημένη ή απελπισμένη ή φοβισμένη ή νευριασμένη.

Χορέψτε, τραγουδήστε, εκφραστείτε, χαμογελάστε. Νιώστε τις ακτίνες του ηλίου, την αγάπη που σας έχουν προσφέρει, κλείστε τα μάτια, και έπειτα ανοίξτε τα και βγείτε έξω να αδράξετε τη μέρα. Η ζωή είναι μικρή και είναι κρίμα να φτάσετε στο τέλος της μετανιωμένοι. 
Αν κάποιος σας πίκρανε, συγχωρήστε τον.
Αν συναντήσετε το δρόμο κάποιον άγνωστο, χαμογελάστε του.
Αν νιώθετε πνιγμένοι και καταπιεσμένοι, πηγαίνετε σε ένα πάρκο και ξαπλώστε.

Μα το κυριότερο.Εκφραστείτε. 

Ίσως τις παραπάνω συμβουλές, να πρέπει να τις ακολουθήσω και εγώ. Αλλά προς το παρόν, πάω να αράξω στο "μπαλκόνι".

:)

https://www.youtube.com/watch?v=Klt904ga4IA

Η ανάμνηση της ευτυχίας

Κάθεσαι σε ένα απέραντο πράσινο λιβάδι,σχεδόν μόνος. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν την δική τους μελωδία.Δεν είναι η ίδια.Ξεχωρίζεις γύρω στις τρεις τέσσερις,από κάθε μεριά του πάρκου. Σαν μια ηχώ. Τοκ τοκ τοκ και κάπου κρύβεται ένας τρυποκάρυδος. Ο ουρανός γαλάζιος. Τα σύννεφα σου τραβούν το ενδιαφέρον αλλάζοντας μορφές. Γυρνάς το κεφάλι προς το χορτάρι. Τα μάτια σου εστιάζουν σε αυτό και παρατηρείς μία μικρή πασχαλίτσα να σκαρφαλώνει σε ένα χορταράκι και να κρέμεται ανάποδα σαν να κάνει ακροβατικά, σαν να παίζει. Μία κρυφή δύναμη ισχυρή, θαρρώ ο αέρας, κάνει το γρασίδια και τα φύλλα να χορεύουν στον ρυθμό του. 

 

Ακούς και νιώθεις την ομορφιά της φύσης.

Οι σκέψεις σου χάνονται στο διάστημα, μεταμορφώνονται σε τόσο δα αστεράκια,μικρά φωτάκια που λάμπουν στο απέραντο σκοτάδι ενός άλλου κόσμου, του διαστήματος.Ταξιδεύουν.Και για μια στιγμή νομίζεις πως αυτός ο κόσμος, είναι αυτές οι στιγμές, πως αυτός ο κόσμος είναι όμορφος. Κλείνεις τα μάτια και αποκοιμιέσαι.

 Ύστερα ξυπνάς,και ο ήλιος έχει δώσει την θέση του στο φεγγάρι.Δεν έχει δύσει ακόμα. Ήλιος και Φεγγάρι συνυπάρχουν αρμονικά στον γαλάζιο, ακόμα, ουρανό. Δύο πράγματα τόσο δυνατά και τόσο αντίθετα που όμως συνυπάρχουν.

Θα το πω και θα το ξαναπώ και θα το ξαναπώ. Την ευτυχία και την γαλήνη θα την βρεις στα απλά πράγματα. Στα πολύ απλά πράγματα. 

Αναποδιές και στενάχωρες στιγμές θα υπάρξουν. Είσαι άνθρωπος, δεν αποτελείς εξαίρεση. Παρ'όλα αυτά αν πιστεύεις ότι ο κόσμος είναι ένα εργοστάσιο πραγματοποίησης ευχών και πως η ευτυχία είναι θέμα μοίρας, τύχης, κάτι θεόσταλτο και κάτι που έρχεται μόνο του, λυπάμαι αλλά κάνεις λάθος.

Ο κόσμος έχει διαφθαρεί με αποτέλεσμα, να βλέπει την ευτυχία και να ψάχνει να την βρει στα πιο ανούσια πράγματα. Και συνήθως την ψάχνει στα λεφτά και στην επιτυχία. 

Εγώ όμως δεν έχω πολλά λεφτά, ούτε είμαι το πιο επιτυχημένο άτομο στον κόσμο. Και όμως ζω ευτυχισμένες στιγμές. Και αν τις ζω εγώ, τότε μπορείς και εσύ. Και να σου πω κάτι. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με λεφτά. Δεν είναι όμως αληθινά ευτυχισμένοι. Και είμαι σίγουροι ότι δεν ξέρουν να εκτιμούν τα απλά πράγματα,όσο εγώ. Και ίσως και αυτή να είναι η διαφορά μας.

Βρείτε πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε χαρούμενοι και κάντε τα. Αν μη τι άλλο, είναι το μόνο πράγμα που δεν μας έχουν στερήσει ακόμα. Την προσωπική ευτυχία και την δυνατότητα να ονειρευόμαστε.

Καλή τύχη!

Το δέντρο μου

Δεν είναι περίεργο να αναπτύσσεις φιλία με ένα δέντρο?

   Τις τελευταίες μέρες,έχω αποκτήσει την συνήθεια να κάθομαι και να κοιτάω ώρες έξω από το παράθυρο. Βάζω μουσική και κοιτάω έξω και σκέφτομαι. Η θέα του παραθύρου μου βρίσκει σε ένα δέντρο. Το δέντρο μου. Αυτή τη στιγμή χορεύει υπό τους γαλήνιους και μαγικούς ήχους του Johnny Flynn και της αδερφής του, που λένε κάτι για αγάπη και σπίτι και σκέψεις. Και με κοιτάει ενώ γράφω ιστορίες.

   Λένε ότι μπορείς να δεθείς μόνο με ανθρώπους, καθώς έχουν ψυχή και μυαλό και ομιλία και μπορούν να υπάρξουν συζητήσεις, στήριξη, στιγμές. Ίσως όμως, οι άνθρωποι που το λένε αυτό, δεν έχουν γνωρίσει το δέντρο μου. Δεν τον έχουν δει να ξεγυμνώνεται, να στέκει όρθιο σε βροχές,καταιγίδες,δυνατούς ανέμους και έπειτα να ανθίζει. Εκεί που το κορμί του ήταν άδειο, σιγά σιγά άρχισαν να φυτρώνουν καρποί και στη συνέχεια πράσινα φύλλα, τα οποία κάποια στιγμή θα γίνουν πορτοκαλί και έπειτα πάλι θα πέσουν.
Όλα είναι κύκλος.

 Το κοιτάω και το ευχαριστώ με δάκρυα στα μάτια. Γιατί ήταν εκεί,περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Σ'ευχαριστώ δέντρο μου. Σε γνώρισα την πιο ενθουσιώδη μέρα της ζωής μου, την πρώτη Σεπτέμβρη. Σ'ευχαριστώ που ήσουν εδώ στην αλλαγή μου. Εγώ και εσύ ανθίσαμε μαζί. Σ'ευχαριστώ που ομόρφυνες την ανατολή και την δύση του ηλίου.Σ'ευχαριστώ που ομόρφυνες τα απογεύματα και τα βράδια μου, σ'ευχαριστώ που αντέχαμε μαζί τους βοριάδες. Σ'ευχαριστώ που μου έμαθες να χαίρομαι τα μικρά και τα απλά πράγματα της ζωής. Ίσως εσύ μου λείψεις περισσότερο απ'όλους εδώ στην Λιλ. Στη σκέψη, ότι τα επόμενα χρόνια κάποιος άλλος θα σε βλέπει και ίσως να μην σε εκτιμήσει ποτέ, στεναχωριέμαι για εσένα. Γιατί είσαι τόσο όμορφο δέντρο.Ειδικά όταν χορεύεις. Είναι σαν τον μικρό πρίγκιπα και τα τριαντάφυλλα του. Εσύ δεν είσαι ένα δέντρο ίδιο με τα άλλα. Είσαι το δέντρο μου, εκείνο που αγάπησα, και εκείνο που θα μου φέρει δάκρυα στα μάτια όταν θα πρέπει να το αποχαιρετήσω. 

Μας δένει ένας δεσμός μαγικός, από ασημόσκονη και μαγεία. 

  Όταν θα σκέφτομαι την Λιλ, θα σκέφτομαι την θέα απ'το παράθυρο του δωματίου μου και το δέντρο μου. Και θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και αν κάποια στιγμή επιστρέψω, θα έρθω ένα απόγευμα κρυφά στον κήπο της εστίας και θα το χαιρετήσω. Γιατί απλά ήσουν εκεί στα όνειρα,στις σκέψεις,στη μουσική,στην καρδιά της Δανάης....

Ευχαριστώ

316

Για κάποιους το νούμερο 316 είναι απλά ένας τριψήφιος αριθμός.
Για άλλους η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου είναι απλά ένα ακόμα πρόσωπο,γνωστό ίσως και άγνωστο.
Για κάποιους το Auchan είναι απλά μία γνωστή αλυσίδα σουπερ μάρκετ ή και άγνωστη.

Τώρα είμαι η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου που μένει στον τρίτο όροφο του κτιρίου H, στο δωμάτιο 316. Ένα ήσυχο κορίτσι, που βγαίνει σπάνια, και αν θα βγει θα πάει στο ποστ με την Κλάρα ή αλλιώς θα προτιμήσει να μείνει σπίτι. 
 Το ότι όταν έχει καλό καιρό πηγαίνω στα πάρκα και αράζω, κοιτάζω αυτόν τον ουρανό, αυτό το φεγγάρι , μυρίζω αυτά τα λουλούδια και κάνω πράγματα σε αυτήν την πόλη, αποτελεί το παρόν μου.

Σε ένα μήνα όμως, θα αποτελεί μία ανάμνηση.Όμορφη ανάμνηση, αλλά θα αποτελεί πλέον παρελθόν.Περίεργος που είναι ο χρόνος ε? Όταν περνάς καλά και όμορφα κυλάει τόσο γρήγορα. Και στο πέρασμά του όλα είναι παρελθόν. Περίεργη αυτή η αίσθηση ε? Είσαι σίγουρος ότι το έχεις ζήσει, γιατί ήταν κάτι έντονο, μόνο που πια, είναι κάτι μέσα στο κεφάλι σου. Δεν μπορείς να το ξαναζήσεις. Δεν μπορούμε να ζούμε τα πράγματα, ίδια και απαράλλαχτα, πάνω από μία φορά.
Δεν υπάρχει λογική πάνω σε αυτό. Απλά έτσι είναι.

Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός ότι όλα αυτά που ζω τώρα θα καταλήξουν μία ανάμνηση. Κάνω ότι μπορώ για να δημιουργήσω αναμνήσεις έξω από το κεφάλι μου. Γράφω, τραβάω φωτογραφίες, φτιάχνω πραγματάκια ή και αγοράζω μάλιστα. Κρατάω εφημερίδες, εισιτήρια μετρό, τραίνων, αεροπλάνων, αποδείξεις,άχρηστα χαρτιά. Και όμως υπάρχουν πράγματα, πάντα θα υπάρχουν που θα μείνουν μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Και ίσως κάποια στιγμή ξεχαστούν. Και δεν θέλω να ξεχαστούν. Γιατί το κάθε τι που έζησα στην Λιλ, καλό ή κακό αποτελεί κομμάτι αυτής της εμπειρίας, αποτελεί κομμάτι αυτής της μεγάλης αλλαγής.

Στην Λιλ έζησε το κορίτσι της πρώτης παραγράφου. Και όμως στην Αθήνα ή στην Ρόδο, το παραπάνω κορίτσι θα πρέπει να ενταχθεί στα νέα δεδομένα της ζωής της. Ίσως να έχει περισσότερους φίλους και να βγαίνει περισσότερο και να περνάει καλά. Αλλά αυτά που της έδωσε η εμπειρία της στην Λιλ, δεν ξέρει αν θα της τα δώσει και η ζωή της στην Αθήνα. Απ'την άλλη, εμείς είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Βέβαια, ακόμα και αν ξαναγυρίσω στην Λιλ , τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καθώς είπαμε. Δεν ζούμε τα πράγματα 2η φορά.

Το τέλος αυτού του μεγάλου πράγματος πλησιάζει και η αίσθηση είναι γλυκόπικρη. Το σίγουρο είναι πως για εμένα η Λιλ δεν είναι απλά μια πόλη, το 316, δεν είναι απλά ένας αριθμός και η Χρυσάνθη Δανάη Παπασταματίου, δεν είναι απλά ένας κοινός άνθρωπος.

Ήθελα σε κάποιον να τα πω...

Νιώθω λίγο μόνη τώρα τελευταία. Ίσως γιατί όλοι μου οι φίλοι βρίσκονται μακριά. Και είναι όταν ανοίγει ο καιρός που θες να πας βόλτες, να κάνεις πράγματα, και χωρίς παρέα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Ίσως να φταίει και το άγχος του διαβάσματος. Κουράστηκα....Θέλω να γυρίσω πίσω.

Δεν λέω ότι δεν θα μου λείψει η Λιλ σαν πόλη. Έζησα εδώ πάρα πολλά πράγματα. Αλλά νομίζω ότι φτάνει.Μου φτάνει δηλαδή.Δεν έχω και λεφτά...Όλα τα παιδιά που γνώρισα εδώ αρχίζουν να φεύγουν. Αισθάνομαι ότι όλο αυτό έφτασε στο τέλος του. Το δέντρο της αυλής μου ξανάνθισε.

Συνήθως τον καιρό της βροχής αισθάνεσαι περισσότερο μόνος. Έλα που όμως, σε εμένα τα συνηθισμένα για τους άλλους πράγματα, συμβαίνουν με τρόπο διαφορετικό.Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσω τις εξετάσεις και να πηγαίνω σε πάρκα να αράζω, ακούγοντας μουσική, να ρουφάω τον ήλιο, τις μυρωδιές, να με χτυπάει ο φρέσκος αέρας στο πρόσωπο. Και είμαι μόνη, αυτή είναι η μεγαλύτερη μου επιθυμία. Απλώς πριν πρέπει να δώσω τα μαθήματα μου, και να επιτύχω, όχι τίποτα. Ωχ παναγία μου, το άγχος είναι μεγάλο και οι έγνοιες πολλές. Δεν μπορώ να τις βγάλω από μέσα μου. Θα κουβαλάω αυτό το βάρος μέχρι να τελειώσω τις εξετάσεις.

Όχι ότι μετά θα ελαφρύνω την ψυχή μου. Έχω και κάποια βάρη ακόμα να κουβαλάω.Ας είναι....

Άτιτλο

All that i have is a river,the river is always my home....

Κάθε φορά που γράφω ότι ζω μία στιγμή ευτυχίας,μετά απλά καταρρέει το σύμπαν...Λες και μου γυρνάει ανάποδα.Λες και κάποιος παζαρεύει την ζωή μου. Μία στιγμή ευτυχίας με άπειρη στεναχώρια,πόνο,άγχος και διάβασμα. Λες και μαζεύονται οι άσχημες στιγμές σαν ντόμινο μία μία,και μία πίσω απ'την άλλη και στη συνέχεια μια μέρα, κάποιος τα φυσάει και πέφτουν όλα μαζί....
Τη ζωή είναι αυτή?

Χιλιάδες λέξεις γράφω σε γράμματα που ίσως να καταλήξουν σε ένα πατάρι, αδιάβαστες.Ίσως τα συναισθήματα ξεθωριάσουν , όπως και οι σχέσεις μου. Ώρες ώρες σκέφτομαι....γιατί να κάνω πράγματα που στη συνέχεια τα μετανιώνω περισσότερο απ'όλα?!

Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πονέσω και να κλάψω. Θέλω μόνο να κλάψω. Γιατί μετανιώνω γι'αυτό. Και η ελπίδα δεν θα είναι πάντα εδώ. Αγαπητέ Ταφ λάθος, το καράβι της Ελπίδας έρχεται και φεύγει. Οι σκέψεις μου το φέρνουν στο λιμάνι του μυαλού μου, γεμίζει φως,ο ήλιος με ζεσταίνει και πριν προλάβει να αγκυροβολήσει, φεύγει. Ε δεν γίνεται όμως έτσι....έχω κουραστεί να εναποθέτω τις ελπίδες μου και ποτέ να μην βγαίνουν αληθινές. Και τι είναι τέλος πάντων η ελπίδα? Υπάρχει στα αλήθεια ή είναι ένα εύρημα των ανθρώπων για να μπορούν να βλέπουν το φως? Να προσπαθούν, να είναι αισιόδοξοι, να έχουν πείσμα. Υπάρχει όντως? Δεν περιμένω να μου απαντήσεις, με τον εαυτό μου τα βάζω.
Γιατί εγώ πάντα ελπίζω, και πάντα ψάχνω για κάποια χαραμάδα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι και δεν τα βάζω κάτω εύκολα. Και όλα αυτά γιατί ελπίζω. Ελπίζω σε μία δεύτερη ευκαιρία, σε κάτι πιο δίκαιο,κάτι πιο αληθινό. Και μόνο σοβάς στο κεφάλι μου, έρχεται στο τέλος. Ε κάπου εκεί σκέφτομαι "αι σιχτίρ". Τα ακούω τα κομμάτια σου αγαπημένε Ταφ λάθος, και μπορεί να μην σε ξέρω προσωπικά, αλλά η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου σαν κάποιον γνωστό που μου λέει "ει...είσαι πάνω στην Ελπίδα". Αλλά αν και εσύ κάνεις το ίδιο?
Ε πόσο ποια να περιμένω....

Χθες και σήμερα αισθάνομαι την απόλυτη μοναξιά. Γράφω σε έναν άγνωστο με την ελπίδα πως θα με ακούσει. Γράφω σε μια φίλη με την ελπίδα πως θα επουλώσω τις πληγές της. Γράφω σε φανταστικούς αναγνώστες για να αποφορτιστώ. "Ζωάρα".....

Δεν ξέρω τι να πω. Απλώς, δεν ξέρω.Δεν ξέρω ούτε τι θέλω αυτή τη στιγμή. Πολύ μαυρίλα το ξέρω. Αλλά όταν η ζωή δεν στα φέρνει ωραία, ε τότε τι μπορείς να κάνεις ρε φίλε?!

Γάμησε τα....

Θυμάσαι;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
  το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη…νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό… αστέρι και σταθμός
θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί
θυμάσαι;

Όταν σου έδινα πορτοκάλι πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισή
θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι;

Και σου ‘μάθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
θυμάσαι;

Και μου ‘μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια και χάρτινα κινέζικα πουλιά.
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος.
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγί , τον ήλιο, τις αϋπνίες, την παλίρροια, το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα;

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο.
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας ένας και πολλοί μαζί.
Χωρίζαμε για λίγο μόνο γιατί αλλιώς πως θ’ ανταμώναμε ξανά;
Και σου ‘γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις. 
Έμεινες μακριά και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…

Μπορεί…
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια 
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω…

Έλα

Θα μετρήσω ως το δέκα ….

Xρήστος Μπουλώτης